Με χορούς και τραγούδια τίμησαν την μνήμη του Αλκίνοού Αρτεμίου οι συμματηθές του.
Όπως γράφει ο πατέρας του σε ανάρτηση του στα ΜΚΕ: “Αύριο είναι το θρησκευτικό μνημόσυνο του Αλκίνοου. Σήμερα οι συμμαθητές του στο Δημοτικό Σχολείο Σταυρού, με την καθοδήγηση και τη βοήθεια των δασκάλων και των γονιών τους, κάνουν το δικό τους. Με αγάπη και στοργή. Με χορούς και πανηγύρια… όπως ταιριάζει…”
O Αλκίνοος Αρτεμίου γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 9 Φεβρουαρίου 2012.
Τον Δεκέμβριο του 2017, διαγνώστηκε με σάρκωμα του Ewing, ένα είδος καρκίνου των οστών που εμφανίζεται κυρίως σε άτομα παιδικής ηλικίας.
Για 3 χρόνια ο Αλκίνοος, με τη συμπαράσταση των γονιών του, της αδερφής του, των γιατρών και των νοσηλευτών, των συγγενών και των φίλων του, έδωσε μια γενναία αλλά άνιση μάχη. Παρά τον ακρωτηριασμό που έπρεπε να υποβληθεί στο πόδι, εντούτοις ο όγκος έδινε συνεχείς μεταστάσεις περιορίζοντας όλο και περισσότερο τις πιθανότητες ίασης.
Κι όμως, παρόλες τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες, ο Αλκίνοος για 3 χρόνια αναμετρήθηκε στα ίσα με το τέρας, πετυχαίνοντας ενίοτε και μικρές νίκες. Για 3 χρόνια μας δίδαξε τι θα πει δύναμη.
Ο Αλκίνοος δεν παραπονιότανε, δεν γκρίνιαζε, ήθελε μόνο να είναι μέσα σε όλα. Όπως κάθε παιδί: Να παίξει. Να τρέξει. Να τραγουδήσει. Να χορέψει. Να κολυμπήσει. Να αγωνιστεί. Να ντυθεί για να πάει σχολείο που τον έκανε πολύ χαρούμενο.
Ο Αλκίνοος τραγουδούσε ακόμα κι όταν του κοβόταν η ανάσα.
Ο Αλκίνοος χόρευε, κι ας είχε ένα προσθετικό πόδι.
Ο Αλκίνοος παρά τα απανωτά χτυπήματα, κουβαλούσε μόνιμα μια τρέλα. Και μια χαρά. Και ένα ύφος ζωγραφισμένο στο πρόσωπο ανάμεσα στην πονηριά και το χαμόγελο. Ένα ύφος που έχει αποτυπωθεί σε κάθε άνθρωπο που είχε την τύχη να γνωρίσει τον Αλκίνοο λίγο ή πολύ. Και όποιος γνώρισε τον Αλκίνοο τον λάτρεψε. Και τον θαύμασε.
Ο Αλκίνοος έφυγε στις 9 Δεκεμβρίου 2020, μια στροφή πριν τα 9 του χρόνια. Όμως η ιστορία του Αλκίνοου δεν είναι μια ιστορία θλίψης. Είναι μια ιστορία γενναιότητας. Δύναμης. Μια ιστορία γεμάτη χαρούμενες στιγμές, παρά τις λύπες. Αγώνα. Θάρρους. Αγάπης. Τρέλας. Μια ιστορία που θα τη διηγούμαστε.
“Για μένα έφυγε ο δυνατότερος των δυνατών και ο γενναιότερος των γενναίων”, έγραψε ο πατέρας του τη μέρα που έφυγε.
Ο Αλκίνοος από τις 9 Δεκεμβρίου 2020 είναι αγάπη και φως. Κι όσοι έχουμε μείνει πίσω, θα διηγούμαστε και θα γράφουμε την ιστορία του. Και στη μνήμη του θα στηρίζουμε και θα δίνουμε θάρρος σε όλους αυτούς που περνάνε τα ίδια. Γιατί μας έχουν ανάγκη. Στη μνήμη του, συστήνεται και το Ίδρυμα Αλκίνοος Αρτεμίου, για παιδιά με ογκολογικές και αιματολογικές παθήσεις.
Ο Αλκίνοος στο λίγο χρόνο που έζησε, μας δίδαξε πολλά. Το σπουδαιότερο όμως από όλα είναι ότι ήρθε στη ζωή για να μάθει σε όλους εμάς, πώς να ζούμε.