ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
Τραγικά είναι για ακόμα μια φορά τα στοιχεία αναφορικά με την οικονομική
κατάσταση των Κυπρίων πολιτών και ειδικότερα των παιδιών… Βλέπετε στην χώρα
μας, ακόμα και η ανεμελιά της παιδικής ηλικίας παύει σιγά – σιγά να υπάρχει και
κατακλυζόμαστε από την ασχήμια, την κοινωνική ανισότητα και την οικονομική
δυσπραγία.
Σίγουρα, όμως, για την πλειοψηφία των ιθυνόντων και των αρμόδιων που
αποφασίζουν για τις ζωές μας η σημερινή μέρα είναι μια ακόμα μέρα από τις τόσες
και τόσες που περνάνε… Διπλές συντάξεις, προαγωγές λίγο πριν την συνταξιοδότηση
και διάφορες άλλες παροχές την ώρα που σημαντικό ποσοστό των παιδιών – στην πιο
τρυφερή τους ηλικία – βρίσκονται είτε κάτω είτε στο όριο της φτώχειας.
Συγκεκριμένα, στην Κύπρο, σύμφωνα με τα τελευταία δημοσιευμένα στοιχεία της
Eurostat, το ποσοστό των παιδιών που βρισκόταν στο όριο ή κάτω από το όριο της
φτώχειας ανερχόταν στο 18,1%, που ισοδυναμεί με 31 περίπου χιλιάδες παιδιά.
Το ζήτημα, πάντως, της όλης υπόθεσης είναι ότι αρκετοί από τους αρμόδιους φορείς
επισημαίνουν ως βασικούς λόγους για την φτωχοποίηση των παιδιών (κάτι που
σημαίνει ότι αυτά τα παιδιά ζουν σε φτωχοποιημένες οικογένειες που σίγουρα δεν
μπορούν να αντεπεξέλθουν στην καθημερινότητα τους) τις διαδοχικές οικονομικές
κρίσεις, την πανδημία COVID-19, τους πόλεμους, την ακρίβεια, το στεγαστικό
πρόβλημα, τον ψηλό πληθωρισμό, την κλιματική αλλαγή, τις μειώσεις των
πραγματικών μισθών και του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.
Ναι, πράγματι. Όλα αυτά έχουν αντίκτυπο στα παιδιά όλου του κόσμου, αλλά και στα
παιδιά που ζουν στην Κύπρο. Από επισημάνσεις και αριθμούς έχουμε χορτάσει. Από
το να αναγνωρίζουμε τα συμπτώματα της εξαθλίωσης μας έχουμε επίσης χορτάσει.
Λύσεις είναι αυτό που θέλουμε. Άμεσες λύσεις. Διότι όλα αυτά τα παιδιά – μαζί με
τις οικογένειες τους – δεν φαίνεται να έχουν οποιοδήποτε ΜΕΛΛΟΝ… Πώς να
μπορείς να ονειρευτείς το «ΑΥΡΙΟ» όταν το σήμερα μοιάζει με εφιάλτη;
Η έκθεση των παιδιών στην ανέχεια δημιουργεί δεκάδες άλλα κοινωνικά
προβλήματα. Η έλλειψη οράματος από τους πολιτικούς μας έχει φέρει τους νέους μας
και τα παιδιά μας σε μια κατάσταση όπου ΟΛΑ φαίνονται μάταια.
Και σίγουρα όταν δεν σε αφήνουν να ονειρευτείς ως παιδί αλλά καλείσαι να
αντιμετωπίσεις τις οικονομικές δυσπραγίες (για τις οποίες και δεν ευθύνεσαι) τότε ο
βίος γίνεται αβίωτος…