ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
Τη μια ακούμε για την Αφροδίτη, την άλλη για τον Κρόνο και αφού «κατεβάσουμε» όλο
το δωδεκάθεο από τα κιτάπια, ονειρευόμαστε όλοι μαζί σύσσωμοι να μετατραπούμε σε
Αζερμπαϊτζάν της Μεσογείου και γιατί όχι να τρώμε με χρυσά κουτάλια.
Για να το θέσουμε καλυτέρα ο εκάστοτε Υπουργός Ενέργειας της χώρας μας
αναλαμβάνει πάντα τη θέση του οραματιζόμενος πολλά – πολλά «κεράσια» χωρίς να
θυμάται τη ρήση ότι πρέπει να κρατά μικρό καλάθι… Αυτά, λοιπόν, τα κεράσια μας τα
διαφημίζει και μας τα προβάλλει μέσα από τις οθόνες της τηλεόρασης μας.
Το ζήτημα με το Φυσικό Αέριο δεν είναι ούτε σημερινό μα ούτε και χθεσινό. Κρατάει,
βλέπετε, χρόνια αυτή η κολόνια και το άρωμα της άρχισε να εξασθενεί…
Αλήθεια έχει μετρήσει κανείς πόσες και πόσες υποσχέσεις μας έχουν δώσει μέχρι
σήμερα για το Φυσικό Αέριο; Έχει μετρήσει κανείς πόσες φορές ακούσαμε ότι η Κύπρος
θα αλλάξει με την εξεύρεση και την εκμετάλλευση του Φυσικού Αερίου;
Αν κάθε φορά που ακούγαμε για τον τερματικό μας δίνανε οι ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ (Κάθε
χρώματος και ιδεολογίας) από ένα ευρώ τότε δεν θα χρειαζόμασταν κανένα κοίτασμα και
κανέναν ΚΡΟΝΟ προκειμένου να βάλουμε κι εμείς κάτι στην άκρη.
Για να μην είμαστε και αγνώμονες, σίγουρα το Φυσικό Αέριο έχει διαδραματίσει
σημαντικό ρόλο στην εξωτερική μας πολιτική μέσα από διεθνείς συνεργασίες που έχουν
αντίκτυπο και στις στρατιωτικές συμμαχίες όπου και συμμετέχουμε.
Όμως, αυτό δεν εξηγεί τα τόσα χρόνια όπου «ΠΙΠΙΛΟΥΜΕ» την ίδια καραμέλα περί
αύξησης των εσόδων στην Κύπρο, περί ανόδου του βιοτικού μας επιπέδου μέσα από τα
κοιτάσματα του Φυσικού Αερίου.
Μέχρι στιγμής, όλες αυτές οι προσπάθειες και όλα αυτά τα κυβικά Φυσικού Αερίου
αποτελούν δώρο – άδωρο αφού πέρασαν περισσότερα από δέκα χρόνια από την
ανακάλυψη στο Οικόπεδο 12 και το όλο ενεργειακό μας πρόγραμμα εξακολουθεί να
είναι από ΜΟΝΟ του μια εκκρεμότητα με ελάχιστη προοπτική.
Στην κυπριακή ΑΟΖ, τα τελευταία χρόνια έχουν ανακαλυφθεί πέντε σημαντικά – όπως
πανηγυρίζουμε – κοιτάσματα Φυσικού Αερίου αλλά από κανένα από αυτά δεν έχουμε
παραγάγει ενέργεια…
Αντίθετα, και το μέλλον στα ενεργειακά εξακολουθεί να μην φαίνεται ευοίωνο… οπότε
και το όνειρο να γίνουμε Ντουμπάι πνίγηκε κάπου στα θαλάσσια οικόπεδα.