Της Έλλης Αυξεντίου
Ο Δρ. Χρίστος Κυπρή, είναι ο υπεύθυνος ιατρός, κατά της νόσου Covid-19, στο νοσοκομείο αναφοράς της Κύπρου, στην επαρχία Αμμοχώστου.
Δημοσιογραφικά, τον συνάντησα και τον ξεχώρισα, όταν υπερασπίστηκε, τα δικαιώματα των νοσηλευτών, που εργάζονται ακούραστα, στο νοσοκομείο αναφοράς, αυτούς τους δέκα μήνες, για να μη χάσουν οι άνθρωποι, τις δουλειές του, μετά το πέρας της πανδημίας. Θυμάμαι τότε, στην εν λόγω συνέντευξη μας, τόνισε το πόσο σημαντικό, είναι να εξασφαλιστούν κλίνες, αφού τα περιστατικά, της ύπουλης νόσου, άρχισαν να εκτοξεύονται ραγδαία. Κάτι που η εξέλιξη των πραγμάτων επιβεβαίωσε.
Ο Δρ. Κυπρή, ήταν ο πρώτος γιατρός, που εμβολιάστηκε στην Κύπρο. Θυμάμαι τότε τον ρώτησα ποια είναι μέχρι τότε, η πιο συγκλονιστική στιγμή, που βίωσε στο νοσοκομείο αναφοράς και μου απήντησε: «η απώλεια ενός ασθενή, που χάσαμε μετά από παρατεταμένη νοσηλεία. Ήμουν ο άνθρωπος που έστειλα το τελευταίο βίντεο του, στους συγγενείς του».
Σήμερα, καθώς όλος ο πλανήτης, βιώνει το δεύτερο κύμα της πανδημίας, με τους επιδημιολόγους, να εκφράζουν δημόσια τους φόβους του, για ένα τρίτο πανδημίας, αφού έχουμε ήδη τρεις μεταλλάξεις του άπιαστου ιού, ο Δρ Χρίστος Κυπρή, ο στυλοβάτης του νοσοκομείου αναφοράς, μας αποκαλύπτει ποια είναι η δική του καθημερινότητα, ενάντια σε αυτή τη μάχη.
«Οι ώρες εργασίας μου είναι 7:30-15:00. Σε αυτές τις ώρες καλούμαι να αξιολογήσω μαζί με τους συναδέλφους μου και να συζητήσω τους ασθενείς μας και τον τρόπο αντιμετώπισης τους. Παράλληλα υπάρχουν και οργανωτικά θέματα που καλούμαι να λύσω καθημερινά. Πολλά προβλήματα που προκύπτουν και είναι στα καθήκοντα μου, αφού ως συντονιστής , οφείλω να τα λύσω. Εάν είμαι και εφημερία τότε το ωράριο επεκτείνεται μέχρι την επομένη μέχρι, τις 15:00 τι μεσημέρι. Δηλαδή τριάντα και βάλε, ώρες», εξομολογείται ο Δρ. Χρίστος Κυπρή.
