Σε ένα άρθρο του, αλλά και σε διάφορες συνεντεύξεις , ο αναπληρωτής πρόεδρος του ΔΗΣΥ κος Χάρης Γεωργιάδης μιλά για «νέο ρεαλισμό». Ισχυρίζεται ότι η ομοσπονδιακή λύση στο Κυπριακό δεν είναι πια ρεαλιστική. Ο αντιπρόεδρος του ΔΗΣΥ παινεύει τον Γλαύκο Κληρίδη, που είχε το κουράγιο να μιλήσει για την ομοσπονδία αμέσως μετά την εισβολή και κρίνει τη στάση του ρεαλιστική. Επίσης ρεαλιστική για την εποχή της κρίνει και την ομοσπονδιακή λύση στο 2004. Σήμερα, όμως, δηλώνει ότι η ομοσπονδία δεν είναι πια μια ρεαλιστική προοπτική.
Οι αντιδράσεις σε αυτή την άποψη ήταν πολλές. Αρκετοί θεώρησαν πως ανάβει το πράσινο φως για τη μόνιμη διχοτόμηση της χώρας μας.
Όντως οι ιδέες που εξέφρασε ο κος Γεωργιάδης ανοίγουν την πόρτα για τη μόνιμη διχοτόμηση της Κύπρου. Όμως κατά τη γνώμη μου, δεν επιλέγει συνειδητά την διχοτόμηση, αλλά αυτή προκύπτει από την έγνοια του να προστατεύσει την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας και να μην την μοιραστεί με τους Τουρκοκύπριους.
Για να υπερασπίσει τη θέση του παρουσιάζει μια σειρά από επιχειρήματα:
- Η μεγάλη πλειοψηφία των προσφύγων δεν θα γυρίσουν στα σπίτια τους διότι δεν βρίσκονται εν ζωή.
- η Τουρκική πλευρά σκλήρανε πολύ τη θέση της στο εδαφικό και δηλώνει πως δεν θα επιστρέψει τη Μόρφου και την Αμμόχωστο στους νόμιμους κατοίκους τους.
- Η Τουρκική θέση για την πολιτική ισότητα δεν ευνοεί ένα λειτουργικό κράτος.
- Η σημερινή Τουρκία έκανε στροφή υπέρ του ισλαμικού αυταρχισμού, απομακρύνεται από τη Δύση και έχει εγκαταλείψει τις παρακαταθήκες του Ατατούρκ.
Εκ πρώτης όψεως τα επιχειρήματά του ακούγονται λογικά και πειστικά. Όντως, με την πάροδο του χρόνου, η Τουρκική πλευρά σκλήρανε τη θέση της στο εδαφικό, πολλοί πρόσφυγες δεν θα γυρίσουν στα σπίτια τους γιατί δεν είναι εν ζωή, και η Τουρκική Δημοκρατία δεν εμπνέει εμπιστοσύνη.
Ο κύριος Γεωργιάδης όμως, αγνοεί το γεγονός ότι πολλά από τα δεδομένα είναι ρευστά και αλλάζουν μέσα στο χρόνο. ‘Έπρεπε να ξέρει ότι το δικαίωμα στην περιουσία διατηρείται, και ως καλός φιλελεύθερος έπρεπε να γνωρίζει ότι μακροπρόθεσμα την ιδιοκτησία των περιουσιών θα την κρίνει η ελεύθερη αγορά.
Η βασική αδυναμία όμως στη σκέψη του, είναι το γεγονός ότι προσεγγίζει την ομοσπονδιακή λύση σαν έμπορος, και την κρίνει βάση του τί θα χάσει ή τί θα κερδίσει. Το ομοσπονδιακό κράτος, όμως, επιχειρεί να δώσει μια απάντηση σε ένα ιστορικό πρόβλημα: τον τερματισμό της εθνοτικής διένεξης, της εισβολής και την διασφάλιση της αιώνιας ειρήνης. Το ομοσπονδιακό κράτος είναι μια πρόταση για μόνιμη ειρήνη στην Κύπρο. Είναι ένα όραμα για το μέλλον που διασφαλίζει την ειρηνική συμβίωση των δύο κοινοτήτων, οι οποίες μοιράζονται την ίδια μικρή γεωγραφία. Το πάρε-δώσε κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων είναι δευτερεύουσας σημασίας. Το ζητούμενο είναι η αιώνια ειρήνη.
