Είναι μια γυναίκα της σύγχρονης καθημερινότητας. Μια εργαζόμενη, πολύτεκνη μητέρα που μεγαλώνει τέσσερα αγόρια. Ο λόγος για την ασφαλιστική σύμβουλο Θέα Νικολάου, η οποία κατεβαίνει υποψήφια στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές με τη ΔΗΠΑ στην επαρχία Λευκωσίας.
Με το κτύπημα του ρολογιού το πρωί, έχει να ετοιμάσει τα παιδιά για το σχολείο, να μαγειρέψει, να συμμαζέψει το σπίτι, να βάλει μπουγάδα, να φροντίσει να έχει ένα όμορφο χαμόγελο που θα φτιάξει την μέρα των αγοριών της. Δεν ξεχνά ποτέ ότι είναι γυναίκα και οφείλει να προσέχει τον εαυτό της, έτσι θα μπει στις γόβες και τα ταγιέρ της πηγαίνοντας με αισιοδοξία στο γραφείο της. Το αεικίνητο πνεύμα της για ολόκληρη τη μέρα θα την κρατά έντονα ενεργή, ενώ παράλληλα θα ανταποκριθεί στο κάλεσμα οποίου ζητήσει τη βοήθεια της. Είναι μία πολύτεκνη εργαζόμενη γυναίκα, ακτιβίστρια, εθελόντρια, που μεγαλώνει μόνη τέσσερα αγόρια και τώρα διεκδικεί μία θέση στην Βουλή για να αντιπροσωπεύει τη φωνή των απλών πολιτών.
Μιλώντας στους ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ η κα Νικολάου εξηγεί πως τα συναισθήματα τα οποία τη διακατέχουν κάθε φορά -που ακόμη και ξημερώματα- που κτυπάει το τηλέφωνό της, και ακούει στην άλλη άκρη του ακουστικού ένα συνάνθρωπο μας να ζητά βοήθεια. «Δεν μπορεί να τα περιγράψει κανένα λεξιλόγιο, όσο πλούσιο κι αν είναι. Ο κόμπος στον λαιμό κατεβαίνει στο στομάχι και πολλές φορές μπορεί να γίνει και δάκρυ, κάθε φορά που βρίσκομαι αντιμέτωπη με την αδικία, με τα «γιατί», αυτός ο ίδιος κόμπος αποτελεί την κινητήριο δύναμή μου». Επιπρόσθετα αναφέρει ότι είναι χρόνια δίπλα στους συνανθρώπους μας και στα προβλήματα που ταλανίζουν την καθημερινότητα τους. «Η μετάβαση από τον εθελοντισμό στην πολιτική και στη διεκδίκηση μίας βουλευτικής έδρας δεν ήταν εύκολη απόφαση. Μπορώ να πω ήταν μία υπέρβαση την οποία είχα υποχρέωση να κάνω, προς τα παιδιά μου, αλλά και όλα τα παιδιά που μεγαλώνουμε σε αυτό το κράτος», δηλώνει.
Όπως η ίδια αναφέρει με ταπεινότητα και δυναμισμό, διεκδικεί τη συμμετοχή της σε ομάδες παραγωγής πολιτικής για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών, δημιουργία ευκαιριών για τους νέους, Ισότητα των δύο φύλων, άρση των κοινωνικών αδικιών, στήριξη σε ευπαθείς ομάδες, εξάλειψη οποιασδήποτε μορφής βίας και ανάπτυξη και στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων
Παράλληλα σημειώνει πως εάν οι πολίτες τη στηρίξουν με τη ψήφο τους ως ακτιβίστρια και χρόνια εθελόντρια «βγαίνω στην πρώτη γραμμή για να υπερασπιστώ τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα των παιδιών, των γυναικών και των ευπαθών ομάδων. Η αδικία, η βία, ο ρατσισμός, ο σεξισμός, η καταπάτηση του αδύναμου έχουν γίνει φάρος και φωτίζουν τον δρόμο μου προς την εξάλειψη τους. Αγωνίζομαι για τη δημιουργία ενός Κράτους Προνοίας που θα παρεμβαίνει και θα δημιουργεί συνθήκες απασχόλησης, δημόσιας εκπαίδευσης και περίθαλψης για όλους. Αυτό αρμόζει στα παιδιά μας».
