ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
Κανείς δεν ξέρει αν θα ζήσουμε σύντομα στιγμές του παρελθόντος και πάλι στην Ευρώπη. Η γηραιά ήπειρος άρχισε να θυμίζει καζάνι που βράζει για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Από τη μια το οικονομικό που μαστίζει τα λαϊκά στρώματα μέσα από το άκρατο καπιταλιστικό και τραπεζικό σύστημα και από την άλλη οι συνεχόμενες ροές μεταναστών για τις οποίες εδώ και αρκετά χρόνια σοβαροί και επιφανείς αναλυτές έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για τη μη απορρόφηση τους τόσο από τις κοινωνίες όσο και από το δυτικό πολιτιστικό μοντέλο.
Αυτά τα δύο προβλήματα είναι και οι λόγοι ή καλύτερα οι σημαντικότεροι λόγοι για την άνοδο των συντηρητικών – και κάποιες φορές ακροδεξιών – κομμάτων σε ολόκληρη την ήπειρό μας. Πολωνία, Ουγγαρία, Ολλανδία, Ιταλία έχουν ήδη κυβερνήσεις που σίγουρα είναι λαοφιλείς αλλά ανήκουν στη συντηρητική πλευρά της πολιτικής σκηνής. Και αυτές είναι ΜΟΝΟ η αρχή.
Σε αρκετές άλλες χώρες τα κοινωνικά στρώματα αγανακτισμένα από τα «αγύριστα» πολιτικά κεφάλια της μέχρι πρότινος καθεστηκυίας τάξης αρχίζουν να «κλείνουν» το μάτι προς νεοσυντηρητικά πολιτικά κόμματα. Όλο αυτό δεν συνέβηκε σε μια στιγμή.
Όλο αυτό αποτελεί τον αντίκτυπο της φθοράς του παλαιοκομματικού συστήματος που συμπαρέσυρε μαζί του και τα αριστερά κόμματα που έκανα την εμφάνιση τους σε όλη την Ευρώπη (και ειδικότερα στο ΝΟΤΟ) από το 2012 μέχρι και το 2019.
Το παράδειγμα της Ελλάδας με τους πολιτικούς, κοινωνικούς και οικονομικούς ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΣΜΟΥΣ του ΣΥΡΙΖΑ «αφύπνισε» τις ευρύτερες λαϊκές μάζες που υποστήριζαν τα αριστερά πολιτικά σχήματα. Ήταν η μοναδική περίοδος όπου οι ψηφοφόροι δεν ψήφιζαν ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ αλλά με βάση το κοινό – όπως πίστευαν – καλό. Η αποτυχία και η σταδιακή πτώση όλων των αριστερών πολιτικών κομμάτων διέλυσε και το όνειρο της επαναφοράς ενός πιο δημοκρατικού αριστερού πολιτικού γίγνεσθαι.
Οι ιδεολογικές αγκυλώσεις, η αμάθεια και ηγετική ανωριμότητα της αριστεράς που αντί να έχει ένα στρωτό πολιτικό λόγο αρκούνταν στη συνθηματολογία επέφερε και το τελειωτικό χτύπημα μιας ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΗΣ ιδεολογίας. Όσον αφορά στην Κύπρο, αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι οι ψηφοφόροι είναι ΙΚΑΝΟΙ να ψηφίσουν τον οποιοδήποτε με σύνθημα να μην βγει στην εξουσία ξανά το ΑΚΕΛ.
Και μην μου πείτε ότι και στις τελευταίες εκλογές – ειδικότερα στο Β’ Γύρο – δεν ήταν αυτό το σλόγκαν; Το ερώτημα, όμως, δεν είναι πόσο συντηρητισμό αντέχουμε αλλά τι είναι αυτό που φοβίζει τις λαϊκές μάζες και στρέφονται προς τα εκεί; Όλη αυτή η μεταμοντέρνα κατάσταση του άκρατου αναρχισμού της ελευθεριότητας (βραχύβια πολιτικά κινήματα, κινήματα ΛΟΑΤΚΙ, υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, ποδηγέτηση της έννοιας της οικογένειας, της πατρίδας και της θρησκείας) δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ωθεί την πλειοψηφία του κόσμου σε πιο συντηρητικές επιλογές.
Η ιστορία είναι κυκλική και όσο δεν το αντιλαμβάνονται οι ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ της ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ τόσο θα βρίσκονται προ εκπλήξεων… Γιατί ο γιαλός ποτέ δεν είναι στραβός…