Και συνεχίζει:
«Τις περισσότερες φορές διανυκτερεύω στο νοσοκομείο. Κατά την βάρδια έχεις την ευθύνη των ασθενών που ήδη νοσηλεύονται και επιπλέον εξετάζω όλους τους ασθενείς που γίνονται εισαγωγή στο νοσοκομείο. Επιπλέον ως παγκύπριος συντονιστής, έχω συνεχή τηλεφωνική επικοινωνία με τους προσωπικούς ιατρούς και με τα πληρώματα ασθενοφόρων που αξιολογούν κατ οίκον ασθενείς, με Covid-19. Τους τελευταίους 10 μήνες αξιολογηθήκαν περίπου 3.500 ασθενείς , κατ οικον. Εκτός από αυτά τα καθήκοντα είμαι και μέλος της επιχειρησιακής ομάδας του ΟΚΥΠΥ για την διαχείριση της πανδημίας και έχουμε σχεδόν καθημερινά το βράδυ τηλεδιάσκεψη. Η αλήθεια είναι ότι δεν ένιωσα ποτέ κούραση. Νιώθω υποχρέωση να το κάνω. Το μόνο που με ανησυχεί είναι ο μειωμένος χρόνος που έχω για να βλέπω τα παιδιά μου. Έχω επαφή κάθε δεύτερο Παρασκευο – Σαββατοκύριακο αλλά και πάλι λόγω υποχρεώσεών με τα τηλεφωνήματα και τις τηλεδιασκέψεις δεν έχω και τον ποιοτικό χρόνο που θα ήθελα για να περάσω μαζί τους. Διαμαρτύρονται φυσικά αλλά ελπίζω μεγαλώνοντας να διαπιστώσουν πόσο σημαντικό ήταν για την δημόσια υγεία και τους συνανθρώπους μας ο χαμένος χρόνος που δεν είχαν με τον πατέρα τους. Τα παιδιά μου, μετά την έναρξη της πανδημίας , έκανα δύο μήνες να τα δω, να τα αγκαλιάσω, να τα φιλήσω, να φάω ή να παίξω μαζί τους. Δεν τα έβλεπα ούτε καν από μακριά. Και σήμερα, πάντα πριν τα συναντήσω κάνω τεστ. Ακόμα και μετά τον εμβολιασμό μου η πιθανότητα να μεταδώσω τον ιό υπάρχει, άρα ακόμα και τώρα το τεστ είναι απαραίτητο».
Προσθέτει:
«Το περιστατικό που με έκανε να χαρώ ιδιαίτερα ήταν το εξιτήριο ενός συναδέλφου πρώην επιμελητή μου , που βίωσε , εξαιρετικά δύσκολα την νόσο και τελικά τα κατάφερε. Τα πιο δυσάρεστα περιστατικά είναι αυτά που καταλήγουν. Ιδιαίτερα μετά από πολυήμερες νοσηλείες, δένεσαι πολύ με αυτούς τους ασθενείς και ο χαμός τους δημιουργεί στο προσωπικό εξαιρετικά άσχημα συναισθήματα».
Συγκίνηση αποτελεί το γεγονός, όταν οι περισσότεροι ασθενείς που γίνονται εξιτήριο από το Γ. Ν. Αμμοχώστου έχουν να πουν τα καλυτέρα για την φροντίδα που είχαν από το προσωπικό. Πιστεύω η δουλειά που γίνεται είναι εξαιρετική και ο λόγος είναι το φιλότιμο και ο ζήλος που επιδεικνύει το προσωπικό.
Το να νοσηλεύεσαι μέσα σε ένα νοσοκομείο μακριά από την οικογένεια σου είναι εξαιρετικά δύσκολο και για σένα αλλά και για την οικογένειά σου. Πόσο μάλλον να είσαι και σε σοβαρή κατάσταση. Οι περισσότεροι μας ασθενείς που κατέληξαν, στο Γ. Ν. Λευκωσίας μετά από διασωλήνωση. Ήμασταν οι τελευταίοι άνθρωποι που είχαν επικοινωνία και αυτό το κάνει πολύ δύσκολο ψυχολογικά για εμάς».
Τονίζει:
«Τις τελευταίες μέρες, σημειώθηκαν περιστατικά, που κατέληξαν στο σπίτι τους κι υπήρξε άρνηση, ως προς τις νεκροψίες. Δεν ξέρω για ποιο λόγο δεν διενεργούνται νεκροψίες αλλά εμείς ως ιατροί θα το θέλαμε σε κάποιες περιπτώσεις σε αιφνίδιους θανάτους όπου τα αίτια δεν είναι ξεκάθαρα. Επιστημονικά θα είχαμε μόνο να κερδίσουμε από αυτό και δεν θα μέναμε και εμείς αλλά και οι συγγενείς με διάφορα αναπάντητα ερωτήματα».
Tα τότε χαμόγελα, του νοσοκομείου αναφοράς, όταν η Κύπρος, σημείωσε μηδέν ασθενείς, μηδέν κρούσματα.. ευχόμαστε σύντομα, ξανά!
Σημείωση: οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο του Δρ Χρίστου Κυπρή.