ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
Σε κανένα σίγουρα δεν αρέσει ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ και οι άνθρωποι του να παραγκωνίζονται και να βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας. Σίγουρα στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημαντικά άλματα τόσο στο θέατρο όσο και στη λογοτεχνία, τα εικαστικά και τις παραστατικές τέχνες.
Όλα, όμως, αυτά δεν έγιναν με τη συμμετοχή του κοινού αλλά αντιθέτως αποτέλεσαν
κομμάτι μιας κρατικοδίαιτης πολιτικής που συνεχίζεται εδώ και δεκαετίες και η οποία
όχι μόνο δεν ικανοποιεί τους ανθρώπους της τέχνης αλλά δυστυχώς δεν εξασφαλίζει και
τίποτα θετικό για την ίδια την πολιτιστική παραγωγή.
Οι τέχνες στην Κύπρο αποτελούσαν ανέκαθεν ένα είδος πολυτελείας για λίγους «ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΔΕΣ» και δεν αφορούσαν σε κανένα άλλο.
Τόσο οι «φτωχές» καλλιτεχνικές παραγωγές όσο και τα επιτεύγματα των ανθρώπων της
τέχνης στη χώρα μας δεν αποτέλεσαν ποτέ σημείο αναφοράς στη διεθνή καλλιτεχνική
βιβλιογραφία.
Για να το πούμε διαφορετικά και στην κυπριακή διάλεκτο: «Με τα λόγια τα δικά μας
αναπάυκεται η καρδιά μας»…
Τόσες επιχορηγούμενες παραστάσεις από την τσέπη των φορολογουμένων, τόσα
μεταφρασμένα βιβλία (άλλο τραγικό γεγονός αυτό) και τόσες συμμετοχές σε ευρωπαϊκές
εκδηλώσεις και όμως, ΔΕΝ υπάρχει ούτε ένας καλλιτέχνης ΚΥΠΡΙΟΣ – με εξαίρεση τον
αείμνηστο Μιχάλη Κακογιάννη- που να έχει βιοποριστεί από μόνος του και να έχει
πετύχει μια διεθνή αναγνώριση.
Τετριμμένες παραστάσεις, αυτιστικά δοσμένες που δεν αφορούν σε κανένα μα κανένα
τόσο στην κυπριακή κοινωνία όσο και στο εξωτερικό. Και μην μού πείτε ότι οι Κύπριοι δεν βλέπουν θέατρο… Αρκεί να επισκεφτεί κανείς τα θέατρα στην Ελλάδα και θα δει αρκετούς Κύπριους θεατές κάθε μα κάθε Σαββατοκύριακο.
Οπότε γιατί όλος αυτός ο κακόηχος θόρυβος αναφορικά με τις επιχορηγήσεις στον
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ και κυρίως στα θέατρα; Τι έργα ή τι δράσεις έχουν να επιδείξουν όλα αυτά
τα χρόνια που τσεπώνουν χιλιάδες και έξτρα χιλιάδες ευρώ;
Που βρίσκεται, αλήθεια, το κυπριακό θέατρο; Εκεί που βρίσκεται και η παραγωγή
λογοτεχνικών έργων Κυπρίων συγγραφέων και ποιητών: Στον πάτο της διεθνούς
παραγωγής…
Κάποιος έπρεπε να συγυρίσει όλη αυτή την κατάσταση των επιχορηγήσεων (ας μην
ξεχνάμε και τις επιχορηγήσεις που λάμβαναν για πολλά χρόνια οι εκδότες των βιβλίων
προκειμένου να εκδώσουν ποιητικές συλλογές και μυθιστορήματα που έκαναν μηδενικές
πωλήσεις) και να βάλει ένα φρένο.
Αλήθεια, τι απέγιναν όλα αυτά τα ποιητικά και βιβλία γνωστών κρατικοδίαιτων ποιητών
που μεταφράστηκαν σε δεκάδες ξένες γλώσσες αναμένοντας το ΝΟΜΠΕΛ; Να σας
πούμε εμείς: Βρίσκονται σε κούτες ή έχουν γίνει ανακυκλωμένος πολτός…
Έτσι, λοιπόν, και οι λεγόμενοι θεατράνθρωποι στην Κύπρο μάθανε στα άδεια θέατρα
αφού οι παραγωγές τους πληρώνονταν από το κράτος.
Κάποιος έπρεπε να βάλει ένα τέλος σε όλα αυτά και ίσως να έφτασε η στιγμή να μπει ο
επίλογος του κρατικοδίαιτου ΠΟΛΙΤΣΜΟΥ.