Τα γεγονότα τα οποία εξελίσσονται από το καλοκαίρι και μετά θυμίζουν αμερικάνικη ταινία και μάλιστα στα όρια μυθιστορήματος που ξεφεύγει από την όποια ρεαλιστική προσέγγιση.
Θυμηθείτε το House of Cards, το σήριαλ του Netflix που κάποια στιγμή λες…”αυτά γίνονται μόνο στα σήριαλ”.
Από το καλοκαίρι λοιπόν, είδαμε στις οθόνες μας τον Πρόεδρο της Βουλής να “διαφημίζει” την Κύπρο πουλώντας διαβατήρια. Δίπλα του βουλευτής του ΑΚΕΛ – που ως κίνημα δεν ασπάζεται τις φιλελεύθερες τάσεις που χρησιμοποιεί ένας επιχειρηματίας της εμβέλειας Τζιοβάνι – και ένας μεγαλοδικηγόρος.
Ο Πρόεδρος της Βουλής αφού μας μίλησε για διεθνή σκευωρία, συνεχίζει να πίνει αμέριμνος το κόκκινο κρασί του, ενώ ο πρώην βουλευτής σχεδιάζει την ανάπτυξη της εταιρείας του.
Μετά είδαμε να εργαλειοποιείται πολιτικά ο Γενικός Ελεγκτής και το ΔΗΚΟ να δημιουργεί πολιτική κρίση για άσχετο λόγο με τον προϋπολογισμό, εν μέσω πανδημίας.
Εάν ήθελε το ΔΗΚΟ να βάλει πιο πάνω πραγματικά το καλό της Κύπρου σε μια δύσκολη περίοδο με πρώτο θέμα στην ατζέντα τη διαφθορά θα μπορούσε να υπερψηφίσει στις 23/10 την πρόταση Οικολόγων/Θεολόγου για αυτοδιάλυση του Σώματος και να οδηγηθούμε σε εκλογές. Μια επιλογή θα ήταν να ζήταγε από τα μέλη του που είναι διορισμένα σε δημόσιες υπηρεσίες να παραιτηθούν… Αλλά φευ.
Προτελευταία σκηνή στο θέατρο του παραλόγου που ζούμε ήταν το βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη, «Η Συμμορία» που κυβερνά την Κύπρο. Ο συγγραφέας και πρώην σύμβουλος του Προέδρου Αναστασιάδη περιγράφει με εκνευριστική λεπτομέρεια το σκηνικό της διαφθοράς αγγίζοντας όλο το πολιτικό σκηνικό (και τους μικρότερους που έχουν ευθύνες) και όχι μόνο το Προεδρικό.
Και μόλις αυτές της ημέρες ήρθε να προστεθεί η αποκάλυψη Παράσχου και η άτσαλη διαχείριση του από τους εκδότες της Καθημερινής.
Ο πρώην διευθυντής της εφημερίδας έγραψε στη στήλη του για την επιλογή δύο κρατών που υπερασπιζόταν ο Πρόεδρος, αλλά – και το σοβαρότερο – ότι ο Πρόεδρος για ιδία οφέλη δεν πήγε ένα βήμα πιο κοντά στη λύση κατά τις συνομιλίες του Μον Πελεράν (για Μόρφου – Βαρώσι και κατόπιν καθαρή λύση στο Κρανς Μοντανά). ”Γι’ αυτό στο Μoν Πελεράν δεν πήρε Βαρώσι και Μόρφου και στο Κραν Μοντάνα λύση”, αναφέρει χαρακτηριστικά στο άρθρο του.
Για όσα συνοπτικά καταγράφω δεν “άνοιξε μύτη”, παρά μόνο συζητήσεις για τα προσχήματα και θεωρώ ότι ούτε με όσα αναφέρει ο Παράσχος θα γίνει κάτι.
Όλα αυτά δείχνουν ότι ως κοινωνία δε μας εκπλήσσει τίποτα, ότι καλύπτουμε τα πάντα κάτω από το χαλί και ότι έχουμε ανοσία στη διαφθορά και την αλληλοεξάρτηση…
Εχουμε φτάσει στην “ώρα μηδέν” και αναζητούμε αυτούς που θα μας πάνε μπροστά. Οι εκλογές του Μαϊου είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, αλλά βλέποντας κατά μεγάλο ποσοστό τη σύνθεση των ψηφοδελτίων είναι κανείς αισιόδοξος ότι μπορεί να αναστραφεί αυτή η άρρωστη κατάσταση;
Εγώ όχι.
Σ.Π.