ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
Σύνταξη εδώ, σύνταξη εκεί και στη ΜΕΣΗ το πέναλτι του 12% για όσους ΤΟΛΜΗΣΟΥΝ να συνταξιοδοτηθούν στο 63 ο έτος. Σίγουρα όλοι οι πολίτες μιας κάποιας ηλικίας παρακολουθούν το ζήτημα του συνταξιοδοτικού το οποίο η ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ υποσχέθηκαν να επιλύσουν μέσα στη θητεία τους.
Από τη μια είναι όσοι ετοιμάζονται να συνταξιοδοτηθούν και οι οποίοι σίγουρα θα ήθελαν να ξεμπερδεύουν δύο χρόνια νωρίτερα, αλλά χωρίς το πέναλτι του 12% και από την άλλη είναι οι πολίτες που διχάζονται με το φαινόμενο των πολλαπλών συντάξεων. Για το πρώτο θέμα της «ΤΙΜΩΡΙΑΣ» του 12% σίγουρα τον πρώτο λόγο πρέπει να τον έχουν οι τεχνοκράτες προκειμένου να μην φτάσει το συνταξιοδοτικό μας σύστημα να τιναχθεί στον αέρα όπως ακριβώς έπαθε και η Ελλάδα τα πρώτα χρόνια των μνημονιακών εποχών.
Το ερώτημα, όμως, είναι αν όλες οι ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ που δανείζονταν κατά καιρούς από τις ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ (δανεικά και αγύριστα) επέστρεφαν αυτά τα ποσά ή έστω μέρος αυτών των ποσών θα μιλάγαμε σήμερα για ενδεχόμενο πρόβλημα και για ανάγκη πέναλτι; Αυτό είναι κάτι που δεν θα λάβει ποτέ απάντηση από καμία κυβέρνηση αφού ούτε λίγο ούτε πολύ αυτό που συμπεραίνουμε είναι ότι όλες οι κυβερνήσεις άρπαζαν το «ζεστό» χρήμα του συνταξιοδοτικού ταμείου των πολιτών για να καλύπτουν τις δικές τους οικονομικές τρύπες. Έχει γίνει ποτέ κάποια έρευνα γύρω από το θέμα; Ασφαλώς και όχι.
Εδώ καλά – καλά υπάρχουν πολίτες που πληρώνουν ένσημα και, όμως, δεν ξέρουν που καταλήγουν τα λεφτά τους. Όσον αφορά στο ζήτημα των πολλαπλών συντάξεων το νόμισμα έχει και άλλη όψη. Αν, δηλαδή, ένας πολιτικός δούλεψε και έβαλε ένσημα στις Κοινωνικές Ασφαλίσεις γιατί να πρέπει να του αποκοπεί η σύνταξη του όταν ταυτόχρονα συνεχίζει να εργάζεται σε ένα πολιτειακό αξίωμα; Τώρα θα μού πείτε: Και ο νόμος του 1980; Ξέρετε αυτός που απαγορεύει σύνταξη και μισθό σε ένα πολιτειακό αξιωματούχο ταυτόχρονα.
Το ζήτημα, όμως, είναι αν ο νόμος και ο κάθε νόμος έχει μια ηθική που τον διέπει. Σίγουρα, όμως, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν δεν υπήρχαν οι συντάξεις των 400 και των 500 ευρώ. Εκεί είναι που η ηθική αγγίζει τον Νόμο.