Ημέρα μνήμη Άχνας η σημερινή.
Ήτανε Τετάρτη 28 Αυγούστου 1974 που ακούστηκε στην Άχνα η απέλπιδα κραυγή, «φύγετε, φύγετε, έρχονται οι Τούρκοι». Και έτρεχε η μάνα να μαζέψει το παιδί και ο γιος τους κατάκοιτους γονείς του, να τους βγάλει έξω από το χωριό. Άρπαζε ένα κομμάτι ρούχο του μωρού η μάνα καθώς από μακριά ακούγονταν οι δαιμονισμένες μηχανές των τουρκικών τανκ, που από τα χωράφια μεταξύ Μακράσυκας και Καλοψίδας, εφορμούσαν για την κατάληψη του χωριού. Έχοντας μαζί τους ορδές πάνοπλων αντρών του τουρκικού πεζικού. Οι Αχνιώτες, που από τις 20 Ιουλίου είχαν υποδεχθεί στο χωριό τους χιλιάδες πρόσφυγες από άλλα μέρη που κατέλαβαν οι Τούρκοι, βίωναν τον ίδιο πόνο που τους περιέγραφαν οι πρόσφυγες των προηγούμενων ημερών.
Τετάρτη, 28 Αυγούστου 1974, η αποφράδα μέρα, η μέρα που έσφαξε σαν μαχαίρι τις ψυχές χιλιάδων Αχνιωτών.
Το δάσος της Άχνας έμελλε το 1974 να μετατραπεί σε καταφύγιο δεκάδων χιλιάδων προσφύγων, που κυνηγημένοι από τα αεροπλάνα και τους στρατιώτες του Αττίλα, κατέφυγαν εκεί για να σωθούν. Από τα χωριά της Μεσαορίας και της επαρχίας Αμμοχώστου. Ακόμα και από τα χωριά της επαρχίας Κερύνειας, άνθρωποι κυνηγημένοι, με τα ρούχα που φορούσαν, κατέφευγαν στο Δασάκι Άχνας, γιατί το έδαφος ήταν Βάσεις και πίστευαν ότι εκεί δεν θα κινδύνευαν από τον Αττίλα. Και έγιναν τα πεύκα και οι ευκάλυπτοι και οι πορτοκαλεώνες των Αχνιωτών, καταφύγιο για τους πονεμένους και κυνηγημένους πρόσφυγες της πληγωμένης μας Πατρίδας. Στις 30 Αυγούστου 1974, τουρκικά τανκς μπήκαν στην Άχνα, υποστηρίζοντας πεζοπόρους Τούρκους στρατιώτες. Οι Αχνιώτες -τελευταίοι απ’ όλους τους πρόσφυγες- βρήκαν καταφύγιο και αυτοί στο Δασάκι. Σύμφωνα με κάποια στοιχεία, τις πρώτες βδομάδες μετά τον πόλεμο του 1974, κατέφυγαν στο δάσος της Άχνας, που τελικά μετατράπηκε σε τοπονύμιο Δασάκι Άχνας, 60 μέχρι 80 χιλιάδες πρόσφυγες.
Στο Δάσος Άχνας Κύπριοι και ξένοι λειτουργοί των ΜΜΕ κατέγραψαν συγκλονιστικές σκηνές ανθρώπινου πόνου και δυστυχίας, οι οποίες έκαναν το γύρο του κόσμου. Παιδιά που κοιμούνταν σχεδόν γυμνά στο χώμα. Ηλικιωμένοι και παιδιά που τρέφονταν επί μήνες, σχεδόν μόνιμα, με «κουτοσάρδελα» και κορν-μπιφ. Γέροντες που κοιμούνταν σε λασπωμένο χώμα βρεγμένων αντίσκηνων και δεν είχαν δεύτερη κουβέρτα να σκεπάσουν το βασανισμένο τους κορμί. Μαυροφορεμένες μάνες που έκλαιγαν σκοτωμένα ή αγνοούμενα παιδιά, και δεν είχαν ένα κομμάτι ρούχο να σκουπίσουν τα πικραμένα τους μάτια…
49 χρόνια μετά… από την μαύρη εκείνη ημέρα που ο βάρβαρος
Αττίλας πάτησε τα ιερά χώματα της όμορφης Άχνας, το Κοινοτικό
Συμβούλιο και τα οργανωμένα σύνολα της κοινότητας διοργανώσαν για άλλη μια χρονιά εκδήλωση διαμαρτυρίας διατρανώνοντας τη θέληση τους για επιστροφή.
