Η μια μετά την άλλη ξετυλίγονται οι ιστορίες των αθλητών που συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.
Η μια μετά την άλλη, οι ιστορίες που για μια ακόμη φορά μας συγκλονίζουν, κάνοντάς μας να σταθούμε βουβοί και αμίλητοι στην προσπάθεια όλων αυτών των παιδιών που φτάνουν σε τέτοιας εμβέλειας διοργανώσεις με χίλιες δύο στερήσεις, μέσα από εμπόδια, και συχνά μόνη στήριξη από τον εαυτό τους και την οικογένειά τους.
Το πρωί του Σαββάτου, (31/07/2021), ο αθλητής της Αρσης Βαρών Θοδωρής Ιακωβίδης συγκίνησε το πανελλήνιο – και όχι μόνο – μετά τον τελευταίο του αγώνα, στους Ολυμπιακούς του Τόκιο, δηλώνοντας στην δημοσιογράφο της ΕΡΤ Ευγενία Γήτα από τη Θεσσαλονίκη ότι αδυνατεί να συνεχίσει να αγωνίζεται λόγω της παντελούς απουσίας στήριξης από την Πολιτεία.
Μάλιστα, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, αισθάνεται ντροπή εξαιτίας του γεγονότος ότι ο φυσικοθεραπευτής του δεν δέχεται να του πάρει λεφτά, γνωρίζοντας την οικονομική του κατάσταση και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες προετοιμάζεται. Παρόλα αυτά, αν έχει στήριξη, μπορεί να συνεχίσει για τουλάχιστον άλλα 10 χρόνια ακόμη.
Δεν ήταν ο μόνος,
Προηγήθηκε ο Στέφανος Ντούσκος.
Φοιτητής ιατρικής από τα Γιάννενα, περήφανος Ηπειρώτης, που σκέφτηκε να τα παρατήσει ουκ ολίγες φορές μέχρι σήμερα. Μέχρι να φτάσει στο χρυσό του σκιφ, σηκώνοντας την Ελλάδα στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Που μασούσε παγάκια και τσίχλες για να ξεχάσει την πείνα του.
Οχι, ο Θοδωρής και ο Στέφανος δεν είναι οι μόνοι αθλητές που μας τάραξαν σκέψεις και συναισθήματα. Ούτε οι πρώτοι είναι, ούτε – δυστυχώς – οι τελευταίοι.
Ομως, αυτή τη φορά, ας είναι οι καθοριστικοί, οι καταλυτικοί, αυτοί που θα αποτελέσουν την απαρχή για περισσότερη στήριξη από τους αρμόδιους φορείς. Οι φορείς δεν πρέπει να βρίσκονται «εκεί» στα χρυσά, τις απονομές και τα πανηγύρια. Και το γνωρίζουν πολύ καλά. Και σαφέστατα δεν μιλάμε μόνο για την οικονομική αλλά γενικότερα, την έμπρακτη προσφορά των αρμοδίων Αρχών προς χιλιάδες νέους που πραγματικά δίνουν αγώνα ζωής να υψώσουν την γαλανόλευκη ή γενικότερα την σημαία της χώρας τους πάση θυσία. Να παραδειγματισούμε όλοι. Σε Ελλάδα και Κύπρο.
Μόνοι. Σε μια διαδρομή αξέχαστη. Αλησμόντη. Μοναδική.
Εύγε στους αθλητές που αγωνίζονται. Μα πάνω από όλα στην έννοια «άνθρωπος» που κρύβουν μέσα τους, προτρέποντάς μας με τον τρόπο τους να πάρουμε έστω ένα ψίγμα από αυτά.