Γράφει ο Σκηνοθέτης
Η προδοσία του 1974 συνεχίζεται εν έτη 2021. 47 χρόνια μετά το μόνο που μας έμεινε να θυμίζει την προδοσία, το χαμό, το δόλο και την ιδιοτέλεια είναι οι σειρήνες που ακούγονται ανήμερα της εισβολής.
Όταν βασανίζεις ανθρώπους που πολέμησαν και πέρασαν τα πάνδεινα στα χέρια των Τούρκων και σε παρακαλούν να τους δώσεις 200 Ευρώ για να καλύψουν την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη, τότε είσαι προδότης.
Δίνεις πρότυπο για τους νέους ότι εκείνοι που δίνουν τις ζωές τους για την πατρίδα θα πεταχτούν στον κάλαθο των αχρήστων.
Ας η ξεχνάμε ότι και το 1974 μετά τις κακουχίες που πέρασαν η πολιτεία όταν επέστρεφαν από την αιχμαλωσία, στην τότε ξενοδοχειακή σχολή, τους έδωσε ένα πιάτο φαγητό, ένα παντελόνι και ένα πουκάμισο και δύο λίρες και από τότε ουσιαστικά τίποτα άλλο.
Σήμερα ζουν μόνο 730 αιχμάλωτοι, από τους 2,467 και αντιμετωπίζουν καθημερινά τα κατάλοιπα των σωματικών και ψυχολογικών συνεπειών της αιχμαλωσίας.
Αυτό που ζητούν είναι το λιγότερο που θα έπρεπε να τους παρέχει το κράτος. Δηλαδή, ένα τιμητικό επίδομα 200 ευρώ.
Τα ποσά που δίνονται στους ανθρώπους αυτούς είναι γελοία. Η τιμητική σύνταξη είναι 50 ευρώ για σύνταξη χιλίων ευρώ, 5 ευρώ για συντάξεις μέχρι 1460 ευρώ και τίποτα για συντάξεις πέραν αυτού του ποσού.
Η αναλγησία του κράτους φαίνεται και από το γεγονός ότι δίνει 140 εκ. ευρώ για τους μετανάστες και δεν δίνει ούτε και τα ελάχιστα σε αυτούς οι οποίοι πρόσφεραν στην πατρίδα.