Κάθε χρόνο στις 7 Απριλίου γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Υγείας (World Health Day), η οποία επικεντρώνεται σε σημαντικά προβλήματα της δημόσιας υγείας που απασχολούν όλο τον κόσμο. Η 7η Απριλίου 1948 είναι η ημερομηνία «γέννησης» του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), του εξειδικευμένου οργάνου του ΟΗΕ για θέματα Υγείας.
Γιορτάζεται κάθε χρόνο, για να υπενθυμίζει την ανεκτίμητη συνεισφορά των νοσηλευτών και νοσηλευτριών σε κάθε κοινωνία. Οι νοσηλευτές είναι κοντά στον άνθρωπο, κοντά στον πόνο, την ασθένεια, τη σωματική και ψυχική κατάπτωση. Στην αποκατάσταση η νοσηλευτική υπηρεσία αναλαμβάνει τον δύσκολο ρόλο της φροντίδας των ασθενών, κάτι που σημαίνει εξυπηρέτηση, συμπαράσταση στον καθένα ξεχωριστά, βοήθεια στις ανάγκες τους, παρέα αλλά και το άγχος για την εξέλιξη τους με αποτέλεσμα τη δημιουργία σχέσης εμπιστοσύνης.
Το θέμα της Παγκόσμιας Ημέρας Υγείας για το 2021 είναι: «Μαζί μπορούμε να φτάσουμε σε έναν πιο δίκαιο και υγιέστερο κόσμο». Με την ευκαιρία αυτή, ο ΠΟΥ ζητάει από την παγκόσμια κοινότητα την επείγουσα δράση για την εξάλειψη των ανισοτήτων στον τομέα της υγείας και την επίτευξη καλύτερης υγείας για όλους. Η υγεία είναι ένα από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και κάθε άνθρωπος σε κάθε σημείο του πλανήτη πρέπει να έχει πρόσβαση σε ποιοτικές υπηρεσίες υγείας ανεξαρτήτως της οικονομικής του κατάστασης. Η Καθολική Κάλυψη Υγείας μέχρι το 2030, είναι το ζητούμενο για όλα τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ, στο πλαίσιο των στόχων της αειφόρου ανάπτυξης.
Στην πρωτόγνωρη υγειονομική κρίση που βίωσε ολόκληρη η ανθρωπότητα, οι νοσηλευτές έδωσαν ένα βροντερό «παρών». Βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή, ήταν εκείνοι που βρίσκονταν όλη την ώρα δίπλα στους ασθενείς με κορωνοϊό, που τους κράτησαν το χέρι, στο μοναχικό ταξίδι της νοσηλείας. Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Υγείας οι ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ μιλούν με νοσηλευτές οι οποίοι περιγράφουν πως βίωσαν και πώς βιώνουν την πανδημία, η οποία άλλαξε άρδην πολλές εκφάνσεις της ζωής και της καθημερινότητάς τους.
Νοσηλευτής στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας
«Οι νοσηλευτές ήρθαν αντιμέτωποι με πολλές δυσκολίες εν μέσω της πανδημίας: Είχαν την αποστολή να φροντίσουν τους ασθενείς με κορωνοϊό, ν’ αντιμετωπίσουν τη μοναξιά τους, αλλά και να προστατεύσουν τον εαυτό τους και τους γύρω τους», δηλώνει, εξηγώντας πως καμία μέρα δεν είναι ίδια με τις άλλες, είσαι συνεχώς σε ετοιμότητα και αναλαμβάνεις πρωτοβουλίες, κάθε μέρα γίνονται νέες εισαγωγές και πρέπει να είμαστε γενικά πολύ προσεκτικοί».
Παράλληλα ο ίδιος μας εξηγεί ότι με το που τελειώνει η βάρδια ακολουθείτε πλέον συγκεκριμένη «ιεροτελεστία». «Ξεντύνεσαι στη δουλειά, μπαίνεις στο σπίτι με άλλα παπούτσια, και αμέσως πρέπει να κάνεις μπάνιο», τονίζει, επισημαίνοντας πως το πιο δύσκολο για τον ίδιο είναι η στιγμή που τρέχει κατά πάνω του το παιδί του και προσπαθεί με τεχνάσματα να το αποφύγει. «Είναι μικρός, τι να εξηγήσεις σε ένα μωρό, πλέον όμως το κάνουμε σαν παιχνίδι».
Επιπρόσθετα ο νοσηλευτής αποκαλύπτει ότι και η γυναίκα του είναι νοσηλεύτρια και περιγράφει το πόσο δύσκολα βίωσαν ειδικά την πρώτη περίοδο της πανδημίας, «τότε δεν ξέραμε ούτε κι εμείς τι είχαμε ακριβώς ν’ αντιμετωπίσουμε. Αποχωριστήκαμε το παιδί μας για το δικό του καλό. Τότε ήταν περίπου έξι μηνών, ήταν πολύ δύσκολο, ήταν και πολύ μικρό οπότε δεν καταλάβαινε όταν μας έβλεπε σε βιντεοκλήσεις», ενώ ταυτόχρονα περιγράφει το πόσο ψυχοφθόρο ήταν μόλις ξανασυναντήθηκαν. «Ήταν πολύ δύσκολο, δεν μας αναγνώριζε το πρώτο διάστημα». Παράλληλα, Ο ίδιος θυμάται το περσινό Πάσχα, όταν έπρεπε να μείνει τελείως μόνος του στο σπίτι, «η γυναίκα μου ήταν σε ξενοδοχείο, μαζί με κάποιους συναδέλφους μεν αλλά και αυτή μακριά από το παιδί της». Όπως μας αποκαλύπτει ακόμα και το ίδιο το ζευγάρι, δεν είχε συναντηθεί καν παρά μόνο μια φορά «όταν της πήρα κάτι για να φάει, εκεί ήταν και η ευκαιρία μας να συναντηθούμε, έξω και με πολύ προσοχή».
