ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
«Που θα πάω, πού θα πάω;» Κάπως έτσι λειτουργεί και ο πρόεδρος μας ο οποίος φαίνεται – όπως λέμε και στα κυπριακά – να μην έχει κάτσιμο… Από τη μια χώρα στην άλλη λες και το μεσογειακό κρατίδιο τύπου ΜΠΑΝΑΝΙΑΣ που εκπροσωπεί είναι τόσο σημαντικό που χρειάζεται όλες αυτές τις βόλτες και τις επισκέψεις. Και να πεις ότι αλλάζει τίποτα σημαντικό στη διεθνή μας θέση από τα τόσα ταξίδια… Επομένως είναι και απολύτως λογικό για τον Πρόεδρο μας να κάνει άνοιγμα προς τον Ερντογάν προκειμένου να βρεθεί και στην Άγκυρα, στην Κωνσταντινούπολη και στην Αγιά Σοφιά σαν άλλος ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ…
Τελικά, προσκλήθηκε ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ από τον Ερντογάν; Τελικά πως θα πάει στην Άγκυρα; Με ποια ιδιότητα; Ως Πρόεδρος ενός ευρωπαϊκού κράτους ή ως «ηγέτης» των Ελληνοκυπρίων; Βλέπετε, η Τουρκία ουδέποτε αναγνώρισε την χώρα μας ως ανεξάρτητο κράτος αλλά εμείς έχουμε μεγάλο απωθημένο να φορέσουμε το φερετζέ μας και να ανηφορήσουμε στα ΣΟΥΣΑ.. Μα είναι σοβαρότητα αυτή ΠΡΟΕΔΡΟΥ ενός ευρωπαϊκού κράτους; Να αφήνει τα διάφορα παπαγαλάκια του δεξιά κι αριστερά να διαδίδουν ότι τάχα ο Ερντογάν ενδιαφέρεται να τον συναντήσει; Και όχι ΜΟΝΟ αυτό, αλλά ότι από πριν ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗΣ αποφάνθηκε ότι ΝΑΙ θα αποδεχτεί την πρόσκληση. Θα δεχτεί την πρόσκληση ως προς τι; Για να συζητήσουν τι; Εκτός κι αν έχει χαραχτεί ήδη η γραμμή πλεύσης μας στο κυπριακό και πλέον θα παίρνουμε γραμμή κατευθείαν από τον Ερντογάν;
Ήξεις – Αφήξεις, για ακόμα μια φορά το ΝΙΚΟΥΙ το οποίο δεν μπήκε καν στον κόπο να μιλήσει με σοβαρότητα για ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα όπως θα ήταν – υπό κανονικές συνθήκες – ένα ταξίδι ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ στην Τουρκία. Για ακόμα μια φορά, όμως, γελοιοποιήσαμε το κυπριακό και γελοιοποιήθηκε και ο ρόλος του Προέδρου ο οποίος είτε ζητιανεύει τη σημασία του Ερντογάν είτε ζει σε ένα φανταστικό ΝΑΠΟΛΕΩΝΤΕΙΟ κόσμο και θεωρεί ότι όλα περιστρέφονται γύρω από την Κύπρο. Δεν μας ανησυχεί, όμως, αυτό.
Ο καθένας μπορεί να φαντάζεται τον εαυτό όπως αυτός θέλει. Αυτό που μας ανησυχεί είναι ότι το ΚΥΠΡΙΑΚΟ έχει αφεθεί στην τύχη του εδώ και πολλές δεκαετίες. Και δυστυχώς πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα… αλλά και με ένα προσκλητήριο –όπως λέει και ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος – που έπεσε από την τσέπη…