Ένας από τους πρώτους, αν όχι και ο πρώτος που έρχεται στο μυαλό των φίλων της Νέας Σαλαμίνας και όχι μόνο, όταν γίνεται αναφορά για τη μεγάλη ομάδα, την καλύτερη ίσως που είχε ποτέ η ομάδα της Αμμοχώστου, αυτή της περιόδου 1965-66 είναι χωρίς αμφιβολία ο Σοφοκλής ΚΟΤΡΟΦΟΣ, ο κανονιέρης που εδώ και αρκετές δεκαετίες, για την ακρίβεια μετά τη βάρβαρη Τουρκική εισβολή, μετακόμισε οικογενειακώς στις ΗΠΑ.
Και ήταν μεγάλη μου χαρά που τον συνάντησα στη Λάρνακα πού ήταν για διακοπές για να δει συγγενείς και φίλους.
Να αναφέρω ότι είναι αδερφός του Γέρου και του Λουκά που αγωνίστηκαν επίσης στη Νέα Σαλαμίνα και θείος του Πάμπη Ανδρέου του κορυφαίου σε συμμετοχές και γκολ για τους Ερυθρόλευκους.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΠΑΠΑΜΩΫΣΕΩΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΚΟΡΥΦΑΙΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ»
Ο Κότροφος γεννήθηκε στο Σπαθαρικό στις 3 Μαΐου του 1942 και στη Νέα Σαλαμίνα πήγε το 1958, με προτροπή από το Βασούι και τον Αντρελλή ενώ από την επόμενη χρονιά με προπονητή τον Νίκι Γεωργίου, μπήκε στην ενδεκάδα και έβγαινε από αυτή μόνο όταν ήταν τραυματίας ή τιμωρημένος.
Και έχει φοβερά στατιστικά ο Κότροφος, ο οποίος είναι ο δεύτερος σκόρερ όλων των εποχών της Σαλαμίνας με 116 γκολ σε 208 συμμετοχές. Πίσω από τον αδελφότεχνο του Πάμπη Ανδρέου, αλλά με πολύ λιγότερα χρόνια παρουσίας και συμμετοχών.
Φέρνει στη μνήμη τα πρώτα του ματς και τα αξέχαστα και λέει συγκεκριμένα.
«Πρώτο μου ματς αυτό με την ΕΝΑΟ στο κύπελλο όπου είχαμε χάσει 3-2 και στον επαναληπτικό κερδίσαμε με 4-0 και πέτυχα τρία γκολ, ενώ εκείνη την εποχή ήταν μεγάλη υπόθεση που κερδίσαμε στην τιμητική της ΚΟΠ την Πρωταθλήτρια Ανόρθωση με 1-0 με δικό μου γκολ και ήμουν μόλις 16 χρόνων, αντιλαμβάνεσαι πόσο σημαντικό ήταν για μένα και για την ομάδα μου».
Και κάπως έτσι άρχισε η μεγάλη πορεία του Κότροφου που έμεινε μέχρι το 1968 στην Σαλαμίνα και αφού πήγε δυο χρόνια στην Αμερική, επέστρεψε για άλλες δυο περιόδους στους Ερυθρόλευκους στο διάστημα 70 -72, κλείνοντας την καριέρα του στον Νέο Αιώνα την περίοδο 1972 – 73».
Και έμεινε στην ιστορία σαν ένας από τους τεράστιους των Ερυθρολεύκων και όχι μόνο.
Ξεχωρίζει κάποια ματς στις αρχές της δεκαετίας του 60 και εξηγεί το γιατί…
«Ασφαλώς κάθε νίκη ήταν σημαντική για μια ομάδα που προσπαθούσε να παίξει και καλά και να ευχαριστήσει τον κόσμο. Σε προσωπικό επίπεδο, θυμάμαι το εντυπωσιακό 6-1 που κερδίσαμε την ΑΕΛ το 1960-61 στο ΓΣΕ και είχα πετύχει 4 γκολ κάτι πολύ σημαντικό για τα τότε δεδομένα, ενώ ένα χρόνο αργότερα, σε ένα αξέχαστο ματς με τον Απόλλωνα στο ΓΣΟ όπου έληξε 5-5, πέτυχα τρία γκολ».
Ακολουθήσαν πολλά γκολ από τον Κότροφο που έφεραν την ομάδα της Αμμοχώστου στις πολύ καλές της εποχής με αποκορύφωμα το 65-66 για το οποίο μιλά στη συνέχεια.
