Η Άνθια Χριστοδούλου κατέρχεται ως υποψήφια στις επερχόμενες Βουλευτικές εκλογές με το ΔΗΚΟ στη Λεμεσό και αποκαλύπτει στους ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ τον λόγο πίσω από την απόφασή της.
Πιο συγκεκριμένα η ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια αναφέρει πως αποφάσισε να κατέλθει ως υποψήφια στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές διότι είναι εναντίον της πολιτικής που μας επιβάλλεται. «Αισθάνομαι ότι η πολιτική χρειάζεται ανθρώπους που δεν χρειάζονται την πολιτική. Η πολιτική χρειάζεται πρώτα «ανθρώπους» και μετά πολιτικούς», ενώ αποκαλύπτει πως όταν ανακοίνωσε την απόφασή της να κατέλθω ως υποψήφια πολλοί της είπαν επεσήμαναν πως ως μια καταξιωμένη επαγγελματίας και ως ένας σεβαστός άνθρωπος στην κοινωνία δεν έχει κάτι να κερδίσει, απεναντίας μπορεί να χάσει. «Η απάντηση μου είναι: ναι, μπορεί να μην έχω κάτι να κερδίσω αλλά έχω κάτι να προσφέρω, την καθαρή διάθεσή μου να αγωνιστώ για την προκοπή του τόπου μου, την αποφασιστικότητά μου να πολεμήσω τη διαφθορά, τη ψυχή μου στην Κύπρο και στους πολίτες της και προσφέροντας θα κερδίσω».
Παράλληλα, η κα Χριστοδούλου τονίζει πως εάν οι πολίτες τη στηρίξουν με τη ψήφο τους έχει τη δύναμη και τη διάθεση να εργαστεί µε όλο μου της το είναι, να αξιοποιώντας τη γνώση και την εμπειρία της ως επαγγελματίας ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια, «ακολουθώντας τις αδιαπραγμάτευτες Αρχές µου για το κοινό καλό και την προκοπή του τόπου µας. Το επάγγελμα µου διέπεται από τις Αρχές της κοινωνικής προσφοράς και η ουσία του αφορά τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής σε ατομικό επίπεδο, πράγμα το οποίο είναι σκοπός µου και επιθυμώ να πράξω και σε συλλογικό επίπεδο», αναφέρει. Επιπρόσθετα, σημειώνει πως ως επαγγελματίας ψυχικής υγείας, προτεραιότητα της θα εξακολουθεί να είναι η ενίσχυση των ανθρώπων σε ένα ευρύτερο κοινωνικό επίπεδο, αφού θέλει ν’ αγωνιστεί για «τη διαφάνεια στην Πολιτική, μια Κύπρο ενωμένη όχι διχοτομημένη, μια κοινωνική Δημοκρατία ίσων ευκαιριών για όλους, μια οικονομία που να λειτουργεί για όλους και όχι μόνο για τους λίγους ισχυρούς, μια νέα προσέγγιση στην Παιδεία μας η οποία υποφέρει και την πρόληψη κι ενίσχυση της Ψυχικής Υγείας και της ευεξίας των πολιτών».
Η ίδια αναφέρεται επιπρόσθετα και στους τομείς που χρήζουν άμεσης αλλαγής επισημαίνοντας αρχικά τον τομέα της Παιδείας που όπως υποστηρίζει το Κράτος θα έπρεπε να φροντίζει με τις κατάλληλες δομές, ώστε οι πολίτες του, ακόμη από το νηπιαγωγείο, να έχουν την απαραίτητη και συστηματική αρωγή, να υποστηρίζονται οι μαθητές με συστηματικό και επιστημονικά τεκμηριωμένο τρόπο, με στόχο τη βελτίωση της μαθησιακής πορείας τους, την προαγωγή της συναισθηματικής και κοινωνικής ανάπτυξής τους και τη δημιουργία ενός ασφαλούς, υγιούς κλίματος, που να ενισχύει τους δεσμούς ανάμεσα στο σχολείο, την οικογένεια και την κοινότητα. «Το σχολείο θα πρέπει πρωτίστως να βλέπει τους μαθητές ως αναπτυσσόμενους ανθρώπους, λαμβάνοντας υπόψη και προασπίζοντας τις ανάγκες, τα δικαιώματα και το συμφέρον των παιδιών μας. Οι μαθητές αλληλοεπιδρούν με τους δασκάλους τους περισσότερο από ό,τι με οποιοδήποτε άλλο τμήμα της κοινωνίας», τονίζει προσθέτοντας πως δεν υπάρχει κανένας που να γνωρίζει τη νέα γενιά καλύτερα από τους δασκάλους της. «Ως εκ τούτου, οι Εκπαιδευτικοί είναι οι άνθρωποι που ταιριάζουν καλύτερα στη διοχέτευση της δύναμης των νέων να χτίσουν έναν καλύτερο κόσμο. Πιστεύω ότι τα σχολεία και τα πανεπιστήμια δεν πρέπει να είναι πλέον απλά κέντρα μάθησης, αφού τα πανεπιστήμια μας θα μπορούσαν να γίνουν οι βωμοί που πυροδοτούν τις πυρκαγιές της κοινωνικής αλλαγής και τα εργαστήρια που καλλιεργούν νέες ιδέες για την οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος».
