Γράφει ο Καλλίνικος
«Αν τα σφαγεία είχαν γυάλινους τοίχους, θα ήμασταν όλοι χορτοφάγοι», είχε πει κάποτε ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ γεγονός που δεν ξέρουμε αν αληθεύει, πάντως σίγουρα δεν θα βλέπαμε δεκάδες κόσμο να ποζάρει δίπλα από σφάγια και από διαφόρων ειδών βρώσιμα πτώματα.
Τώρα θα μου πείτε, και ποιος είσαι εσύ που θα μας κουνήσεις το δάχτυλο για τις διατροφικές μας συνήθειες.
Φυσικά και δεν θα κουνήσουμε κανένα δάχτυλο, αλλά επιτρέψτε μας να αισθανόμαστε αμηχανία και σιχασιά όταν βλέπουμε τέτοιας λογής και ποιότητας φωτογραφίες όπου απεικονίζονται φρεσκοσφαγμένα ζώα και δίπλα τα δίποδα θηλαστικά να «καπαρτίζουν» για τις μάσες που θα κάνουν.
Ειδικότερα, όταν αυτός που ποζάρει στο φακό με το σφαγμένο γουρουνόπουλο είναι δημόσιο πρόσωπο με πολιτικές ρίζες τότε η φωτογραφία αποκτά και μια επικοινωνιακή αλλά και καλλιτεχνική αξία.
Φανταστείτε, τώρα, τον επικοινωνιολόγο του Μακρόν να «καπαρτίζει» δίπλα από μια παραφουσκωμένη χήνα λίγο πριν της αφαιρέσουν το συκώτι για το γαλλικό φουά γκρα…
Μην γελιέστε! Δεν θα το δείτε ποτέ. Και ξέρετε γιατί; Διότι το ττοππουζιλίκκι το κυπριακό δεν υπάρχει σε καμιάν άλλη χώρα. Και οι λεγόμενοι επικοινωνιολόγοι στη νήσο της ΣΑΧΛΑΜΑΡΑΣ ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα της πολιτικής όπως αυτή εφαρμόζεται σε άλλες χώρες…
Δικαίωμα του κάθε δίποδου να φάει όσα θηλαστικά θέλει. Δικαίωμα του να καταναλώσει όσες γουρουνοπούλες επιθυμεί. Αν θέλει μπορεί να καταπιεί και ολόκληρο γουρούνι μαζί με τη λάσπη που το περιβάλλει…
Αλλά ο σεβασμός απέναντι σε κάθε μορφή ζωής δεν εξαργυρώνεται από τα κλικ του φατσοβιβλίου…