Του Βαγγέλη Γέττου, νομικού
Το πασίγνωστο και χιλιοχρησιμοποιημένο πολιτικό κλισέ «στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», λέγεται ότι λανσαρίστηκε από το ιστορικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας Παύλο Μπακογιάννη, δολοφονημένο από τη 17Ν και οπαδό του ιστορικού αναθεωρητισμού που διαμόρφωσε την θεωρία της «Εθνικής Συμφιλίωσης». Ήταν η περίοδος, εκεί στα τέλη του ’80, που Δεξιά και Αριστερά συνασπίστηκαν απέναντι στο σύστημα του Ανδρέα Παπανδρέου το οποίο τότε βούλιαζε στα σκάνδαλα και την ανυποληψία. Προφανώς, η Νέα Δημοκρατία και ο τότε ενιαίος Συνασπισμός της Αριστερά και της Προόδου, μέσω της παραπομπής του Παπανδρέου και των στελεχών του στο Ειδικό Δικαστήριο, εξυπηρετούσαν και συγκυριακά συμπλέουσες πολιτικές (εκλογικές) στρατηγικές. Βεβαίως ο Ανδρέας Παπανδρέου φέρεται να το έχει χρησιμοποιήσει προηγουμένως, επί εποχής της παντοδυναμίας του, όταν αποφάσισε να εκπαραθυρώσει από την κεντρική πολιτική σκηνή τον γηραιό Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Αξίζει λοιπόν να ρίξουμε αυτή τη φευγαλέα ματιά στην φράση που κάθε τόσο ακούμε είτε από παραπαίουσες κυβερνήσεις είτε από ανεπαρκείς αντιπολιτεύσεις σε Ελλάδα και Κύπρο. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, αξίζει αυτή η αναδρομή προκειμένου να δούμε ποιοί επικαλέστηκαν τον λαό και σε ποιές στιγμές: οι μεν τελούσες εν αποδρομή κυβερνήσεις για να επικαλεστούν έστω και την ύστατη στιγμή την (εκλιπούσα) λαϊκή νομιμοποίηση και οι δε ανίκανες αντιπολιτεύσεις σε στιγμές που είτε δεν μπορούσαν είτε δεν ήθελαν να ανατρέψουν τις εξελίξεις και έτσι, απλά, επικαλούνται τον λαό. Περίπου σαν την «αόρατο χείρα» που επικαλούνταν οι επαναστάτες το 1821 στην οποία όλοι προσεύχονταν να βοηθήσει αλλά αποτελούσε και κοινό μυστικό ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Ας κρατήσουμε αυτή την δεύτερη εκδοχή: την κομματική ή κοινωνική αντιπολίτευση που, ακόμα και αν μπορεί, δεν θέλει την πλήρη ρήξη.
Η παραίτηση Παράσχου και κυρίως η υποδοχή της από την κομματική και κοινωνική αντιπολίτευση, ιδίως μέσα από τα social media (όπου από την υποχώρηση του κινήματος «Κανεί πκιον» διοχετεύεται και εκτονώνεται κυρίως η οργή των μορφωμένων μικροαστικών και μεσοαστικών στρωμάτων της κυπριακής κοινωνίας), θυμίζει πολλές ανάλογες πρόσφατες καταστάσεις. Ο Γενικός Ελεγκτής με βάση την αμφιλεγόμενης αρμοδιότητας επιδίωξή του επίσης ηρωοποιήθηκε τυφλά από τα αριστερά και εν μέρει και από τα δεξιά του. Η λογοκρισία που επιδίωξε ο Υπουργός Παιδείας σε βάρος του εκπαιδευτικού Γαβριήλ, επίσης ανέδειξε τον τελευταίο σε σύμβολο ενός ανύπαρκτου αγώνα. Γιατί συγκεντρώσεις των 100 ατόμων, για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, «αγώνας» δεν νοούνται.
Ο κ. Παράσχος διηύθυνε μία από τις ναυαρχίδες της εντόπιας συντήρησης. Γερή πένα, ναι, μάχιμος δημοσιογράφος, ναι. «Αφελής στρατιώτης» όπως αναφέρει στην εναρκτήρια αποστροφή της επιστολής παραίτησής του; Αμφιβάλλω. Δεν θα ήταν σε αυτή τη θέση για τόσα χρόνια. Γιατί τέτοιες θέσεις δεν απαιτούν μόνο ταλέντο και εμπειρία αλλά και ταύτιση πολιτικών βουλήσεων με τον εκδότη και τον πολιτικό του πάτρωνα. Ή τουλάχιστον ένα «σύμφωνο μη επίθεσης». Αυτά τα «σύμφωνα», στην σύγχρονη κομματεξαρτώμενη δημοσιογραφία είναι βεβαίως για να σπάνε. Και αυτό συνέβη. Τόσο απλά. Ένα τμήμα της Δεξιάς βλέπει τον κατήφορο του Αναστασιάδη και στη φαρέτρα του έχει ακόμα και την αντικατάστασή του. Άλλωστε τα διαβατήρια για αυτούς είναι μια παρωνυχίδα μπρος στην διατήρηση της σφραγίδας «Κυπριακή Δημοκρατία». Το μεγάλο deal είναι η συμπεφωνημένη λύση δύο κρατών, η μελετημένη και όσο πιο ομαλή γίνεται ολοκλήρωση των σχεδιασμών τους που ξεκινούν από το 1955, ενισχύονται το 1963-1964 και κορυφώνονται το 1974.
Προσωρινό (όπως όλα όταν οι εξελίξεις τρέχουν) συμπέρασμα: οι νοήμονες, προοδευτικοί και αηδιασμένοι με την κατρακύλα της δημόσιας ζωής πολίτες κάνουν ένα επιπλέον κακό καλλιεργώντας έναν πολιτικό «μεσσιανισμό» που αναζητά προσωπικότητες-σωτήρες οι οποίοι θα μας βγάλουν από το τέλμα. Γιατί αν αυτή η λογική πολιτικής «Αποκάλυψης» κυριαρχήσει, το κραταιό μπλοκ της διαφθοράς και της διαπλοκής έχει πιθανόν προτετοιμάσει πολλές και ποικίλες εναλλακτικές, αναλόγως του πού θα γύρει η πλάστιγγα. Και η πλάστιγγα σε τέτοιου είδους πολιτειακές κρίσεις δεν γέρνει απαραίτητα προς την πρόοδο, αλλά, αν ο λαός παραμείνει αδρανής μπροστά στις κάθε είδους οθόνες, και σε ακόμα πιο οπισθοδρομικές ατραπούς. Και, έτσι, αυτό που έμεινε να αποκαλούμε δημοκρατία, δεν θα βρεθεί απλώς προς αδιεξόδου αλλά θα βυθιστεί αβοήθητη σε κινούμενη άμμο.