Της Έλλης Αυξεντίου
O πρώην Διευθυντής του Πυροσβεστικού Σώματος, ο κύριος Μάρκος Τράγκολας, είναι πρώτης, γενιάς Βαρωσιώτης.
Ο άνθρωπος που αγαπήθηκε μέσα από την πολύκροτη, «υπόθεση Ορέστης», ο άξιος αρχηγός του νησιού, γεννήθηκε κι έζησε μέχρι και τα εφηβικά του χρόνια, στη χρυσή πόλη της Κύπρου. Σήμερα, την ίδια ακριβώς στιγμή που το πολυαγαπημένο Βαρώσι, αποτελεί μήλον της Έριδος, με τις παράνομες τουρκικές προκλήσεις, ο κύριος Τράγκολας, θυμάται… και μας ταξιδεύει ταυτόχρονα, μέσα από τις πέντε αισθήσεις στην πόλη που τόσο αγάπησε… αφού ότι θέλουμε να κρατήσουμε «ζωντανό», το κρατάμε μέσα από τις πέντε αισθήσεις μας..
«Όλες οι αναμνήσεις μου, σ’ αυτό το ταξίδι των πέντε αισθήσεων είναι συνδεδεμένες με την παιδική και εφηβική μου ζωή. Μέχρι τα δεκαοχτώ μου, χρόνια δηλαδή, που έζησα στην Αμμόχωστο. Οι θύμησες μου, είναι έντονες», αφηγείται ο πρώην διευθυντής της Πυροσβεστικής Κύπρου, κύριος Μάρκος Τράγκολας.
Και συνεχίζει:
«Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι τα καλοκαίρια στην παραλία, στα ολοκάθαρα νερά της θάλασσας και την καυτή άμμο και από τις υπόλοιπες εποχές οι προπονήσεις στο ΓΣΕ με την αγαπημένη μου ομάδα την Ανόρθωση. Όλοι όσοι ήσαν λάτρεις της θάλασσας και του ψαριού μιλούσαν για την γεύση του ψαριού, της θάλασσας βόρεια της χερσονήσου της Καρπασίας. Είχε μια άλλη θεσπέσια γεύση.
Δεν θα ξεχάσω , όμως ποτέ την μυρωδιά των λεμονανθών την άνοιξη όντας και το σπίτι μου ανάμεσα σε περιβόλια. Ιδιαίτερα έντονη η μυρωδιά κατά τις αυγινές και νυκτερινές ώρες. Πολλές φορές έκανα νυκτερινούς περιπάτους στην ακροθαλάσσια στην παραλία με τα φώτα των ξενοδοχείων να δίνουν τα δικά τους χρώματα στα καθαρά νερά της θάλασσας. Καθόμασταν, παρέα, με την αφή της χρυσής αμμουδιάς και τον φλοίσβο των κυμάτων ζώντας σ’ ένα μαγικό πραγματικά κόσμο. Τον δικό μας κόσμο σε μια τρυφερή ηλικία γεμάτη συναισθήματα και κάνοντας όνειρα για την πόλη που μας γέννησε και το δικό μας μέλλον».
Προσθέτει:
«Μετά από 46 χρόνια διέκρινα το σπίτι μου ανάμεσα στα σπίτια της γειτονιάς μας, μέσα από μια φωτογραφία που ήρθε στα χέρια μου. «Δεν είναι δυνατόν», ήταν η πρώτη μου αντίδραση. Πού είναι τα περιβόλια που περιέβαλλαν την δική μας γειτονιά των Οδών Πορτοκαλιάς και Παπαδιαμάντη στην άκρη της περίκλειστης περιοχής, , στα σύνορα του δρόμου που οδηγεί στην Κάτω Δερυνεια; Ξεράθηκαν όλα τα περιβόλια και τα σπίτια χωρίς πόρτες και παράθυρα.
Χάθηκε κι αυτή η μυρωδιά των λεμονανθών όπως και τα όνειρα μας. Έμειναν μόνο οι αναμνήσεις. Θύμωσα, έκλαψα και μέσα από τα θολά μάτια μου, βρήκα την δύναμη να ξαναμπώ με την σκέψη μου στα δωμάτια, να περπατήσω την γειτονιά και να θυμηθώ τα γειτονοπούλα μου, ένα προς ένα. Αυτά που μικροί πλάι- πλάι ανηφορίζαμε για το σχολείο, αυτά που παίζαμε ποδόσφαιρο στο απέναντι χωράφι γεμάτοι χαρά και πείσμα για την νίκη. Αυτό το πείσμα έμεινε. Είναι το πείσμα και ο πόθος για επιστροφή στις ρίζες μας».
Καταλήγει:
«Όλα σταμάτησαν μια μέρα με τον ήχο των βομβαρδιστικών να μολύνουν τον ειρηνικό και καταγάλανο ουρανό της πόλης μας σκορπώντας τον όλεθρο και την καταστροφή παρασύροντας μαζί τα όνειρα μας σ’ ένα αβέβαιο μέλλον, γνωρίζοντας την προσφυγιά στην ίδια μας την πατρίδα. Αρχικά πιστεύαμε ότι θα επιστρέψουμε γι αυτό φύγαμε με ότι φορούσαμε. Αλίμονο όμως, αυτό δεν έγινε ποτέ από τότε. Το ομαδικό συσσίτιο και το ψάξιμο σε σωρούς από ρούχα για να ενδυθούμε, όπως, διαδέχθηκε την ανέμελη γεμάτη ομορφιά και ευτυχία ζωή μας στην αγαπημένη μας πόλη, στην οποία οραματιζόμαστε και αγωνιζόμαστε για την επιστροφή. Όλα αυτά διηγούμαι στα παιδιά και στα εγγόνια μου γιατί πρέπει να μεταλαμπαδεύσουμε την ελπίδα και τον πόθο της επιστροφής στις επόμενες γενιές. Έτσι, ίσως κάποτε επιστρέψουμε..»