49 χρόνια από την αποφράδα ημέρα και πολλοί από τους πρόσφυγες, τους στρατιώτες, του εκδιωγμένους, ακόμα δεν μπορούν να αρθρώσουν λέξη από τα βιώματά τους. Ακούνε κάθε χρόνο τις σειρήνες και νιώθουν εκείνο τον κόμπο στο στομάχι. Κουβαλάνε τα σημάδια στο σώμα τους και δεν ξεχνούν. Μετά από 49 χρόνια ο Μιχάλης Μιχαηλίδης αποφάσισε να γράψει τα όσα τον ρωτούσαν τα παιδιά του και δεν μπορούσε να περιγράψει με λόγια.
Η συγκινητική ανάρτηση του στο Facebook και τα λόγια της κόρης του:
Τι άλλο μπορώ να σκέφτομαι αυτή την αποφράδα μέρα 20 Ιουλίου 1974,ξημερώματα Σαββάτου όταν μας φόρτωσαν στα φορτηγά στην Αθαλάσσα λέγοντας μας ΜΟΝΟ να κάνουμε λάσπη και να καλύψουμε τα κράνη και τες εξαρτήσεις χωρίς τίποτα άλλο και να ξεκινάμε για που; μας είπαν στο τάγμα στην Μύρτου. Ποιος ξεχνά εκεί στον Κοντεμένο όταν είδαμε τα μεταγωγικα στα δεξιά μας να ρίχνουν αλεξιπτωτιστές και να λέω του μακαρίτη ήρωα λοχαγού μου Τσουκνίδα Δημήτριο κ. Λοχαγέ αλεξιπτωτιστές στα δεξιά μας και να μου λέει άγγλοι είναι και κάνουν ασκήσεις.
Ποιος ξεχνά τα τρία καταδρομικα αεροπλάνα που φάνηκαν στο ορίζοντα ευθεία μπροστά από την φάλαγγα μας και να τον ρωτάω Καθ’ ότι ήμουν χειριστής μπρέν, να τους ρίξω; και να λέει όχι Ελληνικά είναι και να κατεβαίνει από το μπεντφορντ μπροστά στο δρόμο βγάζοντας το πουκάμισο του και να τα χαιρετάει.δεν ξεχνώ την βύθιση που έκαναν και άρχισαν τους πολυβολισμους και τις ρουκέτες.Πραγματική κόλαση. Εγώ άρπαξα τρία θραύσματα από ρουκέτα στο πόδι ευτυχώς ελαφρά. Εκεί χάσαμε τον ήρωα ανθυπολοχαγό μας Μενέλαου και τον Αντρέα Μιχαήλ.πολλοι τραυματίες ενώ η φάλαγγα έγινε στάχτη και σίδερα. Δεν ξεχνώ την πορεία προς την Ορκα από βουνά και λαγκάδια χωρίς νερό με τα χείλη μας ασπρισμένα από την δίψα. Έδινες την ζωή σού για ένα ποτήρι νερό. Δεν ξεχνώ όταν φτάσαμε στο χωριό Ασωματος και την γούρνα για πρόβατα με το πράσινο νερό και το τρέξιμο που κάναμε να φτάσουμε εκεί και να πίνουμε νερό επί 10 λεπτά.Δεν ξεχνώ εκεί στο γεφύρι των Πανάγρων που βομβάρδιζαν τα αεροπλάνα το κόκκινο αυτοκίνητο με το κορμί ενός άντρα να κρέμετε από το παράθυρο και το κεφάλι ένα μέτρο μακρυά του.
Δεν ξεχνώ επίσης ξημερώματα 21ης Ιουλίου την Εκεί στους πορτοκαλεώνες την επίθεση που κάναμε και να δεχόμαστε κανονιοβολισμους από τα πλοία, από τα τανκς από το πυροβολικό.Δεν ξεχνώ τον ηρωισμό του μακαρισμένου λοχαγού μου ήρωα Τσουκνίδα που πολεμούσε με αυτοθυσία δίνοντας διαταγές και καθοδηγούσε τους στρατιώτες του. Δεν ξεχνώ όταν αυτη τη φορά δέχτηκα σφαίρα και όταν φώναξα με ρώτησε τι έγινε ρ ε Μιχαήλ και όταν του είπα κτυπηθηκα και αιμορραγουσα μου είπε άντεξε να σε πάρω πίσω. Κάθε λίγο με ρωτούσε αν είμαι καλά. Κατά τες 5.30 αφού το αίμα δεν σταματούσε ήρθε και με φορτώθηκε στους ώμους του ανάμεσα στες σφαίρες και τους ολμους και με πήρε πίσω. Του χρωστάω σίγουρα τη ζωή μου και νοιώθω ευτυχής που πέρσυ τον Σεπτέμβριο εκπληρωσα το τάμα ζωής και πήγα στην γενέτειρα του Σοφάδες Καρδίτσας και κατέθεσα στεφάνι στον ανδριάντα του.
Πως να ξεχάσω λοιπόν. Ούτε μίαν νύκτα δεν κοιμαμε χωρίς να έρθουν στον ύπνο μου αυτά.εδω και 49 τόσα χρόνια. Την Κυριακή 23 Του μήνα είναι το επίσημο μνημόσυνο αυτούς που δεν στάθηκαν τόσο τυχεροί όσο εγώ και οι άλλοι συμπολεμιστές του 281τ.π. Στον Κουτραφά στο Ηρώον εκεί που ήταν και μεταπολεμικά η έδρα του τάγματος μας.Όσοι θέλουν ως ελάχιστο δείγμα τιμής ας κοπιασουν να τιμήσουν τους προδομενους ήρωες που έδωσαν την ζωή τους για τον τόπον μας. Λέω προδομένους διότι όπως είναι και ο τίτλος του βιβλίου που έγραψαν ο μακαρίτης Αβρααμίδης και ο Γεωργίου, εμείς δεν Ηττηθήκαμεν. Προδοθήκαμεν.
Τα βιώματα του παπά μου Mike Michaelides Όπως τα έγραψε πριν μια ώρα.Τα μαθαίνω πρώτη φορά καθώς από μικρό κορίτσι όποτε τον ρωτούσα να μου πει για τότε που πολέμησε και για τη σφαίρα που έχει στο πόδι του, η απάντηση του ήταν ” Στα είπα πολλές φορές ” Όταν μεγάλωσα λιγο σταμάτησα να ρωτώ. Σταμάτησα γιατί ήξερα πως δεν μπορούσε. Πως πολεμούσε τους δικούς του δαίμονες που έρχονταν σαν ερινύες κάθε βράδυ στον ύπνο του. Πως δεν ήταν έτοιμος να μιλήσει. Να μου μιλήσει εμένα… Της κόρης του. Να ξέρεις παπά μου πως είμαι πολύ περήφανη για εσένα. 17 χρονών νεοσύλεκτος στη πρώτη γραμμή… Έκανες το καθήκον σου. Απέναντι στη πατρίδα, στους συνανθρώπους σου, σε εμάς. Εμείς τι κάνουμε τώρα; Είναι η δική μας σειρά να αντισταθούμε, να “πολεμήσουμε” όλα τα στραβά της κοινωνίας που ζούμε…. Για τα παιδιά μας..