Όταν μιλάμε για ρεκόρ και για Ανόρθωση, το μυαλό των παλαιοτέρων εύκολα πηγαίνει στον Αντωνάκη Κκαφά, που συνέδεσε το όνομα του με την ιστορική ομάδα της Αμμοχώστου και κυρίως έπαιξε με τρεις γενεές ποδοσφαιριστών. Και για του λόγου το αληθές, να αναφέρω κάποια στατιστικά για τον μεγάλο αρχηγό της Ανόρθωσης που είναι πρώτος σε συμμετοχές όλων των εποχών φορώντας 455 φορές την φανέλα της Κυρίας, πρώτος σκόρερ στον θεσμό του κυπέλλου με 21 γκολ και δεύτερος συνολικά πίσω από τον Φοίβο Βραχίμη.
Το κυριότερο είναι ότι αγωνίστηκε για 20 ολόκληρα χρόνια, κάτι που κανένας δεν κατάφερε στην τεράστια ιστορία της Ανόρθωσης.
Ο Αντωνάκης Κκαφάς γεννήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου του 1947 στο Παραλίμνι και από μικρός ήταν οπαδός της Κυρίας, όπως η συντριπτική πλειοψηφία την εποχή εκείνη.
Διαβάστε την συνέντευξη του στον Στέλιο Παπαμωϋσέως για το βιβλίο «Κορυφαίων Αναμνήσεις».
Ντεμπούτο στα 15 και απογείωση της καριέρας του
Ο Αντωνάκης θυμάται το ξεκίνημα του και αναφέρει.
«Με πήρε στην Ανόρθωση ο μεγάλος Αντώνης Καράς, όταν ήμουν 15 χρονών, θυμάμαι δεν αγωνίστηκα σχεδόν καθόλου στην εφηβική ομάδα και μια Κυριακή, με φώναξε ο τότε προπονητής μας Ρέινερ και μου είπε ότι θα αγωνιστώ στην βασική ομάδα σε ένα ματς στην Λευκωσία με την ΑΥΜΑ. Αγχώθηκα πολύ, πήγα δυο φορές τουαλέτα, αλλά στάθηκαν δίπλα μου οι μεγαλύτεροι, με στήριξαν και με βοήθησαν με πρώτο από όλους τον μακαρίτη Καρά στον οποίο χρωστώ πολλά όπως και η Ανόρθωση του χρωστά γενικότερα. Για την ιστορία χάσαμε 1-0 με αυτογκόλ του Πανίκου Ιακώβου».
Κυπελλούχος και με το 9 στην πλάτη…
Έτσι ξεκίνησε να φορά την τιμημένη Κυανόλευκη φανέλα ο Αντωνάκης και από την αρχή διάλεξε το νούμερο 9 και τελείωσε μετά από 20 ολόκληρα χρόνια με αυτό..
«Παρότι ήμουν επιθετικός μέσος και θα έπρεπε να φορώ το «9», επειδή συνδέθηκα με αυτό το νούμερο που διάλεξα στην πρώτη χρονιά και επειδή θεώρησα ότι ήταν αριθμός που μου έφερνε και γούρι, δεν το έβγαλα από την πλάτη μου ποτέ. Ειδικά όταν κατακτήσαμε και το πρώτο κύπελλο κόντρα στο ΑΠΟΕΛ, δεν σκέφτηκα πλέον καμία αλλαγή στον αριθμό φανέλας» λέει ο Αντωνάκης που μετά από σχεδόν μια δεκαετία παρουσίας στην ομάδα της Αμμοχώστου, έγινε αρχηγός στην περίοδο 1972-73.
Όταν δηλαδή ερχόταν η δεύτερη φουρνιά παικτών με Φοίβο, Φάνο, Νικόλα, Στέφανο, Σολέα Μάντη και άλλους που έζησαν και καλές στιγμές και τις κακουχίες της προσφυγιάς.
Θυμάται ο Αντωνάκης…
«Όντως τέλη δεκαετίας του 60, σχεδόν όλοι όσοι αποτέλεσαν μέρος της χρυσής εφταετίας, της κυριαρχίας δηλαδή της Ανόρθωσης, έφτασαν σταδιακά στο τέλος της καριέρας τους. Εισήλθε στην ομάδα μια νέα φουρνιά, με όνειρα και φιλοδοξίες, η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν και ομάδες που ήταν πολύ δυνατές τότε όπως αυτές της Λευκωσίας και ειδικά ο Ολυμπιακός, που κατέκτησε και τρία πρωταθλήματα, η ΑΕΛ και η Νέα Σαλαμίνα για μια τριετία τουλάχιστον. Όταν δέσαμε και γίναμε πιο δυνατοί, μας έκοψε τα πόδια η βάρβαρη Τουρκική εισβολή και πραγματικά ήταν τα πρώτα χρόνια μετά τον μαύρο Ιούλιο του 74 όχι απλά δύσκολα, θα έλεγα τραγικά».
Κυπελλούχος 1974-75 κόντρα στα προγνωστικά…
Και όμως στην πρώτη χρονιά μετά την Τουρκική εισβολή που χρειάστηκαν θυσίες από όλους με δανεικά παπούτσια και στολές ειδικά από την Αλκή και με προπονητή τον μεγάλο Αντώνη ΚΑΡΑ που κράτησε ψηλά το λάβαρο της ομάδας, παρ ότι δεν τα πήγε καλά στο πρωτάθλημα καθώς τερμάτισε στην 6η θέση, κατάφερε να πάρει το κύπελλο κόντρα στα προγνωστικά και απέναντι στην πανίσχυρη και 2η στο πρωτάθλημα Ένωση Νέων Παραλιμνίου.
