ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
Οι εκλογές έρχονται και πάνε. Τα εκλογικά αποτελέσματα θα αναλυθούν, θα
δημοσιοποιηθούν και οι ηττημένοι ΙΣΩΣ και να πάρουν τα πράγματα τους και να
αδειάσουν τα μέχρι πρότινος κομματικά τους γραφεία.
Αυτό, όμως, που εξακολουθεί να μας λυπεί – και όχι μόνο εμάς- είναι το γεγονός ότι
ιστορικά και ιδιαίτερα αγωνιστικά κόμματα που πρόσφεραν σε αυτόν τον τόπο
παραπαίουν και βρίσκονται προ των πυλών μιας επικείμενης καταστροφής χωρίς να
μπορεί κανένας να τα διασώσει… Ένα από αυτά τα κόμματα είναι και η ΕΔΕΚ η
οποία εδώ και ακριβώς 9 χρόνια έχει αφεθεί στη μοίρα της.
Ο νυν πρόεδρος του κόμματος, Μαρίνος Σιζόπουλος αναρριχήθηκε στην ηγεσία της
ΕΔΕΚ το 2015 εν μέσω σκανδάλων που ταλάνιζαν το κόμμα. Ο ίδιος με την εκλογή
του καλλιέργησε πολλές ελπίδες για νέα πορεία του κόμματος των
σοσιαλδημοκρατών.
Παρά το ότι απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής το 2011, αφού ηττήθηκε τον ικανότερο
Νίκο Νικολαΐδη, εντούτοις εκμεταλλεύτηκε την αποδιοργάνωση της ΕΔΕΚ του 2015
για να επανέλθει.
Πολλοί πίστεψαν ότι ο Σιζόπουλος θα δημιουργούσε μία νέα δυναμική στην ΕΔΕΚ.
Αυτή η ελπίδα εξελίχθηκε στην πορεία ως μία ψευδαίσθηση. Αποδείχθηκε ότι ο
Σιζόπουλος ήταν μία πολιτική «φούσκα». Ανίκανος να διαχειριστεί απλά διοικητικά
ζητήματα μέσα στο κόμμα και ταυτόχρονα να δημιουργήσει γέφυρες συνεργασίας με
άλλα κόμματα.
Δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει τα πάθη και τον ναρκισσισμό του. Με το μονίμως
αλαζονικό και & “αππωμένο” ύφος του κατόρθωσε να απομείνει ένας αυτοκράτορας ΧΩΡΙΣ θρόνο. Στα εσωκομματικά κατάφερε να εξαναγκάσει πολλά ικανά στελέχη να
αποχωρήσουν, με αποτέλεσμα να μείνει σήμερα μόνος μέσα στην ΕΔΕΚ με μία μικρή
ομάδα στελεχών που θα τον εγκαταλείψουν όταν καταλάβουν ότι η κατάρρευση της
ΕΔΕΚ είναι μη αναστρέψιμη.
Δυστυχώς, όλοι αυτοί συνθέτουν σήμερα μία κωμικοτραγική εικόνα, οι οποίοι
οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια ένα ιστορικό κόμμα σε πολιτική καταβαράθρωση
και σε πολιτικό όλεθρο.
Το σίγουρο είναι ότι τα κόκκαλα του ιδρυτή της ΕΔΕΚ, Βάσου Λυσσαρίδη, τρίζουν
βλέποντας σήμερα μία κωμικοτραγική φιγούρα να βρίσκεται στον προεδρικό θώκο, ο
οποίος έχει μετατρέψει το κόμμα σε προσωπική επιχείρηση χωρίς να μπορεί να
σηκώσει το ιστορικό βάρος ενός κόμματος που κάποτε εξέφραζε την αγωνιστικότητα
μέσα στην κυπριακή κοινωνία.