Στη Βουλή δεν βρέθηκε μια μέρα ως αλεξιπτωτιστής, όπως δηλώνει στους ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ η Βουλευτής του ΑΚΕΛ Ελένη Μαύρου. «Ήταν η συνέχεια της πορείας μου μέσα από οργανώσεις για το περιβάλλον, για την επαναπροσέγγιση, για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενάντια στην ομοφοβία και τον ρατσισμό. Αυτή η πορεία μου έδωσε εμπειρίες και γνώσεις αλλά και τη βεβαιότητα ότι συχνά είναι από τα μικρά που αλλάζει η ζωή μας. Και πολύ περισσότερο ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν με τα ευχολόγια και τα παρακάλια. Οι κοινωνίες αλλάζουν με τις μάχες που δίνουμε καθημερινά σε προσωπικό και πολύ περισσότερο σε συλλογικό επίπεδο», σημειώνει.
Γιατί ξανά υποψήφια βουλευτής
«Ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Η κοινωνία εξαθλιώνεται, κυριαρχεί η βαρβαρότητα των «αγορών». Η πανδημία έχει αναδείξει πόσο σημαντική είναι η κοινωνική αλληλεγγύη και ένα κράτος με ανθρώπινο πρόσωπο», σημειώνει και παράλληλα επισημαίνει ότι νιώθει τη δημοκρατία απειλείται, αφού από την υπεροψία, την αυθαιρεσία και την πλεονεξία λίγων υποφέρουν οι πολλοί. «Με θυμώνει η ατιμωρησία, το ‘κρύψε να περάσουμε’», τονίζει.
Επιπλέον η κα Μαύρου θεωρεί ότι οι ερχόμενες βουλευτικές εκλογές δεν θα εκλέξουν απλώς 56 βουλευτές, αλλά σ’ αυτές θα αντιπαρατεθούν οι φιλοσοφίες που υπερασπίζονται ένα κοινωνικό κράτος, από τη μια, και τις αγορές, από την άλλη. Θα αντιπαρατεθεί η εντιμότητα με τη διαφθορά, υπογραμμίζοντας πως εκείνοι που συμμερίζονται την άποψη «όλοι οι πολιτικοί είναι το ίδιο» καλά κάνουν να το σκεφτούν ξανά, δηλώνοντας πως «μια τέτοια θέση μόνο τους ένοχους βολεύει».
Η Βουλευτής αναφέρθηκε επίσης και στα θέματα με τα οποία ασχολήθηκε την τρέχουσα πενταετία, που όπως αναφέρει είναι αυτά που απασχολούν τον άνθρωπο στην καθημερινότητα του. «Ως πρόεδρος της επιτροπής εσωτερικών είχα να αντιμετωπίσω τη γραφειοκρατία και δαιδαλώδεις διαδικασίες που ταλαιπωρούν τον πολίτη. Ασχολήθηκα με τα προβλήματα που απασχολούν τους δήμους μέχρι και την τελευταία κοινότητα. Έδωσα, μαζί με άλλους συναδέλφους τη μάχη για να καθαρίσει το απόστημα που ονομάζεται «χρυσά διαβατήρια». Ασχολήθηκα με θέματα μετανάστευσης, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ισότητας ανδρών και γυναικών».
Συμπληρώνει πως προσπάθησε να έχει συνεχώς επαφή με τον κόσμο. Με τα μικρά και μεγάλα προβλήματα του, και χαρακτηριστικά αναφέρει πως βρέθηκε από τον Μούτταλο στα Πολεμίδια, από τον συνοικισμό της Ανθούπολης στη Λινόπετρα… «σε κάθε γωνιά της Κύπρου όπου βρέθηκαν οι Κερυνειώτες μετά την εισβολή του 1974».
Ζητά από τους πολίτες να την κρίνουν μέσα από τη δουλειά της και «όχι από μεγάλα λόγια ή από καυγάδες στα τηλεοπτικά παράθυρα. Γιατί αυτή την πορεία είναι που θέλω να συνεχίσω», τονίζει.