Γιατί, όμως, ο κύριος Γεωργιάδης διάλεξε αυτή την ιστορική στιγμή για να κάνει τις συγκεκριμένες τοποθετήσεις; Η απάντηση βγαίνει από τα λόγια του. Αντιλαμβάνεται σωστά ότι το στάτους κβο δεν μπορεί να συνεχιστεί. Αν υπήρχε περίπτωση να παραμείνουν τα πράγματα όπως είναι δεν θα είχε κανένα πρόβλημα με την μη λύση. Όμως, όπως λέει και ο ίδιος:
«Η Τουρκία ακολουθεί μια πορεία αναθεωρητική και συγκρουσιακή, που σημαίνει ότι η μη λύση δεν θα είναι πλέον στατική, αλλά θα εξελίσσεται σε μια κατάσταση επικίνδυνη και απρόβλεπτη. Μπροστά σε αυτό το ζοφερό σκηνικό επιβάλλεται περίσκεψη και προβληματισμός.»
Ο προβληματισμός και η περίσκεψη του, τον οδηγεί να καλέσει με πάθος «να αποφασίσουμε τί πρέπει οπωσδήποτε να διαφυλάξουμε». Ο ίδιος αποφάσισε τί θα είναι αυτό: η κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Θεωρώντας την Κυπριακή Δημοκρατία ως κράτος των ελληνοκυπρίων δεν θέλει να μοιραστεί την εξουσία και την κυριαρχία με τους Τουρκοκύπριους.
Αυτή είναι η ουσία του «νεορεαλισμού» του Χάρη Γεωργιάδη.
Σε αυτό το σημείο θέλω να υπενθυμίσω ότι ένα από τα συστατικά στοιχεία του Κυπριακού ζητήματος είναι η άρνηση της πολιτικής ισότητας μεταξύ των δύο κοινοτήτων και του δικοινοτικού χαρακτήρα του κράτους. Αυτή ήταν η πολιτική του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στη δεκαετία του 1960, που αγνοούσε την πολιτική ισότητα. Ο Χάρης Γεωργιάδης συχνά επικαλείται και επαινεί τον Γλαύκο Κληρίδη, εν τούτοις οι απόψεις του απέχουν πολύ από αυτές του ιστορικού ηγέτη της Δεξιάς, ο οποίος γνώριζε πολύ καλά πως η πολιτική αποκλεισμού των Τουρκοκυπρίων από το κράτος ήταν επικίνδυνη και οδήγησε τελικά στον ντε φάκτο διαμοιρασμό του νησιού. Στη σκέψη του κύριου Γεωργιάδη κυριαρχεί μάλλον το πνεύμα του Μακαρίου, παρά ο ρεαλισμός του Γλαύκου Κληρίδη.
Oποιος επιμένει στον αποκλεισμό των Τουρκοκυπρίων οδηγεί στην μονιμοποίηση της διχοτόμησης. Χαρίζει την μισή Κύπρο στην Τουρκία. Ο Γλαύκος Κληρίδης είπε στο βιβλίο που κάναμε μαζί ότι προτιμούσε να πεθάνει παρά να δει «τα εδάφη της πατρίδας να χαθούν.» Φαίνεται όμως ότι σήμερα κάποιοι φαντασιώνονται μια καλύτερη ζωή στη μισή Κύπρο.
Να γιατί είναι μιζέρια ο νεορεαλισμός του Χάρη Γεωργιάδη. Δεν δίνει καμμιά προοπτική. Με τέτοιες αντιλήψεις χάσαμε το παρελθόν και κινδυνεύουμε να χάσουμε και το μέλλον…
