Γράφει ο Σκηνοθέτης
«Τουλάχιστον στην θάλασσά μας πλέουμε·
νερά της Κύπρου, της Συρίας, και της Αιγύπτου,
αγαπημένα των πατρίδων μας νερά». (Κ.Π. Καβάφης)
Λαμπροί, πανηγυρικοί λόγοι θα ακουστούν και σήμερα σε ολόκληρη την Κύπρο. Όχι σε ολόκληρη παρά μόνο στη μισή. Σε αυτήν που μας άφησαν.
Τι να γιορτάσουμε σήμερα αλήθεια; Την ανεξαρτησία της Κύπρου; Μα αυτοί που έδωσαν τις ζωές τους προδόθηκαν όλοι το 1959 με τη συνθήκη της Ζυρίχης – Λονδίνου. Τι να γιορτάσουμε λοιπόν;
Το μήνυμα του αγώνα – την ΕΝΩΣΗ με την Ελλάδα- ποιος πολιτικός θα τολμήσει να το ξεστομίσει σήμερα.
Κανένας. Όλοι θα μιλήσουν για το λαμπρό αγώνα, για το κάλλος του ψυχικού σθένους των ηρώων (ναι θα πουν πολλά) αλλά κανένας δεν θα αναφέρει την ΕΝΩΣΗ.
Μα ο αγώνας αυτός δεν έγινε για την ανεξαρτησία. Ο αγώνας αυτός έγινε για την ΕΝΩΣΗ με την Ελλάδα. Κάποιοι άλλοι ήταν αυτοί που τον καρπώθηκαν και εν μία νυχτί έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως.
Ας σωπάσουν, λοιπόν, όλοι σήμερα. Ας μην βγάλουμε άχνα. Ας μείνουμε με την ανεξαρτησία μας και με τη μοιρασμένη μας πατρίδα. Που να μιλήσεις τώρα για ΕΝΩΣΗ. Τώρα αλλάξανε οι εποχές. Τώρα βλέπουμε μπροστά. Τώρα που μοιράστηκε η τράπουλα αντιληφθήκαμε όλοι ότι το παιχνίδι ήταν στημένο.
Αργά το καταλάβαμε και ακόμα πιο αργά θελήσαμε να αντιδράσουμε. Σήμερα, λοιπόν, δεν γιορτάζουμε την ανεξαρτησία μας. Σήμερα θρηνούμε για το ναυάγιο των ονείρων μας.
Τιμή και δόξα στους ήρωες της ΕΟΚΑ. Αυτοί πολέμησαν για τα ιδανικά της πατρίδας και βρέθηκαν προδομένοι. Ήταν 1η Απριλίου της ΕΟΚΑ η αρχή…
«Ας την παραδεχθούμε την αλήθεια πια·
είμεθα Έλληνες κι εμείς — τί άλλο είμεθα; —
αλλά με αγάπες και με συγκινήσεις της Ασίας,
αλλά με αγάπες και με συγκινήσεις
που κάποτε ξενίζουν τον Ελληνισμό». (Κ.Π. Καβάφης).