Επίσης, ο νοσηλευτής σχολιάζει και το γεγονός ότι κάποιοι νοσηλευτές δεν έχουν βάλει το εμβόλιο εξηγώντας πως «δεν σημαίνει ότι δεν πιστεύουν ότι υπάρχει ο ιός, δεν θέλουν να το βάλουν για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, έχουμε το δικαίωμα της επιλογής, κάποιοι έχουν διάφορες αλλεργίες και φοβούνται, κάποιοι άλλοι έχουν αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα του εμβολίου».
Ερωτηθείς αν το κράτος στηρίζει τις προσπάθειές τους, εξηγεί ότι πολλές φορές οι θάλαμοι είναι υποστελεγχωμένοι «ξέρω ότι και η Κυβέρνηση προσπαθεί να τα βγάλει πέρα αλλά κάποιες φορές ότι και να κάνεις το περιβάλλον είναι απρόβλεπτο για το τι μπορείς να χρειαστείς και σε ποια φάση. Παλιά έτυχε να μην είχαμε τον απαραίτητο εξοπλισμό, για παράδειγμα τις μάσκες, τώρα έχουμε βέβαια».
Καταλήγοντας, επισημαίνει πως «κάποιοι τηρούν τα μέτρα, κάποιοι όχι, όταν είσαι μακριά από αυτή τη νόσο, και οποιαδήποτε νόσο, είσαι πιο χαλαρός, όμως όταν ακούσεις από το περιβάλλον σου ότι κάποιος νοσεί υποψιάζεσαι λίγο περισσότερο και προσέχεις. Θέλω να πιστεύω ότι είμαστε προσεκτικοί. Ο καθένας πρέπει ν’ αναλάβει τις ευθύνες του και νομίζω μόνο έτσι θα τελειώσει όλο αυτό».
Νοσηλεύτρια στον Αντικαρκινικό Σύνδεσμο Κύπρου
Από τη μέρα που ξεκίνησε η πανδημία του κορωνοϊού η ζωή στην Αροδαφνούσα έχει αλλάξει.
Όπως αποκαλύπτει, «για μας αποτελεί ένα φοβερό πλήγμα, οικονομικά αλλά κυρίως ανθρώπινα, αφού μας επηρέασε πολύ, κυρίως όσον αφορά την προσέγγιση μας προς τους ασθενείς και τις οικογένειες τους», ενώ ταυτόχρονα τονίζει πως έχουν επηρεαστεί όλες οι εκδηλώσεις των εθελοντών για ενίσχυση των υπηρεσιών του Συνδέσμου και, φυσικά, η λειτουργία της Αροδαφνούσας.
«Οι δυσκολίες ήταν και είναι πολλές. Σ’ ένα χώρο όπου οι ασθενείς έχουν πραγματικά ανάγκη τους συγγενείς τους λόγω του καρκίνου και των τελευταίων τους στιγμών να πρέπει εμείς να «απαγορεύουμε» την είσοδο σε μερικούς για το καλό όλων», δηλώνει, τονίζοντας πως «ο κόσμος δυστυχώς δεν το καταλαμβαίνει αυτό, απαιτούν, φωνάζουν, πρέπει όμως και εμείς σαν νοσηλευτές να έχουμε κατανόηση επειδή και αυτοί έχουν τα δίκαιά τους».
«Λόγω των περιοριστικών μέτρων, δυστυχώς δεν είναι εφικτό τα μέλη των οικογενειών τους να είναι κοντά τους, , να τους κρατούν το χέρι σφικτά, έτσι, μέρος του ρόλου της οικογένειας τον έχουν πάρει οι επαγγελματίες υγείας», προσθέτοντας πως «εμείς σαν νοσηλευτές φροντίζουμε τους ασθενείς και είμαστε κοντά τους σε κάθε τους κάλεσμα, που εδώ και μήνες είμαστε η παρέα τους, όταν οι δικοί τους άνθρωποι, δεν μπορούν να βρίσκονται κοντά τους λόγω της πανδημίας, όπως επίσης και οι γιατροί φροντίζουν να αντιμετωπίζουν καθημερινά τα προβλήματα των ασθενών που τους δημιουργεί η νόσος τους».
Παράλληλα τονίζει πως δυσκολεύονταν ν’ αναγνωρίσουν τα πρόσωπα των συναδέλφων τους που τόσο καλά γνώριζαν, «μπαίνουμε στα δωμάτια των ασθενών φορώντας τη στολή που χρησιμοποιούμε τους τελευταίους μήνες, τη λευκή πλαστική ποδιά, τη χειρουργική μάσκα, γάντια. Δύσκολα μπορούν να μας αναγνωρίσουν οι ασθενείς, και κάθε μέρα τους συστήνονταν από την αρχή», ενώ επιπρόσθετα εξηγεί πως συναντούν τις οικογένειες των ασθενών και δεν μπορούν να τους χαιρετίσουν όπως παλιά με μια θερμή χειραψία και χαμόγελο.
Κλείνοντας η νοσηλεύτρια συστήνει «υπομονή και ηρεμία, όλος ο κόσμος υποφέρει, ο κάθε ένας με τον τρόπο του».
Καλή δύναμη να ευχηθούμε.