Γράφει ο Καλλίνικος
Αυτό που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια στα κυπριακά γήπεδα σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό και τις έννοιες πίσω από αυτόν. Αντίθετα παρακολουθούμε ένα θέατρο του ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ όπου τόσο οι αρμόδιες αρχές (ΚΟΠ – ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ) όσο και τα ίδια τα σωματεία νίπτουν τας χείρας τους και επιδίδονται απλά και μόνο σε ανακοινώσεις που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να δυναμιτίζουν το ήδη τεταμένο κλίμα.
Ο οπαδικός φανατισμός, που αγγίζει τα όρια της εγκληματικότητας, η κοινωνική μισαλλοδοξία από άτομα – κυρίως νεαρών ηλικιών- που δεν έχουν τίποτα να χάσουν αφού είναι ήδη χαμένα σε μια χώρα και σε ένα κράτος που δεν έχει προνοήσει να τους εντάξει στο κοινωνικό της σύνολο καθώς και το παράδειγμα της τυφλής βίας – όπως αυτό εμφανίζεται υπό την ανοχή των ΑΡΧΩΝ- που επικρατεί τα τελευταία χρόνια έχουν εμποτίσει για τα καλά τα γήπεδα μας.
Όχι, δεν λέμε τίποτα περισπούδαστο και τίποτα που δεν είναι ήδη γνωστό. Η βία στα γήπεδα είναι το αντιφέγγισμα της βίας που υπάρχει στις διαπροσωπικές μας σχέσεις στην ίδια την κοινωνία μας.
Και όλο αυτό είναι αποτέλεσμα μιας αλλοτριωμένης κατάστασης που εμφανίζεται με δεκάδες μανδύες: στα σχολεία, στα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, στα ραντεβού «θανάτου» και σε άλλες εκδοχές που το τελευταίο διάστημα έχουν κατακλύσει τις πόλεις μας.
Αλήθεια, οι έλεγχοι ασφαλείας στα γήπεδα πως λειτουργούν; Στις εισόδους των γηπέδων
δεν γίνεται ο απαραίτητος έλεγχος; Αν, δηλαδή, ένας ποδοσφαιριστής ή ένας αθλητής χάσει τη ζωή του ή τραυματιστεί σοβαρά από ρίψεις κροτίδων και αντικειμένων θα κάνουμε κάτι διαφορετικό εκτός του να κλαίμε επί των ερειπίων;
Κανένας – όπως έχουμε ξαναγράψει – δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής στην Κύπρο του 2024. Κανένας δεν μπορεί να ξέρει τι του ξημερώνει σε μιαν κοινωνία όπου η βία γίνεται – όχι το προσωπείο μας – αλλά το ΠΡΟΣΩΠΟ μας…
Οι ευθύνες δεν βαραίνουν ΜΟΝΟ την αστυνομία – που ακολουθεί κατά πόδας τους εγκληματίες αντί να προνοεί για την εξάλειψη τους – αλλά και τα ίδια τα σωματεία τα οποία τις πλείστες φορές μέσα από ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων ξεπερνούν κάθε όριο «οπαδισμού» και ωθούν κάθε ανεγκέφαλο σε πράξεις εκδίκησης και βίας.
Όπως φαίνεται, εξάλλου, οι συλλήψεις οπαδών δεν αρκούν αφού τιμωρούνται – δήθεν- «παραδειγματικά» με αποκλεισμούς από τα γήπεδα και με λοιπούς επιδερμικούς τρόπους…
Από ευχολόγια και συλλήψεις χορτάσαμε… Έργα αποτροπής της οπαδικής βίας μπορούμε να δούμε;