Ποιους ξεχωρίζει από την εποχή του και ποια ματς τον σημάδεψαν στην συνέχεια, τα θυμάται σαν να ήταν χθες…
«Ένα μεγάλο ματς που δεν θα ξεχάσω ήταν με την Ανόρθωση στον ημιτελικό του 66 που την νικήσαμε 1-0 και περάσαμε στον τελικό κυπέλλου και στο πρωτάθλημα όπου νικήσαμε 2-0 το ΑΠΟΕΛ. Και έχει ιστορία αυτή η αναμέτρηση γιατί ήμουν στρατιώτης, ο ανθυπολοχαγός μου ήταν ΑΠΟΕΛ και με ήθελε να μείνω μέσα γιατί η αλήθεια να λέγεται είχε υποχρέωση αγωνιστική ο λόχος μου. Εγώ επέμενα, να αγωνιστώ με την Σαλαμίνα και στο τέλος μου επέτρεψε να πάω αλλά μου είπε να χρησιμοποιήσω άλλο όνομα για να μην έχει αυτός επιπτώσεις. Νικήσαμε 2-0, μάλιστα έβαλα και τα δυο γκολ και ήμουν πρωτοσέλιδο την επόμενη μέρα…».
Για τους συμπαίκτες του έχει να πει την καλή του την κουβέντα.
Λέει συγκεκριμένα.
«Ήμασταν πραγματικά μια οικογένεια και αυτό έβγαινε και μέσα στο γήπεδο. Είχε σπουδαίους παίκτες η Σαλαμίνα την εποχή εκείνη και αυτό δεν το λέω μόνο εγώ μπορεί να το πουν όλοι όσοι έζησαν τις περιόδους εκείνες.
Ο Βαρνάβας, ο Κουρέας, ο Πιτσιάουλος, ο αδελφός μου ο Γέρος, ο Κοντεάτης, ο Ορφανίδης και όλοι γενικά προσφέραν πολλά. Θέλω όμως να πω κάτι αρκετά χρόνια μετά, ότι ο πιο αδικημένος ήταν ο Κυριάκος, γνωστός σαν Κκέλος, ο οποίος ήταν ο χαμάλης, ο αθόρυβος, ο δουλευταράς, αλλά δεν είχε την προβολή που είχαν άλλοι παίκτες της εποχής μας. Ήταν πραγματικά πολύ καλός και ουσιαστικός παίκτης και έστω και τώρα ένοιωσα την ανάγκη να το αναφέρω, οι παλαιότεροι νομίζω θα συμφωνήσουν μαζί μου».
Ο ίδιος ήταν μεγάλος κανονιέρης αλλά σίγουρα κάποιοι αντίπαλοι αμυντικοί θα τον είχαν δυσκολέψει, ποιους ξεχωρίζει, με ποιους έδωσε τις δυσκολότερες μάχες εκείνα τα δύσκολα χρόνια;
Λέει χαρακτηριστικά.
«Υπήρχαν και στην ομάδα μου και σε άλλες αρκετά καλοί και δυνατοί αμυντικοί.
Ήταν βέβαια διαφορετικά τότε τα συστήματα, σε χωμάτινα γήπεδα χωρίς τεχνική υποστήριξη, τα ξέρετε όλα αυτά. Μου έρχονται όμως στο μυαλό μεγάλοι πραγματικά παίκτες όπως ο Κώστας της Ομόνοιας, ο Πανίκος Ιακώβου, ο Πλουτής και ο Παναγιώτης ο Πιερής».
Το καλύτερο όμως γκολ που πέτυχε, ή έστω ένα που θυμάται έντονα και γιατί, ποιο είναι; Λέει…
«Ένα γκολ από την μέση περίπου του γηπέδου σε ένα ματς με την ΑΕΛ και δεν το επεδίωξα για να είμαι ειλικρινής, αλλά βλέποντας δυο παίκτες της ΑΕΛ να έρχονται με δύναμη πάνω μου, φοβήθηκα για πιθανή σύγκρουση και σούταρα δυνατά, με αποτέλεσμα να πετύχω γκολ που έμεινε στη μνήμη όσων το είδαν, αλλά πιθανόν οι περισσότεροι τώρα να μαθαίνουν την πραγματική ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτό…».
Νοιώθει περήφανος για όλα όσα πέτυχε και δικαίως ο Κότροφος, χαίρεται όμως διπλά γιατί αγωνίστηκε και στην Αμερική σε πολύ καλή μάλιστα ποδοσφαιρική ηλικία, ενώ από την οικογένεια του έκαναν σπουδαία καριέρα με τα Ερυθρόλευκα χρώματα ο αδερφός του Γέρος, πατέρας του Πάμπη Ανδρέου, ο Λούκας μεταγενέστερα αλλά και οι ανιψιοί του Λιάσος και Μάριος Λουκά.
Λέει γι αυτά.
