Ενόψει της πενταμερούς για το Κυπριακό, διερωτόμαστε πόσα χρόνια θα χρειαστούν για να προσγειωθούν στην πραγματικότητα οι επικρατούσες ελίτ σε Κύπρο και Ελλάδα.
Στις Ευρωτουρκικές σχέσεις επικρατούν τα στενά οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα κάποιων κρατών-μελών, όπως της Γερμανίας, ενάντια στο δίκαιο, και ενάντια στις αξίες και το μακροπρόθεσμο συμφέρον της Ευρώπης. Εν ολίγοις, οι Ευρωτουρκικές σχέσεις βασίζονται στον ορθολογισμό των συμφερόντων. Η ανατροπή αυτών των συμφερόντων απαιτεί ανάλογο πολιτικό/οικονομικό βάρος (ή κόστος) που να αντισταθμίζει τα επιμέρους περιχαρακωμένα συμφέροντα, τα οποία δεν ανατρέπονται με εκκλήσεις και λόγια αλληλεγγύης.
Όμως, στο κοινό μέτωπο Κύπρου-Ελλάδας απέναντι στον Ερντογάν επικρατεί μια πολιτική παραδοξότητα. Από το 2003, αφότου ο Ερντογάν ανέλαβε την εξουσία, ξεκίνησε μεθοδικά την επιβολή ενός ισλαμιστικού σκοταδισμού εντός Τουρκίας και μιας νεο-οθωμανικής επεκτατικότητας εκτός. Είμαστε στο 2021 και στο μεσοδιάστημα, ο Ερντογάν συμμάχησε με «οποιονδήποτε», από τον Πούτιν μέχρι τον Τραμπ, … με χαρακτηριστικότερη την στενή του συνεργασία με το «Ισλαμιστικό Κράτος», αυτή την μάστιγα αδίσταχτων σφαγέων με θύματα ανυπεράσπιστους ανθρώπους, που μαζικά εξολόθρευαν με ειδεχθή τρόπο. Ο ίδιος Ερντογάν μετέτρεψε απεγνωσμένους πρόσφυγες και μετανάστες σε εργαλείο της πολιτικής του.
Σήμερα, η Τουρκία είναι μια απέραντη φυλακή με εξαφανίσεις, φυλακίσεις, βασανισμούς, διώξεις και καθεστωτική τρομοκρατία, ενώ η εξωτερική επιθετικότητα, οι απειλές και παρανομίες είναι στο απόγειο. Στο διάστημα 2003-2021, υπήρξαν γκάφες ολκής, από πολιτικούς όπως τον σημερινό Πρόεδρο της Κύπρου που περιέγραφε τον Ερντογάν ξεχωριστό και διορατικό ηγέτη, καθώς και από εφημερίδα που θριαμβολογούσε πρωτοσέλιδα την επικράτηση του κόμματος του Ερντογάν: «Νίκησε το AKP. Η Κύπρος ελπίζει». Είναι όντως παράδοξα όσα επινοούν ακόμη διάφορες αριστεροδέξιες ελίτ, για να αποφεύγουν την αναγνώριση της πραγματικότητας.
Η πολιτική παραδοξότητα καταντά «παράνοια» στην περίπτωση των αυτοαποκαλούμενων «αντιφασιστών» (στα εισαγωγικά και θα εξηγήσουμε γιατί). Πρόκειται για εγχώριους «αντιφασίστες» που στιγματίζουν τον φασισμό του παρελθόντος, αλλά σιωπούν απέναντι στον σύγχρονο ισλαμοφασισμό δίπλα μας, που καταδυναστεύει λαούς και μειονότητες (όσες απέμειναν) εντός Τουρκίας και σχεδιάζει την εξαφάνισή μας.
Οι εγχώριοι «αντιφασίστες» αποτελούν παγκόσμιο φαινόμενο, αφού επιζητούν τον διάλογο για να πείσουν τον Ερντογάν, τον ισλαμοφασίστα δίπλα μας, για συνεργασία! Τις προάλλες ήταν Ημέρα Μνήμης του ναζιστικού Ολοκαυτώματος των Εβραίων, μια επίγεια κόλαση που πολλοί γνώριζαν τότε, αλλά σιωπούσαν. Είναι «παράνοια» να πρωτοστατείς κατά του φασισμού επαναλαμβάνοντας το «ποτέ ξανά», αλλά να σιωπάς για τα εγκλήματα του σύγχρονου ισλαμοφασιστικού καθεστώτος δίπλα μας και να προσδοκάς «να χτίσουμε μαζί το κοινό μας μέλλον».
Ενόψει λοιπόν των συνομιλιών στην πενταμερή, υπάρχει ο ορθολογικός οδηγός:
α) οι συνομιλίες έχουν νόημα, όταν υπάρχει συναντίληψη ως προς τον σκοπό
β) ενόσω το ανισοζύγιο παραμένει δυσβάσταχτο εις βάρος μας, το αποτέλεσμα είναι προδιαγραμμένο συντριπτικά εις βάρος μας.
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D), Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο
[email protected]