Γράφει ο Καλλίνικος
Όσο περνάνε τα χρόνια, η εξέγερση του Πολυτεχνείου αν και παραμένει ζωντανή στη μνήμη των απανταχού Ελλήνων εντούτοις αρχίζει να παρουσιάζει σημάδια σκεπτικισμού αναφορικά με τους στόχους της αλλά και την επιτυχία της.
Σημάδια που σίγουρα δεν μειώνουν τη δράση των φοιτητών και των συμμετεχόντων στην εξέγερση αλλά – όπως και όλα τα ιστορικά γεγονότα- κάποια βγαίνουν από το πλαίσιο του ΙΕΡΟΥ μύθου και εισέρχονται στο μικροσκόπιο της ΙΣΤΟΡΙΑΣ.
Η Ελλάδα βρισκόταν από τις 21 Απριλίου 1967 υπό τη διακυβέρνηση του στρατού, καθεστώς που είχε καταργήσει τις ατομικές ελευθερίες, είχε διαλύσει τα πολιτικά κόμματα και είχε εξορίσει, φυλακίσει και βασανίσει πολιτικούς και πολίτες με κριτήριο τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έλαβε χώρα τον Νοέμβριο του 1973 και ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου με κατάληψη του Μετσόβιου Πολυτεχνείου Αθηνών από φοιτητές και σπουδαστές. Αυτή κλιμακώθηκε σε αντιχουντική εξέγερση, καταλήγοντας σε αιματοχυσία το πρωί της 17ης Νοεμβρίου.
Ποιες, όμως, ήταν οι αλλαγές που ετοίμαζε ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος; Τι θα άλλαζε αν δεν προηγείτο η εξέγερση του Πολυτεχνείου; Θα ερχόταν η αλλαγή στα πολιτικά δρώμενα της Ελλάδας αν δεν λάμβανε χώρα η εν λόγω εξέγερση;
Το 1973 βρίσκει τον πραξικοπηματία πρωθυπουργό της χώρας, Γεώργιο Παπαδόπουλο, να έχει ξεκινήσει διαδικασία φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος, η οποία συμπεριλάμβανε την αποφυλάκιση των πολιτικών κρατουμένων και μερική άρση της λογοκρισίας. Επίσης, προετοιμάζονταν εκλογές στις 10 Φεβρουαρίου 1974, για επιστροφή σε πολιτική διακυβέρνηση υπό το αναθεωρημένο σύνταγμα του 1968.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, όμως, σήμανε την ανατροπή της διαδικασίας «φιλελευθεροποίησης» και την αρχή του τέλους για τη χούντα, καθώς οι εξελίξεις δεν επέτρεπαν πια τη συνδιαλλαγή με την τελευταία.