Όταν η πλειοψηφία των απλών πολιτών της Μεγάλης Βρετανίας έκαναν την έκπληξη και στο δημοψήφισμα για την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ψήφισαν υπέρ του Brexit, οι πολιτικές και επιχειρηματικές ελίτ σε όλο τον κόσμο, αλλά ειδικά στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, κατακεραύνωσαν τους πολιτικούς και τους πολίτες που γύρισαν την πλάτη στην ανίκανη και χωρίς στρατηγική χρυσοπληρωμένη γραφειοκρατίας των Βρυξελών, αποκαλώντας τους φθηνούς λαϊκιστές και εθνικιστές.
Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Κάποιοι άλλοι που είχαν το θάρρος να μιλήσουν για αρχή του ξηλώματος ενός πολύ άσχημα πλεγμένου πουλόβερ, αντιμετωπίστηκαν ως γραφικοί και εθνικιστές.
Παρόλα αυτά σήμερα, λόγω της πανούκλας της πανδημίας, που συγκλονίζει τον πλανήτη, και έχει στην κυριολεξία γονατίσει την Ευρώπη, σιγά σιγά όλοι αρχίζουν να ψελλίζουν το αυτονόητο και αμείλικτο πλέον ερώτημα. Είναι προς το συμφέρον του απλού Ευρωπαίου πολίτη, και των εθνών – κρατών της Ευρώπης, αυτό το αβάστακτα τραγικό οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι όλοι μας επιθυμούμε να δούμε μια Ευρώπη Ενωμένη. Εκεί όμως που παίζεται αυτό το πραγματικά κολοσσιαίο εγχείρημα είναι τι πραγματικά εννοούμε όλοι εμείς οι απλοί πολίτες, όταν μιλάμε για Ενωμένη Ευρώπη, και τι εννοούν Ενωμένη Ευρώπη, οι φανφαρόνοι και χρυσοκάνθαροι, γραφειοκράτες των Βρυξελλών; Είναι πλέον σαφές ότι ο απλός Ευρωπαίος πολίτης όταν μιλά για Ενωμένη Ευρώπη, εννοεί μια ΕΕ, η οποία θα έχει στο κέντρο της λειτουργίας της και της στρατηγικής της την εξασφάλιση της εύρυθμης λειτουργίας των ευρωπαϊκών κοινωνιών, την προστασία των δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών των πολιτών, το σεβασμό των εθνικών συμφερόντων και της εθνικής κυριαρχίας των κρατών μελών, και βέβαια την εξασφάλιση και την προστασία της υγείας και ευημερίας των λαών της Ευρώπης.
Στον αντίποδα, η αποτυχημένη, δυσκίνητη και ανίκανη να υπηρετήσει αυτές τις προσδοκίες, γραφειοκρατία των Βρυξελλών, αντιλαμβάνεται την Ενωμένη Ευρώπη, ως διατήρηση των προνομίων της, και ως εξασφάλιση των προκλητικά για τα δεδομένα διαβίωσης του απλού πολίτη παχυλών μισθών της,
Η πληγή άρχισε να κακοφορμίζει με την προκλητικά ερασιτεχνική και σε κάποιες περιπτώσεις απάνθρωπη εφαρμογή της πολιτικής των μνημονίων, μετά την διεθνή οικονομική κρίση του 2008. Συνεχίστηκε και συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, ειδικά στη χώρα μας, με την αντιμετώπιση από τις Βρυξέλλες αυτό που αποκαλείται Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο από το να δει κανείς την διαχείριση από τις Βρυξέλλες της κατάστασης με την Τουρκία, όπου οι τραγικές Βρυξέλλες έχουν εξαντλήσει τη φαντασία τους στο να βρίσκουν προσκόμματα, για να αποφύγουν να τιμωρήσουν τον πειρατή της Ανατολικής Μεσογείου και απειλή για την εθνική κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα, κρατών μελών, της Ελλάδας και της Κύπρου, την Τουρκία του Ερντογάν.
Εκείνο όμως που ήρθε να δημιουργήσει αμφιβολία και βαθιά ανησυχία στο μυαλό κάθε Ευρωπαίου πολίτη, είναι η παταγώδης αποτυχία των αβάστακτα τραγικών Βρυξελλών, στην διαχείριση της πανδημίας του Covid19, η οποία εδώ και ένα χρόνο, θερίζει τον πλανήτη. Και δυστυχώς, σε αντίθεση με τις προηγούμενες παταγώδεις αποτυχίες, στην περίπτωση της πανδημίας το κόστος δεν είναι απλά οικονομικό, διότι αυτό ας πούμε, ότι έστω και δύσκολα ξεπερνιέται.
