Ο πολιτισμός και ο καλλιτεχνικός κόσμος καταρρέει. «Ο συγκεκριμένος τομέας έχει επηρεαστεί περισσότερο από οποιοδήποτε άλλον», δηλώνει στους ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ο Δημήτρης Τοκαρής.
Ο σκηνοθέτης, σεναριογράφος και Διευθυντής Τοπικών Παραγωγών αναφέρει ότι το θέμα των καλλιτεχνών, και ειδικά του θεάτρου, είναι πολύ τραγικό γιατί ουσιαστικά εδώ και έναν χρόνο δεν υφίστανται. Τα έξοδα για τυχόν παραστάσεις που προσπαθούσαν ν’ ανεβάσουν, τα ενοίκια των χώρων και για οτιδήποτε άλλο έτρεχαν, στην πραγματικότητα έσοδα δεν υπήρξαν. «Δόθηκε από το κράτος ένα αστείο επίδομα πέρσι των 900ευρώ που αναλογούσε περίπου 65 ευρώ τον μήνα. Εγώ θα ήθελα να μας πουν από την Κυβέρνηση ποιοι μπορούν να ζήσουν με 65ευρώ τον μήνα (για όποιον δεν είχε κάποιο άλλο εισόδημα)», διευκρινίζοντας ότι οι ηθοποιοί δεν έχουν σταθερό μισθό, σαν συνέπεια αυτού πολλά επιδόματα δεν τα δικαιούνται και αυτό ισχύει γενικά για τον καλλιτεχνικό χώρο.
Παράλληλα αναφέρει ότι και οι πλείστοι μουσικοί – αν εξαιρέσουμε αυτούς που διδάσκουν σε κάποια σχολείο- είναι με μηδαμινά εισοδήματα εδώ και ένα χρόνο. «Δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη μελέτη για να δει κάποιος ότι έχει η Κυβέρνηση έχει μετατρέψει την κοινωνία με ανθρώπους δυο ταχυτήτων, αυτών που τα εισοδήματά τους δεν επηρεάστηκαν καθόλου ή σχεδόν καθόλου και αυτούς που πέρασαν σε μηδενικά εισοδήματα. Στην μια κατηγορία υπάρχουν αυτοί που δικαιούνταν να συνεχίσουν να ζουν χωρίς να έχει μεταβληθεί η δυνατότητα τους να αποπληρώνουν τους λογαριασμούς και τα έξοδά τους, και στην άλλη κατηγορία αυτοί που είναι κλεισμένοι σπίτι τους και καραντίνα να μην υπήρχε, διότι δεν έχουν λεφτά να πάνε πουθενά. Αυτό είναι τραγικό» , συμπληρώνοντας ότι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις ποτέ δεν έχουν βρεθεί σε άσχημη οικονομική κατάσταση. «Είναι κατά 99% άνθρωποι βολεμένοι -οικονομικά τουλάχιστον- και δεν είναι εύκολο να καταλάβουν τι βιώνουν αυτοί για τους οποίους αποφασίζουν και το να πληρώσουν τους λογαριασμούς είναι αγώνας μέχρι να μαζέψουν τα λεφτά. Δεν μπορούν να αντιληφθούν το πόσο δύσκολα περνούν κάποιοι άλλοι. Αρκετοί βιώνουν απίστευτα δύσκολες συνθήκες και δεν υπήρξε από την Πολιτεία καμία ουσιαστική στήριξη. Ούτε ψυχολογική ούτε οικονομική ούτε σε κανένα τομέα», σημειώνει.
Ο κος Τοκαρής αναφέρει παράλληλα ότι όλη αυτή η κατάσταση που έχει δημιουργήσει το Κράτος είναι φοβερά άδικη και δεν μπορεί ένα Κράτος που θέλει να πιστεύει και να λέγεται κράτος δικαίου να συντηρεί και να δέχεται αυτήν την κατάφορη αδικία. «Σαφέστατα δεν μπορεί να πει κανείς ότι η Κυβέρνηση φάνηκε σωστή και δίκαιη. Φάνηκε γενναιόδωρη με κάποιους αλλά δυστυχώς μη γενναιόδωρη με κάποιους άλλους», τονίζει.
Όπως σχολιάζει αυτοί οι άνθρωποι δεν επέλεξαν να είναι άεργοι και άνεργοι, ήταν κατόπιν αποφάσεων του κράτους που βρέθηκαν σε αυτή τη θέση. «Το κράτος αποφάσισε να τους απαγορεύσει την εργασία και το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει ήταν να τους δώσει κάποια πιο σοβαρή αποζημίωση και αυτό ισχύει για όλους όσοι βρέθηκαν σε κατάσταση με μηδενικά εισοδήματα. Είναι απλά άδικο ένα μέρος των εργαζομένων του τόπου μας να μην έχει απωλέσει ούτε ένα ευρώ -και μπράβο τους- και κάποιοι άλλοι να μην μπορούν να εισπράξουν ούτε ένα ευρώ και κανείς να μην το θεωρεί ότι είναι παράλογο άδικο και εξωφρενικό», εξηγεί.
Ερωτηθείς για το άνοιγμα των θεάτρων με πενήντα θεατές σχολίασε ότι είναι μεσοβέζικες καταστάσεις. «Είναι ‘δώρο άδωρο’ αφού στην πραγματικότητα με τους περιορισμούς που υπάρχουν είναι δύσκολο να λειτουργήσουν και να είναι κερδοφόροι, έστω να καλύψουν μέρος των εξόδων τους. Απλά αντί να κάθονται χωρίς εισοδήματα, θα εργάζονται χωρίς εισοδήματα», εξηγώντας ότι τα κόστη τους δεν θα μπορούν να τα καλύψουν πόσο μάλλον να τα υπερκαλύψουν. Είναι λύση περισσότερο είναι για να φτιάξει η ψυχολογία τους παρά τα οικονομικά τους. Αλλά, όπως συμπληρώνει όταν δυσκολεύεσαι να πληρώσεις το ρεύμα πόσο μπορεί να φτιάξει η ψυχολογία σου;
Καταλήγοντας αναφέρει ότι στον καλλιτεχνικό χώρο υπάρχει μεγάλη απογοήτευση «διότι σαφέστατα θα ανέμεναν περισσότερη στήριξη διότι αυτά που περνούν αυτή τη στιγμή είναι συνέπεια των αποφάσεων της Κυβέρνησης. Είναι απαράδεχτο όταν η ίδια η Κυβέρνηση σου επιβάλλει να μην δουλεύεις να μην αναλαμβάνει να σε προστατέψει και να σου παρέχει τα στοιχειώδη για να μην ζητιανεύεις» υπογραμμίζει αναφέροντας ότι θα έπρεπε να αναλάβει την ευθύνη. «Έπρεπε να ήταν αυτονόητο, και δυστυχώς με διάφορα νομικά τεχνάσματα το κράτος απέφυγε τις ευθύνες του απέναντι σε κάποιους ανθρώπους», προσθέτει.