Ντρέπομαι για τον κόσμο στον οποίο έφερα την κόρη μου και τον γιό μου να ζήσουν…

Γράφει ο Νίκος Βαράκης – Παιδίατρος

Ντρέπομαι που ανήκω σε αυτό το είδος ανθρώπου που λέγεται λευκός άντρας, Έλληνας, ετεροφυλόφιλος…
Είδα στον κινηματογράφο τη Φόνισσα και παρόλο που γνώριζα τι θα έβλεπα, ωστόσο ντρεπόμουν να κοιτάξω στα μάτια τις γυναίκες γύρω μου… και ήταν γεμάτος ο κινηματογράφος, και ήταν στην συντριπτική πλειοψηφία γυναίκες…
Διαβάζω χθες για πυρπόληση γυναίκας στο Ζεφύρι…, γυναικοκτονία 41χρονης 3ων μηνών εγκύου στη Θεσσαλονίκη… και ακόμα υπάρχουν νοήμονα όντα που δεν αποδέχονται τον όρο «γυναικοκτονία»…

Ντρέπομαι για τον κόσμο στον οποίο έφερα την κόρη μου και τον γιό μου να ζήσουν…
Πριν όμως σας χάσω από αναγνώστες να σας προϊδεάσω για το τι θα ακολουθήσει.
Θα αφήσω τα «κατηγορώ» για άλλες, μια που ελπίζω πως οι γυναίκες θα μας τα χώσουν καλύτερα από έναν μεσήλικα, λευκό, ετεροφυλόφιλο άντρα…

Απλά, θα περιγράψω το σημερινό μου πρωινό ξύπνημα.
Σηκώθηκα λίγο μετά τις 6 επειδή ο γιός μου με παρακάλεσε να τον ξυπνήσω για να διαβάσει. Του έφτιαξα καφέ, έβαλα το ταψί με το κοτόπουλο στον φούρνο και ακολουθώντας τις οδηγίες της γυναίκας μου γύρισα τον έναν διακόπτη στις «6» και τον άλλο, αυτό της θερμοκρασίας, στις «5» (για να μη κάνω λάθος, μου τα περιέγραψε ως δείκτες ρολογιού). Πριν φτιάξω τον δικό μου καφέ, έβαλα πλυντήριο ρούχων ώστε να προλάβω το νυχτερινό ρεύμα, καθάρισα τα πιάτα βάζοντας τα στο πλυντήριο πιάτων και έπλυνα στο χέρι μια κατσαρόλα και τη λαμαρίνα στην οποία χθες το απόγευμα είχε φτιάξει η γυναίκα μου χορτόπιτα. Την πίτα την έβαλα σε τάπερ και μετά στο ψυγείο. Κάπου εκεί ξύπνησε η κόρη μου η οποία μου ζήτησε ομελέτα με ντομάτα. Ενώ έφτιαχνα την ομελέτα σηκώθηκε και η γυναίκα μου. Ομολογώ πως αφενός εκείνη φτιάχνει μόνη της τον καφέ της καθώς και όλα τα μαγειρέματα. Δηλαδή, εκείνη έφτιαξε την χορτόπιτα, εκείνη ετοίμασε το κοτόπουλο για να το βάλω στον φούρνο και τέλος εκείνη θα έφτιαχνε και την ομελέτα της κόρης μας. Απλά επειδή κοιμόταν και εγώ ήμουν ήδη εκεί, μια ομελέτα μπορώ να τη φτιάξω. Κάπου εκεί, άπλωσα τα ρούχα που ήταν στο πλυντήριο πριν βάλω την πρωινή πλύση και μετά άρχισα να ετοιμάζομαι για την δουλειά. Α! τότε εμφανίστηκε ο γιος μου και με παρακάλεσε να του πλύνω στο χέρι ένα πουλόβερ που φοβόταν μην καταστραφεί στο πλυντήριο… οπότε πριν φύγω για να έρθω στο ιατρείο έβαλα σε μια λεκάνη το πουλόβερ και το άφησα σε νερό με σαπούνι για πλύσιμο στο χέρι. Θα με περιμένει μέχρι το μεσημέρι που θα γυρίσω για να το ξεπλύνω και να το απλώσω έξω πριν προλάβει το κακοκαίρι να μας κλείσει μέσα και πρέπει να σκεφτώ πατέντες για να απλώσω ένα πουλόβερ που έπλυνα στο χέρι και που θα στραγγίζει νερό σαν τρελό, περικυκλωμένο από λεκάνες για να μη γίνει λίμνη στο καθιστικό.
Όπως ίσως καταλάβατε αρσενικά μάτσο εκεί έξω, στην δική μου οικογένεια, η γυναίκα μου μαγειρεύει υπέροχα και υγιεινά και εγώ πλένω οικονομικά και οικολογικά. Μαζί προσπαθούμε να μαζεύουμε το σπίτι και να πηγαίνουμε για ψώνια (κάτι που μου αρέσει πολύ και εκείνη σιχαίνεται). Εγώ απλώνω και μαζεύω τα ρούχα, συνήθως εγώ πλένω και τακτοποιώ τα πιάτα, χωρίζω τα σκουπίδια σε οικιακά/ανακυκλώσιμα/κομπόστ και τα πηγαίνω στο ανάλογο μέρος.
Όποιος από εσάς τους άντρες που διαβάζετε αυτές τις γραμμές δε ξέρει ή δε θέλει να ξέρει τι σημαίνουν όλα αυτά, με τη γνώση και την πείρα των 55 χρόνων ζωής, 23 χρόνων έγγαμου βίου και 18 χρόνων πατρότητας σας πληροφορώ πως χάνετε τη μισή ζωή σας, τη μισή σας ανθρωπιά και δυστυχώς κινδυνεύετε να γίνετε μισάνθρωποι, γιατί ναι! Και οι γυναίκες είναι άνθρωποι…
Κατά τα λοιπά, ο μήνας έχει εννιά!