ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
Από δω Ολγκίν, από εκεί Ολγκίν και στη μέση το μεγάλο αδιέξοδο του Κυπριακού που
συνεχίζεται εδώ και 50 χρόνια με συνεχείς παραχωρήσεις από την δική μας πλευρά αλλά
και συνεχόμενη αδιαλλαξία από την πλευρά των Κατεχομένων.
Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόλαβε ούτε να μας λείψει η Ολγκίν. Πότε ήταν εδώ και πότε
επέστρεψε… Και από πρόοδο; Το απόλυτο τίποτα. Εδώ και 50 χρόνια συμφωνούμε ότι
διαφωνούμε…
Την ώρα που εμείς συζητάμε και ετοιμαζόμαστε για όλο και περισσότερες υποχωρήσεις
από τις «κόκκινες γραμμές» μας, η Τουρκοκυπριακή πλευρά θέτει τις δικές της
«κόκκινες γραμμές» οι οποίες και συγκρούονται με κάθε λογική και με κάθε προσπάθεια
να βρεθεί κοινή συνισταμένη.
Μια απλή αλλά όχι και απλοϊκή δική μας απορία είναι γιατί συνεχίζονται οι προσπάθειες
εξεύρεσης λύσης και δαπανούμε χρόνο και μόχθο όταν οι Τουρκοκύπριοι και οι
απαιτήσεις τους έρχονται σε πλήρη ρήξη με όσα εμείς θεωρούμε ως δικές μας «κόκκινες
γραμμές»;
Με ποιους αλήθεια θα συνομιλήσουμε; Με ποιους θα προσπαθήσουμε να βρούμε λύση
του κυπριακού; Με αυτούς που ζητούν την παραμονή του στρατού κατοχής;
Αυτό που δεν έχουμε ακόμα καταλάβει είναι ότι οι «απέναντι» δεν έχουν κανένα σκοπό
να λύσουν το ΚΥΠΡΙΑΚΟ παρά μόνο να τραβήξουν τις συνομιλίες σε μάκρος…
Κι εμείς από την πλευρά μας εξακολουθούμε να ψάχνουμε κοινά σημεία, κοινές
ανακοινώσεις, επανέναρξη και διάφορα άλλα τραγελαφικά προσφέροντας αφειδώλευτα
διακοπές στους διάφορους διαπραγματευτές που μας έρχονται απλά και μόνο για να
περάσουν τον καιρό τους…
Τι να σού κάνουν και τα Ηνωμένα Έθνη; Με κάτι πρέπει να ασχοληθούν κι αυτοί…