ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
Επαιτεία ή φιλανθρωπία; Αυτό είναι το ερώτημα που επισκιάζει για μια ακόμα χρονιά τον ΡΑΔΙΟΜΑΡΑΘΩΝΙΟ με τις απόψεις να διίστανται. Μόνο που οι διαφωνίες φέτος φαίνεται να είναι ακόμα πιο τρανταχτές αφού ΠΟΛΛΕΣ οργανώσεις ζητούν ξεκάθαρα τον τερματισμό του ΡΑΔΙΟΜΑΡΑΘΩΝΙΟΥ.
Είναι, όμως, η διοργάνωση του Ραδιομαραθώνιου επαιτεία; Σε άλλες εποχές σίγουρα κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να ειπωθεί εύκολα και ειδικότερα στις παλαιότερες γενιές που μεγαλώσαμε με την ανάγκη της προσφοράς και του μοιράσματος. Σίγουρα οι μετέχοντες στις οργανώσεις που αντιδρούν έχουν τους δικούς τους λόγους και τα δικά τους αιτήματα αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέεται η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ με την επαιτεία. Κανένας από όσους στηρίζονται μέσω του ΡΑΔΙΟΜΑΡΑΘΩΝΙΟΥ δεν θα πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του ως επαίτη. Ασφαλώς και υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να αλλάξουν προκειμένου να ολοκληρωθεί η ένταξη των απιδιών αλλά και των ενήλικων ατόμων με αναπηρίες στην ευρύτερη κοινωνία. Σίγουρα, όμως, και η εμπλοκή των πολιτών και η ευαισθητοποίηση τους μέσα από το ΡΑΔΙΟΜΑΡΑΘΩΝΙΟ θα μπορούσε να λάβει και κάποιες διαφορετικές μορφές με την πραγματική ένταξη των ενηλίκων στην κοινωνία και όχι με το τσουβάλιασμα τους σε αναχρονιστικές υποδομές.
Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι το μεγαλύτερο βάρος για ένα γονέα ενός παιδιού με μια μορφή αναπηρίας δεν είναι ΜΟΝΟ η παιδική ηλικία (όπου οι γονείς ζουν και μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες των παιδιών τους) αλλά η ενήλικη ζωή αυτών των ατόμων. Το ερώτημα είναι: Ως κράτος και ως Κοινωνία παρέχουμε τα εχέγγυα σε αυτά τα άτομα να αντιμετωπίσουν ισότιμα τη ζωή τους όπως και οι υπόλοιποι πολίτες; Η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ. Ως κοινωνία και ειδικότερα ως κράτος έχουμε ακόμα πολλά να κάνουμε. Η περιθωριοποίηση αυτών των ατόμων σε χώρες όπως η δική μας ακόμα υπάρχει. Και αυτό κανένας ΡΑΔΙΟΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ δεν μπορεί να το επιλύσει. Σε άλλες χώρες παρέχονται θέσεις εργασίας σε αυτά τα άτομα μέσα από κρατικά προγράμματα με απώτερο και βασικό σκοπό την πλήρη ένταξη τους στην οικονομία, στο επιχειρείν και στην κοινωνία.
Οπότε ΝΑΙ, καταλαβαίνουμε πως εννοούν τη λέξη επαιτεία. Διότι αυτός που δίνει μπορεί να κάνει το καθήκον του αλλά πάντα θα είναι από θέση ισχύος. Και αυτή τη θέση ισχύος είναι που πρέπει να εξαλείψουμε. Κανένας δεν πρέπει να υπερέχει ούτε οικονομικά, ούτε κοινωνικά μα ούτε και πολιτικά. Η πραγματική βοήθεια έχει όνομα και λέγεται κοινωνικοποίηση. Κάποια βήματα έχουν γίνει αλλά ακόμα χωλαίνουμε με πισωγυρίσματα. Πισωγυρίσματα όπως οι ελλείψεις συνοδών σε μαθητές, σε θέσεις εργασίας και σε ίσες ευκαιρίες. Μέχρι να επιλυθούν αυτά κανένας δεν μπορεί αν κρύβεται πίσω από το «παραβάν» της φιλευσπλαχνίας… Στο κάτω – κάτω οι γονείς αλλά και τα ίδια αυτά τα άτομα ΔΕΝ ζητούν τη φιλευσπλαχνία μας.
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ κάτι που θα έπρεπε να το έχουν από τη μέρα που γεννιούνται: ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥΣ.