Κάποτε το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» ήταν ένα ηχηρό σύνθημα μιας πανεθνικής απαίτησης. Τώρα έχει και αυτό, σαν όλα τ’ άλλα, ξεθωριάσει!!!! Έμεινε σαν ένα απαγορευμένο, «εθνικιστικό» ντε-μοντέ κατάλοιπο μιας παρωχημένης εποχής.
Κάποτε, μιλούσαμε για λευτεριά, για απελευθέρωση από την εισβολή και την κατοχή. Τώρα μόνοι μας λέμε για απλή επανένωση, για ΔΔΟ, για εκ περιτροπής προεδρίες, για απομόνωση των τ/κ, για χρήστες αντί για σφετεριστές. Δεν αναφέρεται κανένας πλέον σε εισβολή ή κατοχή. Ούτε οι τ/κ αναφέρονται σε λύση που να ομοιάζει σε αυτή που ευαγγελίζονται οι Unite Cyprus Now, αλλά το λένε ξεκάθαρα ότι θέλουν το δικό τους «κράτος», τη δική τους «ΑΟΖ», τη δική τους «αυτόνομη αναγνώριση ως κυρίαρχη κοινότητα».
Κάποτε μιλούσαμε για επιστροφή των προσφύγων στις πατρώες γέες και στις εστίες τους. Σήμερα συζητούμε για αποζημιώσεις, ανταλλαγές και προσφυγές σε δήθεν «επιτροπές». Ξεθωριάζει ακόμα και η επιστροφή της περίκλειστης πόλης των «Βαρωσίων».
Σήμερα, συζητείται για το πόσο υπέφεραν οι καημένοι τ/κ στα χέρια των «αιμοβόρων» ε/κ και γίνεται υπενθύμιση για τις «θηριωδίες» σε βάρος άμαχων τ/κ γυναικόπαιδων! Σήμερα ακούεται ότι κάναμε ένα πόλεμο το 1974 και πληρώνουμε τις συνέπειες της ήττας μας! «Κάναμε τζιαι εμείς πολλά» λένε άλλοι. Αυτό που μας απασχολεί σήμερα είναι τα δήθεν «δικαιώματα» των κατακτητών και των σφετεριστών.
Σήμερα, έχουμε περισσότερη ευαισθησία για να τεμένη στις ελεύθερες περιοχές, παρά για τις συλημένες εκκλησίες και μνημεία μας στα κατεχόμενα. Ποιος άραγε ασχολείται με τα νεόδμητα ισλαμικά τεμένη που αναγείρονται εμφαντικά στις κατεχόμενες περιοχές, όπως την Μια Μηλιά και την περιοχή Μόρφου;
Σήμερα έχουμε ανά χείρας ένα «γλωσσάρι» για να μας διορθώνει σε κάθε «λανθασμένη» λέξη που χρησιμοποιούμε, για να «οικοδομήσουμε την εμπιστοσύνη» με τον Μουσταφά, τον Μεχμέττη, τον Κεμάλ, την Αϊσιέ, τον Ρετζέπ και άλλους «σύνοικους», παραμερίζοντας τα «εθνικιστικά μας πάθη», για ένα αύριο βασισμένο στο «ρεαλισμό», άσχετο αν θα είναι αφερέγγυα υποθηκευμένο, δομημένο στο ψέμα, στην αδικία, στην αλλοτρίωση και στο σφετερισμό.
Σήμερα βρίσκουμε κοινά σημεία «επαφής» μέσω των τηλεπικοινωνίων και σύντομα, τολμώ να προβλέψω, μέσω των υδρογονανθράκων και του χαλουμιού. Για την οικονομία και την καλή πρόθεση, λένε, και για να τους αποταμιεύσουμε το «δικαιωματικό» μερίδιο!!!.