Ως Κερυνιώτισσα υπογραμμίζει «για μας που γεννηθήκαμε και αναγιωθήκαμε εκεί, η Κερύνεια θα είναι πάντα κομμάτι του εαυτού μας. Και η επιστροφή μας σε αυτή, στόχος ζωής. Κάποιοι μας ξέχασαν, κάποιοι μας ξέγραψαν. Εμείς δεν ξεχνούμε. Όταν μιλούμε για τις ομορφιές της Κύπρου, στο μυαλό μας έχουμε τον Πενταδάκτυλο με τα περήφανα κάστρα στις κορφές του. Όταν μιλούμε για την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου μας, στο μυαλό μας έχουμε το Κάστρο της Κερύνειας, το Αββαείο του Μπέλαπαϊς, τους Σόλους, το Αρμενομονάστηρο, τον Αντιφωνητή. Όταν μιλούμε για τις παραλίες της Κύπρου, στο μυαλό μας έχουμε τον Δαυλό, τον Παχύαμμο, την Τσιακκιλερή».
«Εμείς οι άνθρωποι της Κερύνειας είμαστε ο συνεκτικός κρίκος που ενώνει το παρελθόν με το παρόν και με την προοπτική ενός ειρηνικού μέλλοντος. Είμαστε η φωνή της Κερύνειας. Και αυτή η φωνή πρέπει τώρα να ακουστεί ακόμα πιο δυνατά. Τώρα που κάποιοι συνειδητά ή ασυνείδητα, ανοιχτά ή παρασκηνιακά, ανοίγουν το δρόμο για λύση δύο κρατών. Για μας τους Κερυνειώτες, μια βιώσιμη λύση του κυπριακού στη βάση διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας είναι η μόνη προοπτική επιστροφής στη γη μας. Το «πάλι με χρόνια με καιρούς» δεν μας αφήνει προοπτική επιβίωσης», συμπληρώνει, αναφέροντας πως παραμένει αισιόδοξη παρόλο που αυτή η περίοδος είναι η πιο δύσκολη, η πιο απογοητευτική «θέλω να πιστεύω ότι δεν μπορεί να επιβιώσει ο τόπος μας μοιρασμένος και αυτό θα έρθει η ώρα που θα γίνει αντιληπτό από περισσότερους, που η ζωή η ίδια θα έρθει να επιβάλει λύσεις που να επιτρέπουν τη συμβίωση και τη συνεργασία. Ελπίζω να είναι οι καλύτερες δυνατές λύσεις και όχι κάτι που απλώς θα επισημοποιεί τον διαχωρισμό», σημειώνει.
Επίσης αναφέρεται στο γεγονός ότι στη Βουλή ο αριθμός των γυναικών είναι μικρός και αυτό δεν μας τιμά. «Έχουμε πολλά παραδείγματα γυναικών που αναλαμβάνοντας ευθύνη έδειξαν ότι μπορούν να αλλάξουν πράγματα. Είναι ευρύτερο το πρόβλημα της κοινωνίας αλλά πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε πολύ αποφασιστικά είναι και θέμα ισότητας αλλά και δημοκρατίας. Προσωπικά πιστεύω ότι τη Δημοκρατία τη χτίζουμε με πολλές ενέργειες σε πολλούς τομείς και ένας από αυτούς είναι το θέμα των ίσων ευκαιριών που πρέπει να δίνονται στις γυναίκες. Θεωρώ απαράδεχτο ένα μεγάλος μέρος του πληθυσμού να στερείται τη δυνατότητα να παρέμβει, να βάλει μια άλλη προσέγγιση στη λύση των προβλημάτων είτε γιατί μένουμε κολλημένοι με στερεότυπα του παρελθόντος είτε γιατί το κράτος εξακολουθεί να μην στηρίζει τις γυναίκες στους πολλαπλούς ρόλους τους».
Καταλήγοντας αναφέρεται στο γεγονός ότι η Βουλή θέλει μια ομαλή μετάβαση, θέλει σύνθεση και του παλιού με του νέου και των αντρών με των γυναικών. Σύνθεση απόψεων προσεγγίσεων και αντιλήψεων για την κοινωνία.