Η Κύπρος (ή μήπως η ελληνοκυπριακή διοίκηση – έτσι δεν μας αποκαλούν οι Τούρκοι;) προσέρχεται πιθανότατα στα μέσα Φεβρουαρίου σε συνομιλίες τις οποίες έχει καλέσει ο Γ.Γ. του ΟΗΕ, χωρίς να πληρούνται οποιαδήποτε κριτήρια και προϋποθέσεις (ως ήταν η Τουρκική αξίωση) για την επίλυση του “Κυπριακού Προβλήματος”. Την ίδια αξίωση έχει επιβάλει η κατοχική δύναμη και στην Ελλάδα, για τις επερχόμενες ελληνοτουρκικές διερευνητικές επαφές.
Το Κυπριακό είναι ένα πρόβλημα που για τη “διεθνή κοινότητα” αποτελεί κάτι το οποίο χρήζει απλά μιας διευθέτησης (Settlement). Δεν ενδιαφέρει αν η λύση θα είναι λειτουργική, δίκαιη ή βιώσιμη. Όπως δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο αν στη Βοσνία Ερζεγοβίνη, ένα ευρωπαϊκό κατά τα άλλα κράτος, διασφαλίζονται οι βασικές ανθρώπινες ελευθερίες, ή αν οι πολίτες αυτού του μορφώματος έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν και να δημιουργήσουν σε καθεστώς ελευθερίας. Τα προαναφερθέντα θα έπρεπε να είναι προτεραιότητες των κατοίκων της χώρας αυτής. Αν αυτοί συναινούν να ζουν με λιγότερα δικαιώματα, ελευθερίες και προοπτικές από ότι οι πολίτες άλλων χωρών, αυτό είναι ένα δικό τους θέμα…
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στην περίπτωση της Κύπρου. Εάν εμείς δεν διασφαλίσουμε την κρατική υπόσταση και κυριαρχία της διεθνώς αναγνωρισμένης Κυπριακής δημοκρατίας και αν συναινέσουμε να ζούμε υπό καθεστώς περιορισμένων ελευθεριών και κάτω από την διαρκή απειλή της Τουρκίας, κανένας άλλος δεν πρόκειται να έχει ένσταση με αυτό.
Το πράγματα ενδεχομένως να ήταν διαφορετικά, αν είχαμε φροντίσει στην πάροδο των χρόνων η συνέχεια και η κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας να είναι προς το συμφέρων άλλων πιο δυνατών χωρών, με μεγαλύτερη επιρροή στα διεθνή δρώμενα. Ή αν διαθέταμε ένοπλες δυνάμεις αρκετά ικανές ώστε να έχουν τη δυνατότητα να πλήξουν καίρια τον όποιο επιτιθέμενο και να προκαλέσουν με την αντίδρασή τους διεθνή “αναταραχή”. Το αν έχουμε φροντίσει για αυτά, το αφήνω στην κρίση σας…
Οι τελευταίες όμως εξελίξεις, δημιουργούν πολλά ερωτηματικά. Ας μην ξεχνάμε την αλλαγή σκυτάλης στην αμερικανική κυβέρνηση στις 20 Ιανουαρίου, αλλά και την έναρξη διερευνητικών επαφών Ελλάδας Τουρκίας στις 25 του ίδιου μήνα, τα οποία έχουν τη δική τους σημασία, όπως επίσης και το επόμενο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο το Μάρτιο, το οποίο και θα κληθεί να κρίνει την παραβατική συμπεριφοράς της Τουρκίας …
Ο πρόεδρος Αναστασιάδης επέλεξε λοιπόν αυτή την χρονική συγκυρία για να παρασύρει την Κύπρο σε επικίνδυνους ατραπούς, διολισθαίνοντας ανάμεσα στη λύση δύο κρατών (που το ένα δημιούργησε η παράνομη κατοχή της Τουρκίας στα εδάφη μας) και σε Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε λύση αντί λύσης….
Ποιος μπορεί να ξέρει λοιπόν; Ενδεχομένως ο Γ.Γ. του ΟΗΕ σε συνεργασία με Βρετανούς και Τούρκους να μας την έχει στημένη, εγκλωβίζοντας τον κ. Αναστασιάδη σε μια διαδικασία η οποία θα απενοχοποιεί την Τουρκία και θα δίνει άλλοθι στην κατοχική δύναμη ώστε να μην υποστεί περαιτέρω κυρώσεις. Ή ίσως να ετοιμάζει το έδαφος ώστε η Κύπρος μέσα από μια ετεροβαρή λύση, να ενσωματωθεί οριστικά στην Τουρκική κυριαρχία. Ενδεχομένως πάλι να συγκαλεί την “άτυπη σύνοδο” ώστε να επιβεβαιώσει (εκτός και αν υπάρξει κάποιας μορφής αυτοχειρία από την πλευρά μας) ένα αδιέξοδο, προσφεύγοντας στη συνέχεια στο συμβούλιο ασφαλείας για περαιτέρω οδηγίες…
Είναι όμως παράλογο να ακούμε αρχηγούς κυπριακών πολιτικών κομμάτων να προσπαθούν να μας νουθετήσουν πως αν δεν διαπραγματευτούμε στη Νέα Υόρκη, θα μας βρουν τσουνάμι και Μικρασιατικές καταστροφές (για να θυμηθούμε και τις νουθεσίες του 2004). Μα να διαπραγματευτούμε τί ακριβώς; Ποια είναι η βάση της συζήτησης; Ο κ. Τατάρ με το πέρας της συνάντησης του με την απεσταλμένη του ΟΗΕ, Τζέιν Χολ Λουτ, γνωστοποίησε ότι έθεσε ζήτημα δύο κρατών. Το δήλωσε επίσης με επιστολή προς τον Γ.Γ. του ΟΗΕ, την οποία δημοσιοποίησε μάλιστα πριν την άφιξη της ειδικής απεσταλμένης.
Ας είμαστε λοιπόν ιδιαίτερα προσεκτικοί, καθώς όταν ένα μέρος προσέρχεται σε διάλογο προσχηματικά και με πρόθεση να επιβάλει τους όρους του (ακριβώς όπως η Αθήνα στη Μήλο το 416 π.Χ. όπως περιγράφει ο Θουκυδίδης στην Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου), και το άλλο μέρος είναι πρόθυμο να συμμετέχει, τότε μόνο δυσάρεστες συνέπειες μπορεί να προκύψουν για το αδύναμο μέρος.
Και οι τούρκοι, είμαι σίγουρος, έχουν διαβάσει Θουκυδίδη. Σε αντίθεση με εμάς, που μας ενδιαφέρει περισσότερο το τί θα πει η “διεθνής κοινότητα” (αν μπορεί κάποιος να προσδιορίσει τι πραγματικά είναι πλέον αυτό) παρά η επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού…
Μάριος Ορφανός
Πρόεδρος Επιτροπής Εσωτερικών & Μέλος Εκτελεστικού Γραφείου ΔΗΚΟ