Σήμερα, ένεκα και της κορωνοκρίσης, ανησυχούμε για το άνοιγμα των οδοφραγμάτων της ντροπής για να μπορούν οι καημένοι τ/κ σύνοικοί μας να προσέρχονται στις εργασίες τους στις ελεύθερες περιοχές, όπως και για να επισκέπτονται τα νοσοκομεία, δωρεάν φυσικά, της ούτω καλούμενης «ελληνοκυπριακής διοίκησης» για αυτούς. Και ασφαλώς, μέσω του «Κανονισμού της Πράσινης Γραμμής για το εμπόριο» να συνεχίσουν να εμπορεύονται με τους «απαίσιους ε/κ» και να εξάγουν όπου θέλουν από τα «ποταπά» λιμάνια της «ξεροκέφαλης ε/κ διοίκησης».
Ξεχάσαμε! Ξεχάσαμε τις σειρήνες, τα αεροπλάνα, τους αλεξιπτωτιστές, τις εκκωφαντικές εκρήξεις, τις εκτελέσεις αμάχων, τους βιασμούς των γυναικών, το ξεσπίτωμα, τους αγνοούμενους, τις κακουχίες και τη λεηλασία. Ξεχάσαμε την Καρπασία, την Αμμόχωστο, την Κερύνεια και τη Μόρφου. Ξεχάσαμε ακόμα και τους υπαίτιους (όλους αυτούς) για τα γεγονότα αυτά, την προδοσία, ενώ κάποιους από αυτούς τους έχουμε αναγάγει και σε «ήρωες»! Ξεχάσαμε και «αυτούς που αδράξανε τις πύλες και τις ανοίξανε στον εχθρό!»
Ξεχνούμε! Ξεχνούμε ποιοι είμαστε και ξεχνάμε και ποιοι μας έφεραν σε αυτόν τον κόσμο.
Πληρωθήκαμε για να ξεχάσουμε! Ροές χρημάτων, φανερά και συγκαλυμμένα. Υπόγειες διαδρομές και τραγικές πέμπτες φάλαγγες δυστυχώς πολλές. Ημέτεροι που εξακολουθούν να παίρνουν το λαβείν τους για να συνεχίσουν αφενός να ξεχνούν οι ίδιοι και, αφετέρου, να αλλοιώνουν τις μνήμες και τις συνειδήσεις των υπολοίπων μας. Θραύση κάνουν διάφορες «πολυπολιτισμικές και κοινωνικά ευαίσθητες ΜΚΟ», οι οποίες ειρήσθω εν παρόδω καλύπτονται από πέπλο σκοταδισμού σε σχέση με τους οικονομικούς τους πόρους και ευρύτερους σκοπούς. Και εμείς αδιάφορα και εφησυχασμένα τους ανεχόμαστε, τους ψηφίζουμε, τους χειροκροτάμε! Έχουμε αναγάγει τον στίχο του Κώστα Χατζή, «εμείς οι τρεις στον καφενέ, τσιγάρο, πρέφα και καφέ, ε δεν βαριέσαι αδελφέ» σε σύνθημα!
Το μικρό μπλε αυτοκόλλητο με την Κύπρο μισή λευκή μισή κόκκινη έχει γίνει πλέον συλλεκτικό αντικείμενο, ρετρό απομεινάρι. Και το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ως σύνθημα πλέον δεν ακούεται, δε λέγεται, μοιάζει απαγορευμένο, παρουσιάζεται ως εθνικιστικό και σοβινιστικό… ίσως τελικά να μην υπάρχει, γιατί απλά το απαξιώσαμε.
Και όσοι απέμειναν να θυμούνται, αποτελούν θλιβερή εξαίρεση στον κανόνα. Αποτελούν ρομαντικές φιγούρες στην καθημερινή βαβούρα, ηλίθιοι νοσταλγητές παλαιοτέρων καταστάσεων, αντιρεαλιστές που παραμένουν κολλημένοι στο ευκταίο που κουβαλούν τη στάμπα του «Απορριπτικού»! Κατάντησαν περίγελα όλων όσων αποφάσισαν ότι το παρελθόν έχει διαγραφεί. Ένα παρελθόν όμως που το υπενθυμίζει καθημερινά ο Πενταδάκτυλος με την απεχθή χαρακιά που του έχουν κάνει, η κόκκινη σημαία με το μισοφέγγαρο στα τείχη της Λευκωσίας και οι ταλαιπωρημένες κίτρινες ταμπέλες στους δρόμους «ΑΛΤ – ΠΡΟΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ ΠΕΡΙΟΧΗ». Μας λένε να κοιτάζουμε μπροστά, αλλά μπροστά μας είναι μόνο κόκκινα πανιά με μισοφέγγαρα και συρματοπλέγματα, κανόνια και απειλές. Κι από την άλλη, μπροστά είναι μόνο η θάλασσα . . . με ξεκάθαρο το υπονοούμενο πάλι.