«Tο ότι τρεις αδερφοί αγωνίστηκαν στην ομάδα με προσφορά που ο καθένας μπορεί να κρίνει και μάλιστα ο Πάμπης Ανδρέου που είναι ο άνθρωπος των ρεκόρ για τη Σαλαμίνα ήταν ο συνεχιστής αυτής της οικογενειακής παράδοσης, με κάνει να νοιώθω μπόλικη περηφάνια. Σε ότι αφορά στη διετή παρουσία μου στην Αμερική, και συγκεκριμένα την ομάδα Γκρηκ Αμέρικαν, έχω καλές αναμνήσεις με τον Αλκέτα Παναγούλια προπονητή και συμπαίκτες τους εξ Ελλάδος Ανδρέου με σπουδαία καριέρα στο Παναθηναϊκό, Βουγιούκκα και Καμπόλη».
Φινάλε στον Νέο Αιώνα Τρικώμου…
Και μετά την επιστροφή του από την Αμερική, αγωνίστηκε άλλα δυο χρόνια με την Σαλαμίνα έστω και αν είχε αρκετά ακόμη να προσφέρει στο ποδόσφαιρο, αγωνίστηκε και μια χρονιά στον Νέο Αιώνα Τρικώμου που ήταν στην Β κατηγορία την περίοδο 1972-73 και τερμάτισε την καριέρα του.
Την επόμενη χρόνια, λέει ο Κότροφος, έγινε και η Τουρκική εισβολή και έφυγα για Αμερική όπου εγκαταστάθηκα οικογενειακώς.
Έφυγες μεγάλε Σοφοκλή, τα έργα σου και κυρίως τα κατορθώματα σου στα γήπεδα παρέμειναν στην ιστορία και πολλά από αυτά καταγράφονται στο λεύκωμα Νέα Σαλαμίνα Αμμοχώστου 1948 – 2018.
Τιμή μου και χαρά μου που μοιράστηκες κάποιες από τις αναμνήσεις σου .
Η μεγάλη αδικία του 1965-66
Σε αυτά τα 12 συνολικά χρόνια της παρουσίας του στην Νέα Σαλαμίνα , είχε πολλά ματς και αρκετές περιόδους να φέρει στο μυαλό ο Κότροφος, αλλά όπως ήταν αναμενόμενο, για τους παλιούς που το έζησαν, θυμάται σαν χθες την περίοδο 1965-66 και ας έχει περάσει πάνω από μισός αιώνας… και την θυμάται με μεγάλο παράπονο.
Λέει συγκεκριμένα…
«Δεν το υποστηρίζω εγώ αλλά πιστεύω οι πλείστοι από αυτούς που έζησαν την χρονιά εκείνη για δυο πράγματα θα συμφωνήσει, ότι είχαμε την καλύτερη ομάδα και ότι άδικα χάσαμε κυρίως το πρωτάθλημα, αλλά μετά από αυτό και το κύπελλο λόγω τραυματισμών και τιμωριών. Ποτέ άλλωστε δεν έφτασε τόσο κοντά η Σαλαμίνα να κατακτήσει το νταμπλ, αλλά η μεγάλη αδικία ήταν στο ματς με τον Ολυμπιακό όπου αν κερδίζαμε κατακτούσαμε το πρωτάθλημα, αδικηθήκαμε πολύ από την διαιτησία, διακόπηκε ο αγώνας, επαναλήφθηκε και χάσαμε 6-3 σε ένα πολύ ασυνήθιστο ματς και για να καταλάβετε τι εννοώ, στα προηγούμενα 21 παιχνίδια είχαμε δεχτεί μόλις 15 γκολ και σε αυτό 6. Ήταν και θέμα ψυχολογίας και κακής μέρας αλλά θεωρώ ότι το πρωτάθλημα θα έπρεπε να είχε τελειώσει από το πρώτο ραντεβού… Κρίμα για εμάς αλλά και την ιστορία της ομάδας».
Το κορυφαίο δίδυμο…
Πάντως είναι σημαντική η τοποθέτηση του Κότροφου για τους κορυφαίους επιθετικούς της εποχής του, γιατί απλά και ο ίδιος συγκαταλέγεται σύμφωνα με τα στοιχεία της εποχής του στους κορυφαίους.
Ποιους λοιπόν θεωρεί κορυφαίους.
Λέει χωρίς πολλή σκέψη.
«Για μένα και όχι μόνο, κορυφαίο δίδυμο ήταν ο Πανίκος Ευθυμιάδης και ο Κωστάκης Πιερίδης του Ολυμπιακού και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι για πολλά χρόνια ήταν είτε πρωταθλητής είτε στην Εθνική η ομάδα τους ή τέλος πάντων πολύ κοντά στην επίτευξη των στόχων της.
Συνδύαζαν τα προτερήματα που έχουν ένας ψηλός και ένας κοντός επιθετικός, μυρίζονταν τα γκολ, ήξεραν μπάλα και ήταν πανέξυπνοι.
Κυρίως συνδυάζονταν με κλειστά τα μάτια…
Το ότι αναδείχτηκαν και πρώτοι σκόρερ του πρωταθλήματος αποδεικνύει του λόγου το αληθές».