Ήταν μόλις 24χρονων όταν η ίδια κακοποιήθηκε σεξουαλικά.
«Σώπασα! Δεν θα μπορούσα να αντέξω τον δεύτερο βιασμό, αυτή τη φορά της κοινής γνώμης. Φοβήθηκα τη δημόσια έκθεση, τον διασυρμό, τον εξευτελισμό. Ο φόβος μου έκλεισε το στόμα. Ήξερα πώς θα είμαι μόνη σε όλο αυτό και προτίμησα να προφυλάξω κι εμένα και το παιδί μου με τη σιωπή μου. Ο θυμός και η οργή ήταν τα κυρίαρχα συναισθήματα μου. Κατάφερα με τον καιρό να μετουσιώσω τον θυμό σε δύναμη ψυχής και την οργή σε επιθυμία να βοηθήσω άλλες γυναίκες να μιλήσουν έγκαιρα, να τιμωρήσουν τους θύτες, να μην φοβούνται γιατί δεν θα είναι μόνες», δηλώνει προσθέτοντας πως έχει εμπλοκή με διάφορες ομάδες και οργανισμούς που εργάζονται εθελοντικά για αυτά τα κοινωνικά φαινόμενα και στηρίζει έμπρακτα το έργο τους. «Έχω καθημερινή επαφή με πολλά άτομα που με καλούν για στήριξη, καθοδήγηση και βοήθεια. Έχω ακούσει πολλές μαρτυρίες. Τώρα έχει γίνει η αρχή, τώρα πλέον η κοινωνία μπορεί να αποδεχθεί ότι η σεξουαλική παρενόχληση δεν είναι σαν την Χαμένη Ατλαντίδα. Οι θύτες θα πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά για να μην ακολουθήσουν οι επόμενοι. Οι Αρχές, αλλά και οι θεσμοί, μέχρι τώρα βρίσκονται σε παντελώς λάθος κατεύθυνση και τα όσα προσπαθούν οργανώσεις και κινήματα, σε θέματα ισότητας, αλλά και βίας κατά των γυναικών, πραγματοποιούνται με ρυθμούς χελώνας», αναφέρει.
Παράλληλα τονίζει ως θετική εξέλιξη την ποινικοποίηση της σεξουαλικής παρενόχλησης η οποία έχει μεταφερθεί στην ολομέλεια της Βουλής για ψήφιση. «Άξιο Επαίνου είναι και το έργο των ΜΚΟ που συνδράμουν σε αυτό, αλλά ένα τέτοιο κοινωνικό φαινόμενο είναι υποχρέωση του κράτους να το εξαλείψει. Η κοινωνία θα μπορέσει να στηρίξει τα θύματα, όταν σταματήσει να τα ενοχοποιεί και να τα ξεφτιλίζει. Θα μπορέσει να εξαλείψει το κοινωνικό φαινόμενο , μέσα από την παιδεία, γιατί όπως έχω δηλώσει σε πολλές συνεντεύξεις μου, όλα ξεκινούν και τελειώνουν στην παιδεία των ανθρώπων», υπογραμμίζει.
Επιπρόσθετα, αναφέρεται σε «παραλείψεις και στρεβλώσεις στις διάφορες Υπηρεσίες του Κράτους. Λείπει το όραμα και το πάθος, η επιθυμία της δημιουργίας ενός φορέα Κοινωνικής Πρόνοιας που θα στηρίξει του συνανθρώπους μας που περνούν δύσκολα και θα τους δώσει τα εχέγγυα να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, τη δημιουργία ενός «προθαλάμου» που θα τους στηρίξει, να τους εκπαιδεύσει, θα τους δημιουργήσει ευκαιρίες ανάπτυξης, ευκαιρίες εργοδότησης, επιλογές στέγασης. Υπηρεσίες και Φορείς χρήζουν άμεσης ανασυγκρότησης, στελέχωσης και σχέδιο δράσης και επίλυσης, για καταστολή όλων όσων ταλαιπωρούν τον τόπο μας και τους συμπολίτες μας. Επιθυμία μου όπως συμβάλλω σε αυτό», καταλήγει.