Ο Αντρέας Φιντικλής υπήρξε για 38 χρόνια στενός συνεργάτης του Μιχαλάκη Λεπτού αλλά και διευθυντής του Ομίλου Εταιρειών Λεπτός. Αποχαιρετά τον φίλο του μέσα από τους ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ.
«Τον έζησα 38 χρόνια, πορευτήκαμε μαζί. Ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Ήταν ένα δείγμα επιχειρηματία, αφού συνδύαζε τον επιχειρηματία και ταυτόχρονα ήταν και ανθρώπινος».
Ο κ. Φιντικλής εξηγεί πώς ο κ. Λεπτός συνέβαλε αφάνταστα στην επαναδραστηριοποίηση της Κυπριακής οικονομίας, αφού μετά την τουρκική εισβολή του 1974 άφησε στις κατεχόμενες περιοχές μεγάλη περιουσία και δραστηριοποιήθηκε στην Jeddah της Σαουδικής Αραβίας. «Κατάφερε να εργοδοτήσει χιλιάδες πρόσφυγες, ενώ έφερε στον τόπο μας τεράστιο συνάλλαγμα, το οποίο βοήθησε την Κυπριακή οικονομία».
«Ήταν πρωτοπόρος, είχε όραμα, έμπνευση, είχε τις εμπειρίες από την Κερύνεια, όπου και εκεί ήταν πρωτοπόρος, στην ανάπτυξη της πόλης. Μ’ αυτές τις εμπειρίες, αλλά και με το όραμα και τη διορατικότητα που είχε, είδε τις προοπτικές της Πάφου, όπου και ξεκίνησε την τουριστική και οικοδομική βιομηχανία», τονίζει ο κ. Αντρέας Φιντικλής.
«Ήταν άνθρωπος ξεχωριστός, εξωστρεφής, δεν ήταν το κλασσικό μοντέλο επιχειρηματία, ήταν κάπως ανορθόδοξος, αλλά εκ της φύσεως του, ήταν ένας ηγέτης», αναφέρει με περηφάνια ο φίλος του, αφού όπως δηλώνει στους ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, ενέπνεε τους ανθρώπους που δούλευαν μαζί του.
Κύρια χαρακτηριστικά του, το πείσμα και η επιμονή του. «Δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό του το δεν γίνεται. Έμπαιναν στόχοι και έπρεπε να υλοποιηθούν. Είχε πράγματι ένα πάθος τρομερό το οποίο παρέσερνε όσους εργάζονταν γύρω του, και ενώ ήταν άρρωστος για αρκετά χρόνια εργαζόταν ασταμάτητα, προσφέροντας στον τόπο του σημαντικό έργο».
Όπως μας επισημαίνει ο κ. Λεπτός ήταν ουσιαστικά μέντορας για πολλούς επιχειρηματίες του τομέα του στην Πάφο. «Συμβούλευε νέους αρχιτέκτονες, νέους μηχανικούς, ενώ πολλοί από αυτούς είχαν δουλέψει μαζί του, σαν υπάλληλοι δίπλα του. Είχε πάντα το «σκουλούκι» να μεταφέρει τις απόψεις του, το όραμά του στους άλλους».
Ο κ. Φιντικλής επισημαίνει συνεχώς το πόσο ανθρώπινος ήταν, αφού όπως μας εξηγεί, θυμόταν μόνο τα καλά για έναν άνθρωπο που έπρεπε να κρίνει και να αποφασίσει, δεν κρατούσε ποτέ κακία. Ήταν πάντα εκεί για όλους σεμνά, διακριτικά, αλλά με πίστη και αφοσίωση.
«Ο Μιχαλάκης θα μου λείψει πολύ. Σε όλους θα μας λείψει, η ζεστασιά της ψυχής του και η ακεραιότητα του χαρακτήρα του. Θα μας λείψει η αγάπη του, το γέλιο του, οι σοφές κουβέντες του. Θα μας λείψει αυτό το γνήσιο που αντιπροσώπευε».