Για χρόνια αναδεικνύουμε την άρνηση του κυπριακού κράτους, και πρωτίστως της Κυβέρνησης, να εφαρμόσουν την υποχρέωσή τους για αποτελεσματική προστασία των καταναλωτών, όπως προνοεί ιδιαίτερα η ευρωπαϊκή νομοθεσία (93/13/ΕΟΚ).
Η ανάγκη για προστασία του αδύνατου καταναλωτή έναντι του ισχυρού προμηθευτή, όπως σοφά το επιβάλλει η ΕΕ, προκύπτει έκδηλα στην κυπριακή πραγματικότητα των ισχυρών τραπεζών έναντι των αδύνατων δανειοληπτών, με καταχρηστικούς όρους και πρακτικές, που κατέληξαν σε μαζικές παράνομες συναλλαγές και χρεώσεις.
Η Κυπριακή Κυβέρνηση προσποιείται ότι δεν παρακολουθεί όσα καταγγέλλουμε στην ΕΕ, τα οποία επιβεβαιώνονται από τα ευρήματα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και τις αποφάσεις της αρμόδιας Υπηρεσίας για εφαρμογή της συγκεκριμένης ευρωπαϊκής νομοθεσίας στην Κύπρο.
Αν νομίζουν στο Προεδρικό και στα αρμόδια Υπουργεία ότι θα σταματήσουμε να καταγγέλλουμε το θέμα στην ΕΕ και στην Κύπρο, κάνουν λάθος. Πρόκειται για συνεχιζόμενη παρανομία, που συνέτριψε καταναλωτές, επιχειρήσεις και δυστυχώς ανθρώπινες ζωές.
Κάθε φορά που το θέτουμε στην ΕΕ, οι αρμόδιοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι αντιπαραθέτουν το αυτονόητο ως το πλέον κατάλληλο:
α) επαφίεται στην Κυπριακή Κυβέρνηση να επιλέξει τα μέσα και τους τρόπους για αποτελεσματική συμμόρφωση (με διαγραφή των παράνομων όρων και υπερχρεώσεων) και προστασία των αδύνατων καταναλωτών έναντι των πανίσχυρων τραπεζών
και
β) επαφίεται στα εγχώρια Δικαστήρια αυτεπάγγελτα να αξιοποιήσουν την ευρωπαϊκή νομοθεσία και τις καθοδηγητικές αποφάσεις του Δικαστηρίου της ΕΕ, ώστε να τερματιστεί αυτή η τεράστια παρανομία και να απονεμηθεί δικαιοσύνη.
Εφόσον ουδείς είναι υπεράνω της νομοθεσίας, ποιοι λόγοι μπορούν να εξηγήσουν την συγκάλυψη μιας τόσο ευρείας παρανομίας; Ποιοι λόγοι καθιστούν τις τράπεζες στην Κύπρο υπεράνω της ευρωπαϊκής νομοθεσίας και του δικαστικού ελέγχου, ως να έχουν ασυλία σε καταχρηστική συμπεριφορά; Πώς μια θεσμική συγκάλυψη συνεχίζεται για χρόνια εναντίον της κυπριακής κοινωνίας και οικονομίας, αλλά αποσιωπάται;
Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της συγκεκριμένης ευρωπαϊκής νομοθεσίας και αρκετών συνακόλουθων αποφάσεων του Δικαστηρίου της ΕΕ, δεν είναι μόνο η ακυρότητα οποιωνδήποτε καταχρηστικών όρων και πρακτικών και των εξ αυτών παράνομων χρεώσεων και συναλλαγών, αλλά και ο προληπτικός ρόλος του κράτους, επειδή “εναπόκειται στα κράτη μέλη να μεριμνούν, ώστε στις συμβάσεις που συνάπτονται με τους καταναλωτές να μην περιλαμβάνονται καταχρηστικές ρήτρες”. Αυτά ισχύουν νομότυπα στην Κύπρο από το 1997, στο πλαίσιο της εναρμόνισης με την ΕΕ, αλλά χωρίς ουσιαστική συμμόρφωση.
Ούτε χρειάζεται να παραθέσουμε καθοδηγητικές αποφάσεις του Δικαστηρίου της ΕΕ που αξιοποιούνται αυτεπάγγελτα από τα δικαστήρια σε άλλα κράτη-μέλη αλλά όχι στην Κύπρο.
Η ευρωπαϊκή νομοθεσία καθορίζει τα ελάχιστα απαιτούμενα για όλα τα κράτη-μέλη, ενώ κάθε κράτος μπορεί να προχωρήσει σε υψηλότερο επίπεδο προστασίας των καταναλωτών. Από το 2004 η Κύπρος είναι πλήρες μέλος της ΕΕ, αλλά αυτό το ευρωπαϊκό δίκαιο δεν έφτασε ποτέ στην Κύπρο, ούτε καν το ελάχιστο απαιτούμενο επίπεδο.
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D), Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο
[email protected]