ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
Έπρεπε ο κόμπος να φτάσει στο χτένι για να θορυβηθούν οι κυβερνώντες και να πάρουν μέτρα αναφορικά με το μεταναστευτικό που εξακολουθεί να είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα των τελευταίων χρόνων (μετά την οικονομική κρίση του 2013) και το οποίο έφερε τους κύπριους πολίτες στα όρια των αντοχών τους.
Και μην νομίζετε ότι άλλαξε κάτι. Οι ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ εξακολουθούν να πάσχουν από ΩΧΑΔΕΡΦΙΣΜΟ και από πολιτική αναβλητικότητα. Μόνο που τώρα – μετά και τις τελευταίες εξελίξεις με τις δεκάδες βάρκες που φτάνουν από Λίβανο και Συρία στην χώρα μας, αντιλήφθηκαν ότι οι Κύπριοι δεν πρόκειται να τους συγχωρέσουν για το γεγονός ότι το νησί μας μετατρέπεται σε αποθήκη ψυχών.
Αλήθεια γιατί δεν προχωρήσαμε πιο νωρίς σε περιπολίες στα θαλάσσια σύνορα μας; Γιατί δεν έγιναν διεθνείς συναντήσεις και δεν προσπαθήσαμε να εμπλέξουμε νωρίτερα την Ευρωπαϊκή Ένωση και όλους τους εμπλεκόμενους;
Εδώ και ένα χρόνο οι πολιτικοί μας απλά παρακολουθούν τις εξελίξεις του
μεταναστευτικού και αποδέχονται τη μοίρα μας ως ένας τόπος ΕΞΟΡΙΑΣ για τους
απανταχού απάτριδες.
Κάποιοι, βέβαια, εξακολουθούν να μιλούν για δημιουργική διαχείριση του
μεταναστευτικού και κάποιοι άλλοι που εδράζονται στην αριστερά εξακολουθούν να
σωπαίνουν.
Ποια, αλήθεια, είναι η δημιουργική διαχείριση; Αυτό θα έπρεπε να μας το εξηγήσει
καλύτερα η κυρία Αλεξάνδρα Ατταλίδου της οποίας εδώ και μερικά χρόνια ο
πολιτικός της λόγος έχει να κάνει μόνο με το ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ και με το να
εκσφενδονίζει πυρά σε όσους κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου χαρακτηρίζοντας
τους με απαξιωτικούς όρους.
Ο αποχαρακτηρισμός περιοχών της Συρίας θα έπρεπε να γίνει πριν αρκετούς μήνες
και πριν μεταφερθεί όλη η ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ στην Κύπρο.
Δυστυχώς, η χώρα μας θεωρήθηκε και ίσως να θεωρείται ακόμα ως ο παράδεισος των
επιδομάτων για τους παράνομους μετανάστες γι’ αυτό και εδώ και πολύ καιρό –
σύμφωνα με δημοσιεύσεις της Eurostat – βρισκόμαστε στις πρώτες θέσεις (σε
αναλογία πληθυσμού) σε ροές ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ μεταναστών.
Αυτό που πρέπει να αντιληφθεί ο Νίκος Χριστοδουλίδης – στον οποίο και πιστώνεται
η προσπάθεια επίλυσης του γόρδιου αυτού δεσμού – είναι ότι κάποιοι έχτισαν
πολιτικές καριέρες πάνω στα σαπιοκάραβα των μεταναστών.
Κάποιοι ανθρωπιστές – με παχυλούς μισθούς και συντάξεις – δεν έδωσαν ούτε ένα
ευρώ για τους πρόσφυγες από την δική τους τσέπη και, όμως, μας κουνάνε το
δάχτυλο επιδεικτικά υποδυόμενοι το ρόλο του ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΗ με κρατικό χρήμα.
Δεν έχουμε, όμως, πια την πολυτέλεια για ψευδό- σωτήρες της ανθρωπότητας… που
«χορεύουν» στην πλάτη των Ελληνοκυπρίων. Από τέτοιους χορτάσαμε. Καιρός να
πάμε παρακάτω και να ασχοληθούμε σοβαρά με το μεταναστευτικό.