ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
Κανείς δεν ανακάλυψε τώρα το φαινόμενο της βίας στα σχολεία το οποίο και οξύνεται μέρα με τη μέρα. Δεν είναι ένα φαινόμενο που εμφανίστηκε στις μέρες μας αλλά σίγουρα είναι ένα ζήτημα που όλο και μεγεθύνεται.
Κάτι η δημοσιότητα που δίδεται από τα Μέσα Ενημέρωσης, κάτι ο «παραδειγματισμός» που επιφέρει και το μιμητισμό από άλλες πιο απρόσωπες κοινωνίες και κάτι ο γενικός κοινωνικός ΩΧΑΔΕΡΦΙΣΜΟΣ έχουν δημιουργήσει μια κατάσταση που πραγματικά δεν πάει άλλο.
Χθες ήταν το ξυλοφόρτωμα μαθητών, σήμερα είναι το ξυλοφόρτωμα των καθηγητών και των δασκάλων. Αποτέλεσμα: Να μην ξέρουμε που μπορεί να φτάσει όλη αυτή η βιαιότητα και όλος αυτός ο θυμός των νέων ανθρώπων.
Το να κλείνουμε τα μάτια και να εθελοτυφλούμε τονίζοντας απλά το νεαρό της ηλικίας των παραβατών δεν ωφελεί.
Η βία πλέον έχει πάρει τρομακτικές μορφές ΚΑΙ στη χώρα μας. Αρκεί κάποιος να δει βίντεο στο διαδίκτυο μαθητών και μαθητριών να ξυλοφορτώνουν ο ένας τον άλλο και θα αντιληφθεί ότι δεν έχουμε τίποτα να «ΖΗΛΕΨΟΥΜΕ» από άλλες κοινωνίες.
Τι φταίει λοιπόν; Τι θα μπορούσε να αλλάξει στα σχολεία μας ώστε όλος αυτός ο θυμός και η βία να μην γίνουν μια νοσηρή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ που απλά τη βλέπουμε και θα την προσπερνάμε «χορτάτοι» από θέαμα και αίμα;
Το φαινόμενο της βίας δεν έχει να κάνει με την ύπαρξη κάποιου διαφορετικού DNA
στους σημερινούς νέους αλλά στην όλο και μεγαλύτερη έκθεση τους σε διαδικτυακή βία η οποία «καταναλώνεται» καθημερινά με μια μόνο κίνηση το δείκτη στην οθόνη του κινητού.
Οι σύγχρονοι «καταναλωτές» της βίας την μπορούν να την «απολαμβάνουν» εντελώς
ελεύθερα και δωρεάν μέσα από τις οθόνες του κινητού όπου τίποτα ΔΕΝ απαγορεύεται.
Η έκθεση των παιδιών από μικρή ηλικία στη βία και στο πορνογραφικό σεξ άρχισε ήδη
να αφήνει τα σημάδια της.
Γεμίσαμε με νέους ανθρώπους που δεν μπορούν να μοιραστούν τη ζωή τους σε μια
σχέση (μαθημένοι να απολαμβάνουν πορνογραφικά στερεότυπα) και με άτομα με
ελάχιστες αντοχές στην κοινωνική και οικονομική πίεση.
Παλιά ήταν οι αθλητικοί χώροι όπου οι διάφοροι τραμπούκοι έβρισκαν «καταφύγιο».
Σήμερα, όμως, είναι τα σχολεία και αύριο θα είναι οι γειτονιές μας.
Αν οι ίδιοι οι γονείς των παιδιών (πρωτίστως) δεν αποφασίσουν να ασχοληθούν
ΣΟΒΑΡΑ με τα παιδιά τους, τότε καμία ΠΟΛΙΤΕΙΑ δεν μπορεί να ξεριζώσει όλο αυτό
το τερατώδες φαινόμενο που γεννιέται…