H CEO των Mindy Boutiques για την κατάσταση που διαμορφώνεται στον χώρο της ένδυσης στην Κύπρο.
Το μόνο σίγουρο για την Ηλιάνα Χαραλάμπους είναι ότι υποδεχόμενη μια πελάτισσα στο κατάστημα ρούχων της δεν αρκείται στο να εξυηρετήσει δίνοντας το ρούχο που αρμόζει στην ηλικία της, το σώμα της και την περίσταση για την οποία το ζητά. Μετρώντας πάνω από 30 χρόνια στον χώρο της ένδυσης, έχει αναπτύξει και συνεχίζει να αναπτύσσει, προσωπική σχέση με το καταναλωτικό κοινό, το οποίο της ανταποδίδει και της πιστώνει την αγάπη και το ενδιαφέρον τόσο σε επαγγελματικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο.
Η εταιρεία Mindy ιδρύθηκε το 1984 από την μητέρα της Αντρούλλα, με 24 άτομα προσωπικό στο Στρόβολο. Η βιοτεχνία βρισκόταν στο σημείο που σήμερα στεγάζει το κεντρικό κατάστημα της εταιρείας στην Σταυρού. Σήμερα, η εταιρεία μετρά την βιοτεχνία, η οποία έχει μετακινηθεί και βρίσκεται στην βιομηχανική περιοχή Εργατών και 4 καταστήματα παγκύπρια: Ενα στη Λευκωσία, ένα στην Λάρνακα, ένα στην Λεμεσό και το ανδρικό κατάστημα MORK, το οποίο βρίσκεται κάτω από την ίδια ομπρέλλα, εργοδοτώντας συνολικά 26 άτομα.
Μιλώντας στους ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ δεν κρύβει ότι η κρίση λόγω κορονοϊού δεν την άφησε ανεπηρέαστη. Ισως – όπως λέει – να μην την επηρέασε στον βαθμό που επηρέασε άλλες επιχειρήσεις. Αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα που δεν ήρθε καθόλου τυχαία.
«’Εχω σαν γνώμονα ότι υπάρχουν και χειρότερα. Αυτό βοηθάει τόσο εμένα, όσο και τους υπόλοιπους εργαζομένους της εταιρείας να βρίσκουμε λύσεις, ούτως ώστε να μην έχουμε τα χειρότερα. Δεν ανήκουμε στον τομέα της εστίασης, δεν είμαστε ξενοδοχειακή μονάδα, είμαστε μια επιχείρηση η οποία μετρά 37 χρόνια στην κυπριακή αγορά, καταθέτουμε την ψυχή μας και το σώμα μας στην εταιρεία, είμαστε στην πρώτη γραμμή εξυπηρέτησης κι αυτό μας έκανε να κρατηθούμε πολύ καλά, να κρατηθούμε ψηλά, να είμαστε καθημερινά μέσα στα σπίτια του κόσμου μέσω του διαδικτύου», δηλώνει, επισημαίνοντας την σημασία του διαδικτύου εν καιρώ πανδημίας και όχι μόνο. «Εταιρείες, οι οποίες έκαναν ένα βήμα πίσω στον καιρό της πανδημίας και του lockdown και δεν διαφημίζονταν και δεν θύμιζαν το προϊόν τους και την ύπαρξή τους, αυτές είχαν πρόβλημα με το άνοιγμα της αγοράς».
Π: Είναι μόνο το διαδίκτυο που βοήθησε;
H.X.: «Να απαντήσω για το κατάστημα της Λευκωσίας, το οποίο καλύπτει το 60 με 70 τοις εκατό του τζίρου της εταιρείας. Είναι σαφώς το διαδίκτυο. Πέραν αυτού, όμως, ο καταναλωτής βρίσκει μέσα στο κατάστημα τον ιδιοκτήτη (Αντρούλλα, Ηλιάνα, Ελενα, σ.σ. την μητέρα της, την ίδια και την αδελφή της), ταυτίζεται με το όνομα και ξέρει τον ιδιοκτήτη. Αυτό αποτέλεσε ένα επιπλέον κίνητρο να αγοράσει μέσω διαδικτύου όταν έγινε το lockdown. Νιώθει την ασφάλεια του εμπορεύματος, της αλλαγής και τυχόν ανάγκης επιστροφής χρημάτων. Στο άκουσμα επίσης ότι για 2-3 μήνες θα ήμασταν κλειστοί, ήξερε ότι μπορούσε να επιστρέψει το προϊόν μετά από 2-3 μήνες. Αυτά τα στοιχεία δεν είναι ούτε ασήμαντα, ούτε λίγα.
Θέλω να πω με αυτό, ότι οι καταναλωτές ταυτίζονται με το όνομα του ιδιοκτήτη και όχι μόνο με την επωνυμία και αυτό σαφώς και μας βοήθησε στο πρωτόγνωρο σενάριο με τον κορονοϊό, στην διατήρησή μας πολύ ψηλά στα μάτια του κόσμου στο διαδίκτυο».
