ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
Πήραν φωτιά τα σχολικά λεωφορεία, πήραν φωτιά και τα μπατζάκια μας που λένε και στην πιάτσα μετά τα συμβάντα με τα φλεγόμενα μέσα μεταφοράς που εδώ στην Κύπρο έχουμε το θράσος να τα αποκαλούμε ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ και στα οποία επιβιβάζονται τόσοι και τόσοι μαθητές καθημερινά.
Μα το έχουμε γράψει ξανά και θα το ξαναγράψουμε και θα το ξαναφωνάξουμε: από θαύμα ζούμε σε αυτόν τον τόπο που θέλει και επιμένει να αυτοαποκαλείται ευρωπαϊκό κράτος.
Στέλνει ο γονέας το παιδί του στο σχολείο και να μην ξέρει αν το κράτος προνόησε για τα αυτονόητα… Και δεν μας έφταναν όλα αυτά έρχεται και η κυβέρνηση να καθηλώσει σχεδόν 500 λεωφορεία!!! Μα το φαντάζεστε; 500 λεωφορεία κυκλοφορούσαν ανάμεσα μας χωρίς να έχουν προηγουμένως περάσει από έλεγχο. 500 λεωφορεία γεμάτα κόσμο κυκλοφορούσαν χωρίς να υπάρχει καμία μα καμία πρόνοια για έλεγχο σε αυτά…
Δηλαδή, επιστρέφουμε και πάλι στο 2011 όπου έπρεπε πρώτα να γίνει η έκρηξη στο ΜΑΡΙ, να δολοφονηθεί τόσος κόσμος και μετά να πάρουμε σοβαρές αποφάσεις. Κάπως έτσι συνέβαινε και με τα λεωφορεία. Τα αφήναμε στην τύχη τους μέχρι που μια μέρα άρχισαν να λαμπαδιάζουν.
Αυτή είναι και η διαφορά μεταξύ ενός πραγματικού κράτους, το οποίο φροντίζει
πρωτίστως για την ασφάλεια των παροχών του προς το κοινό, και της Κύπρου ( της όποιας κυβέρνησης) που εξακολουθεί να επιβιώνει με τη φράση : «Δεν βαριέσαι…»
Από το 1960 αρκούμαστε στα ευχολόγια. Από το 1960 λέμε και μη χειρότερα. 63 χρόνια εξακολουθούμε να ζούμε από τύχη γιατί οι αρμόδιοι κακώς δεν ονομάζονται ΑΝΑΡΜΟΔΙΟΙ…