Ήταν 4 έτη μετά την προηγούμενη κατάκτηση κυπέλλου, και μάλιστα στο αξέχαστο ΓΣΕ σε επαναληπτικό κόντρα στην Ομόνοια.
Ο Αντωνάκης που έζησε έντονα και τους δυο αυτούς τελικούς θυμάται…
«Από το 1963 και μετά δεν είχαμε πάρει πρωτάθλημα, είχα ένα κύπελλο το 64 και τίποτα άλλο. Πραγματικά ήταν είδηση τότε για μια ομάδα που κυριαρχούσε για 8 ολόκληρα χρόνια, να κάνει τόσο διάστημα να πάρει έστω κύπελλο. Τα καταφέραμε το 70-71 στον τελικό με την Ομόνοια όπου φέραμε ισοπαλία στο ΓΣΠ και στο ΓΣΕ κερδίσαμε 1-0 με γκολ του Παναγίδη. Δεν το ξέραμε βέβαια τότε ότι δυστυχώς θα ήταν ο τελευταίος μας τίτλος που πανηγυρίσαμε μέσα στο ΓΣΕ μέσα στην Αμμόχωστο. Και βέβαια μετά την εισβολή ήταν τραγικά τα πράγματα, πολλές κακουχίες, πολλές δυσκολίες και η αλήθεια αρκετοί οι εθελοντές που ήθελαν όσο τίποτα άλλο να κρατήσει στην ζωή αυτή η ομάδα. Και κρατηθήκαμε στην ζωή, με πολλές θυσίες αλλά υπερίσχυε η αγάπη μας για την ομάδα της Ανόρθωσης. Και θέλω να πω χρόνια μετά, ότι ο σύλλογος οφείλει πολλά σε αυτούς που τον υπηρέτησαν τότε με την κατάθεση ψυχής είτε σαν διοίκηση είτε σαν τεχνική ηγεσία είτε σαν παίκτες είτε και σαν εθελοντές και ουσιαστικά οικονομικοί αιμοδότες. Και στην πρώτη χρονιά, κάτω από τις γνωστές συνθήκες όπου αγωνιστήκαμε, καταφέραμε να σηκώσουμε και το τρόπαιο της κυπελλούχου σε ένα μεγάλο ματς στο ΓΣΠ απέναντι σε μια πολύ μεγάλη ομάδα όπως ήταν τότε η Ένωση. Αλλά περισσότερο από όλα ήταν ένας τελικός με τεράστια συναισθηματική φόρτιση για ευνόητους λόγους από όλους όσοι ανήκαν στην οικογένεια της Ανόρθωσης» λέει ο Αντωνάκης που σήκωσε για πρώτη φορά τρόπαιο σαν αρχηγός της ομάδας.
Για την ιστορία να αναφέρω ότι η Ανόρθωση κέρδισε 3-2 ενώ έχανε μέχρι το 80ο λεπτό 2-1.
Φινάλε μετά από μια εικοσαετία
Και έφτασε η ποδοσφαιρική περίοδος 1981-82, που ήταν και η τελευταία χρονιά για τον Αντωνάκη Κκαφά με το νούμερο «9» στην πλάτη, που την δόξασε και την ίδρωσε αλλά και δοξάστηκε ο ίδιος.
Λέει για το τελευταίο αγωνιστικό αντίο ο μεγάλος αρχηγός της Κυρίας…
«Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα γινόταν και αυτό. Ήθελα όταν φύγω από την αγωνιστική δράση να θυμάται ο κόσμος τον καλό Αντωνάκη. Έμεινα μέχρι και τα 35 μου γιατί τότε ήταν τα πρώτα δύσκολα χρόνια μετά την Τουρκική εισβολή και δεν ήθελα να αφήσω μια ομάδα και συμπαίκτες που αγάπησα πολύ, ενώ ένοιωθα ότι είχα ακόμα πολλά να προσφέρω, αλλά ένοιωθα και το βάρος της φανέλας μιας ένδοξης ομάδας. Νοιώθω ότι έφυγα με το κεφάλι ψηλά, είμαι περήφανος που αγωνίστηκα σε αυτή την μεγάλη και ιστορική ομάδα, πανηγύρισα 3 κύπελλα, αλλά η αλήθεια να λέγεται μου έλειψε από τη συλλογή μου ένα πρωτάθλημα. Ίσως το 63-64 που διακόπηκε να ήταν η ευκαιρία μου, αλλά παρ όλα αυτά θεωρώ γεμάτη την εικοσαετία μου στην Ανόρθωση λέει ο Αντωνάκης Κκαφάς που τοποθετείται και στο ερώτημα ποιους τερματοφύλακες και μεσοεπιθετικούς θεωρεί κορυφαίους για την εποχή του και λέει…
«Θεωρώ ότι ο Νίκος Ελευθεριάδης, ο Μάκης Αλκιβιάδης και ο Βαρνάβας Χριστοφή, ήταν κορυφαίοι τερματοφύλακες και ο Πάκκος, Ανδρέας Στυλιανού και Κρυστάλλης κορυφαίοι μεσοεπιθετικοί. Η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν αρκετοί μεγάλοι παίκτες αλλά θεωρώ οι πιο πάνω ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα στην κορυφή και άφησαν εποχή».
Ευχαριστώ τον Αντωνάκη για την δική του κατάθεση αλλά και για το γεγονός ότι με τιμά με διαχρονική φιλία.