Π: Πώς επηρεάστηκε ο χώρος της ένδυσης και τα καταστήματα ένδυσης στην Κύπρο;
Η.Χ.: «Είναι ζήτημα που σχετίζεται με τις πρώτες ύλες, με την παραγωγή από κυρίως ευρωπαϊκά εργοστάσια κατασκευής ρούχων και φυσικά με την εισαγωγή των ρούχων. Δεν υπήρχε η κατάλληλη, σωστή ποσότητα να καλύψει τις μπουτίκ της Ευρώπης και φυσικά της Κύπρου. Και δεν υπήρχαν και τα οικονομικά αποθέματα για να μπορέσει κάποιος να αγοράσει σωστό εμπόρευμα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, πέραν των δικών σου πρωτογενών προϊόντων, πρέπει να παραμένεις πιστός σε επωνυμίες. Οπως εμείς που εκμεταλλευόμαστε πέραν των δικών μας ρούχων, και brand. Με την εταιρεία Passager συνεργαζόμαστε 25 χρόνια και περάσαμε μαζί αυτή την διαδικασία. Υπάρχει κατανόηση, υπάρχει εμπιστοσύνη, υπάρχει η σωστή λογική σκέψη και με κλειστά τα μάτια, ο κος Κώστας και η Νάντια, μας έστελναν εμπορεύματα και ήταν βέβαιοι ότι δεν θα τους ”κρεμούσαμε” οικονομικά. Και αυτό δεν αφορά μόνο το πρώτο lockdown. Στο δεύτερο, η Ελλάδα έκλεισε από τις 3 Νοεμβρίου, τόσο στην εστίαση όσο και στο λιανικό εμπόριο. Τους ”άνοιξαν” στις 18 Ιανουαρίου. Ολο αυτό το διάστημα ήμασταν οι μοναδικοί πελάτες της εταιρείας Passager που τους κρατούσαμε ζωντανούς. Γιατί ήμασταν τυχεροί που δεν μας είχαν κάνει lockdown».
Π: Πώς διαμορφώνεται τώρα η κατάσταση μετά και το δεύτερο lockdown, την Πανδημία, το λιανικό εμπόριο, ιδίως σε ό,τι αφορά στην ένδυση στην Κύπρο; Θεωρείτε ότι θα γίνει ξεκαθάρισμα;
Η.Χ.: «Καλώς ή κακώς, στα μάτια του κόσμου, η ένδυση δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη γνώση για να ανοίξει κάποιος ένα μαγαζί. Και τώρα το ίδιο ισχύει. Με κάποια χρήματα που έχει ως απόθεμα και ένα επιχειρηματικό δάνειο, μπορεί να γίνει. Βεβαίως το αποτέλεσμα ήταν ότι αυτό αποτυπώθηκε τώρα. Θα γίνει ξεκαθάρισμα, σαφώς. Ομως, είναι πολύ λυπηρό να γίνεται ξεκαθάρισμα γιατί όταν κλείνει μια επιχείρηση, ποτέ δεν κλείνει και ”φτάνει στα ίσια της”. Πάντα κλείνει με ζημιά. Στις δικές μας επιχειρήσεις δεν γίνεται εξαγορά σημείου, δεν μπορείς να πουλήσεις το good will (τον καλό αέρα όπως ονομάζεται στα ελληνικά) της επιχείρησής σου και να πεις ”θα πάρω αέρα σε χρήματα για να σβήσω τη ζημιά που έχω δημιουργήσει.”
Είναι πολύ δύσκολο το επάγγελμα. Γιατί το φάσμα και οι ανάγκες της γυναικείας σιλουέτας είναι μεγάλα επίσης. Οταν δεν είσαι 100% μέσα στην επιχείρηση και αν ανοίγεις μαγαζί γιατί απλά σου αρέσει το ρούχο και το κάνεις σαν δεύτερο επάγγελμα, τότε εκεί είναι που καταστρέφεσαι. Και καταστρέφεις και την αγορά και το οικονομικό σύστημα σε ό,τι αφορά πάντα την ένδυση. Γιατι είναι μια πίτα που μοιράζεται, κόβεται και αυτό συνεχίζεται».
Π: Τι σας έχει αφήσει μέχρι τώρα αυτή η δουλειά και ποιο είναι το μήνυμα που θα θέλατε να δώσετε μέσω των Π;
Η.Χ.: «Εχω περάσει πάρα πολλές ώρες με φυσική παρουσία μέσα στο κατάστημα. Επίσης τεράστια σημασία έχει η γνώση του προίόντος, της ποιότητας του ρούχου. Και φυσικά οι ανάγκες της γυναίκας που είναι μητέρα, είναι εργαζόμενη, φυσικά θέλει και κάτι πιο επίσημο, πιο βραδυνό. Η γυναίκα έχει πολύ δύσκολη και απαιτητική καθημερινότητα και ζωή. Οπότε αυτό είναι το ένα κομμάτι, της αντιμετώπισης προς το target group που πάντα είναι προσεκτικό και στοχευμένο. Το δεύτερο είναι το να σκεφτόμαστε και λίγο ποιον υποστηρίζουμε. Είναι πολύ όμορφο να υποστηρίζουμε κυπριακά προϊόντα κυπριακές επιχειρήσεις, Κύπριους υπαλλήλους, κυπριακό προσωπικό. Δεν υποστηρίζω να αφήσουμε τελείως στην άκρη το franchise, ούτε το πυροβολώ και ούτε και το απορρίπτω. Φυσικά και να το στηρίξουμε. Απλά να μην αποτελεί μονοπώλιο. Να κάνουμε μια πιο σφαιρική, ευαίσθητη και συνολική κατάθεση στην αγορά. Είμαστε όλοι κάτω από το ίδιο κυπριακό πορτοφόλι, στην ίδια κυπριακή Οικονομία».