Στην περίπτωση της πανδημίας, χάνονται μαζικά ανθρώπινες ζωές και έχει διαταραχθεί η ψυχική υγεία, η εκπαίδευση και η κοινωνική ζωή των πολιτών σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Την ώρα που οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο υπόλοιπος κόσμος έριχνε τρισεκατομμύρια για να στηρίξει επιχειρήσεις και απλούς πολίτες, οι Βρυξέλλες συσκέπτονταν, και ανάθεμα εάν ακόμη έχει καταλάβει κανείς αυτά που αποφάσισαν πότε και πως θα εφαρμοστούν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν φτάνουν για να αντιμετωπίζουν την καταστροφή που έχει υποστεί η οικονομία της Ευρώπης και η ζωή του απλού Ευρωπαίου πολίτη.
Την ώρα που χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία, αποδεικνύοντας πόσο τυχερή είναι που γλύτωσε από τον ζυγό των Βρυξελλών, προχωρούσε σε παραγγελία των απαιτούμενων εμβολίων, το ίδιο και το Ισραήλ και άλλες ανεξάρτητες χώρες, οι Βρυξέλλες συσκέπτονταν, και εφάρμοζαν κανονισμούς και γραφειοκρατικές αγκυλώσεις που το μόνο που εξασφαλίζουν είναι η διατήρηση της ειδυλλιακής ζωής της στο Μπερλεμόντ και τα ακριβοπληρωμένα διαμερίσματα των ανίκανων και χρυσοπληρωμένων Ευρωπαίων αξιωματούχων.
Και όταν, συγγνώμη για την έκφραση, όπως λένε στην Αμερική, το σκατό κτύπησε ταβάνι, με τις ελλείψεις των εμβολίων, ποια ήταν η απάντηση των Βρυξελλών; Έφοδοι σε εργοστάσια κατασκευής των εμβολίων, νομικές κόντρες, και επιβολή κατασταλτικών μέτρων, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να δικαιολογήσουν την πλήρη ανικανότητά τους στη διαχείριση μιας κρίσης που απειλεί την ίδια τη ζωή των Ευρωπαίων πολιτών.
Είναι πραγματικά τραγικό να αναλογιστεί κανείς τις δηλώσεις και τις αναρτήσεις στα μέσα στέρησης ελευθερίας του λόγου και της άποψης (γιατί τέτοια είναι) μέσα κοινωνικής δικαίωσης των Ευρωπαίων Αξιωματούχων, που θριαμβολογούσαν και πανηγύριζαν, την ημέρα που ξεκίνησαν οι εμβολιασμοί. Αλληλοσυγχαίρονταν και ευλογούσαν τα γένια τους για τη μεγάλη επιτυχία.
Και εκείνο που πραγματικά τρομάζει είναι ότι όπως αποδεικνύεται, δεν είχαν ιδέα το πόσο ζημιά θα έφερνε η αδυναμία τους να σχεδιάσουν και να εφαρμόσουν μια στρατηγική για την αντιμετώπιση της μεγαλύτερης απειλής που αντιμετωπίζει η Ευρώπη από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Είναι και πρόκληση όταν αναλογιστεί κανείς ότι έχει δημιουργηθεί στην Ευρωπαϊκή Επιτροπής της κυρίας Ούρσουλα Βον Τερ Λάϊνέν, και Αντιπροεδρία με Χαρτοφυλάκιο, για την Προώθηση του Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής. Μιλάμε για ένα άδειο πουκάμισο.
Η ελπίδα και η προσευχή όλων μας είναι κάποια στιγμή αυτή η πανούκλα που μας έχει βρει, να τεθεί υπό έλεγχο και να τελειώσει, έτσι ώστε να ξαναγίνουμε άνθρωποι.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι για να γίνει αυτό δεν μπορούμε να βασιζόμαστε στην αβάστακτα τραγική για τα δεδομένα, Ευρωπαϊκή Ένωση.
Εάν πραγματικά θέλουμε να έχει μέλλον η Ευρώπη, να έχει μέλλον η πατρίδα μας, τότε πρέπει να αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε σοβαρά για το κατά πόσο οι σημερινές Βρυξέλλες, μπορούν να επιτελέσουν αυτή την αποστολή.
*Ο Δημήτρης Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of International Studies, The Johns Hopkins University, μέλος του The International Institute of Strategic Studies, και διετέλεσε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ, και το Πεντάγωνο, στην Ουάσιγκτον.