Θυμόμαστε σπασμωδικά και επιλεκτικά τις μαύρες επετείους, και δει αυτήν της εισβολής. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι, το συγκεκριμένο γεγονός δεν αποτελεί απλά μια επέτειο ενός ξεπερασμένου μεμονωμένου γεγονότος. Το γεγονός συνεχίζεται! Η εισβολή και η κατοχή αποτελεί μια ζωντανή πραγματικότητα που δυστυχώς ακόμα υπάρχει. ΓΙΑΤΙ τα τούρκικα στρατεύματα ΔΕΝ έφυγαν, οι έποικοι ΔΕΝ έφυγαν, οι πόλεις και τα χωριά ΔΕΝ επιστράφηκαν στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους, οι τάφοι των προγόνων μας συνεχίζουν να ΜΗΝ έχουν το καντήλι τους αναμμένο και οι εκκλησιές παραμένουν στάβλοι ή τεμένη. Δεν είναι επέτειος η 20η Ιουλίου, είναι η συνέχιση του εγκλήματος, ενός εγκλήματος που διαπράχθηκε πριν από 47 χρόνια και ακόμα συνεχίζεται. Μπορεί πολλοί εξ ημών να έχουν ξεχάσει, να θέλουν να ξεχάσουν, να θυμούνται επιλεκτικά, να ικανοποιούνται να πηγαίνουν απλά ως επισκέπτες στα πατρογονικά τους σπίτια και να «χαϊρεντίζονται» με τον «χρήστη». Άλλοι μπορεί να αδιαφορούν, να μην θέλουν πια να ξέρουν, να έχουν βολευτεί… δικαίωμά τους. Δικαίωμα και σε μας να το θυμίζουμε με κάθε ευκαιρία.
Κόντρα στο νοσηρό αυτό ρεύμα και στην «εξέλιξη», εμείς επιλέγουμε να μην ξεχνάμε, δεν θέλουμε να ξεχάσουμε!!! Γιατί αν υποκύψουμε, τότε σίγουρα πολύ σύντομα θα ξεχάσουμε και ποιοι είμαστε εμείς οι ίδιοι …
K1RK
ΥΓ1 Κομμάτι κομμάτι υλοποιεί μεθοδικά τα απεχθή σχέδιά του, ενώ η δική μας «πολιτική ηγεσία» προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται . . ., εκτός αν ξέρει και …..
ΥΓ2 Tην ώρα που είδαμε τί συμβαίνει στα κατεχόμενα εδάφη μας, εμείς σφαζόμαστε μεταξύ μας για τα εμβόλια του κορωνοϊού!!! Μόνο ντροπή και θλίψη! Πάλι, πολύ βολικά, η προσοχή της κοινής γνώμης φεύγει από το βασικό πρόβλημα και μεταφέρεται σε κάτι άσχετο, αρκετά ικανό δε να διχάσει… Έτσι, αφήνεται ο Σουλτάνος ανενόχλητος να κάνει τα δικά του, ενώ ο Κυπριακός λαός, αντί να αντιδράσει δυναμικά στις εξελίξεις αυτές, αναλώνεται σε αχρείαστη και γελοία εσωτερική αψιμαχία.
ΥΓ3 Δυστυχώς, το έχει η μοίρα μας. Πάντα θα βρίσκεται ένας Παυσανίας για να αποζητήσει σατραπείες από κάποιο Ξέρξη! Στο χέρι μας είναι να έχουν γνώση οι φύλακες!