Επιπρόσθετα, η κα Χριστοδούλου υπογραμμίζει πως στον τομέα της Υγείας είναι απαραίτητη η λήψη μέτρων για τη διασφάλιση της αξιοπιστίας και βιωσιμότητας του συστήματος υγείας και διατήρηση της ποιότητας υπηρεσιών. Παράλληλα, «με την άνοδο των χρόνιων παθήσεων και τις κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις τους, θα πρέπει να δώσουμε περισσότερη έμφαση στην μακροχρόνια πρόληψη παθήσεων, και στην ευεξία των πολιτών», δηλώνει, σημειώνοντας πως είναι απαραίτητο να αρχίσουμε να κοιτάζουμε πέρα από το νοσοκομείο στους κοινωνικούς παράγοντες καθοριστικούς στην σωματική υγεία, «όπως η Ψυχική Υγεία, η διατροφή, το εισόδημα, η Εκπαίδευση, και τον τρόπο ζωής, καθώς και σε άλλους παράγοντες με σημαντικό αντίκτυπο». Έπειτα, προσθέτει πως η Ψυχική Υγεία, «πιο σημαντική σήμερα πάρα ποτέ, δυστυχώς δεν βρίσκεται στις προτεραιότητες της Κρατικής Πρόνοιας. Η πανδημία του κορωνοϊού, από την εποχή που εμφανίστηκαν τα πρώτα κρούσματα μέχρι και το δεύτερο κύμα, ταλάνισε την κοινωνία μας και κλιμάκωσε τις αντιδράσεις μας από την αρχική υποτίμηση της κατάστασης, στην ανησυχία, το σοκ, τον φόβο, τον πανικό, τη στενοχώρια, τον θυμό, την αποδοχή της πρωτόγνωρης κατάστασης. Νιώσαμε ότι τα ψυχικά μας αποθέματα εξαντλούνται, ότι η καθημερινότητά μας μετατράπηκε σε διαρκή πρόκληση, η προσοχή μας επικεντρώθηκε στην απειλή κατά της ζωής και στο σοβαρό πλήγμα που δέχεται η οικονομική δραστηριότητα, αφήνοντας όμως, τους περισσότερο ευάλωτους να παλεύουν χωρίς την απαιτούμενη στήριξη. Στην ουσία η πανδημία έφερε στην επιφάνεια της ελλείψεις του τομέα της Υγείας και την ανεπάρκεια στην διαχείριση κρίσεων», τονίζει.
Παράλληλα, αναφέρεται και στον τομέα της Οικονομίας, που όπως σημειώνει, ο τόπος χρειάζεται μια Οικονομία με έναν από τους πιο γοργούς ρυθμούς ανάπτυξης ανάμεσα σε ανεπτυγμένες χώρες. «Μια οικονομία ανταγωνιστική, πόλο προσέλκυσης παραγωγικών ξένων επενδύσεων, με ένα θεσμικό πλαίσιο που να προωθεί και να στηρίζει την επιχειρηματικότητα, την καινοτομία, το κυπριακό επιχειρηματικό πνεύμα, και τη διοχέτευσή τους σε καλές και παραγωγικές δραστηριότητες». Επιπλέον, τονίζει ότι χρειάζεται μια Οικονομία που να μπορεί να σταθεί αντάξια στην Ευρωπαϊκή και παγκόσμια αγορά σε μακροχρόνιο ορίζοντα, με έμφαση στην ποιότητα των υπηρεσιών και προϊόντων της, «και όχι βασισμένη σε πρόσκαιρες επιτυχίες και συγκυρίες, όπως επίσης και μια Οικονομία με έμφαση στη βιώσιμη, αειφόρο ανάπτυξη, αυτήν που να μην υπονομεύει τις μελλοντικές γενιές».
Κληθείς να σχολιάσει την απαξίωση των πολιτών προς του πολιτικούς και την Πολιτική, αναφέρει πως ο μέσος πολίτης μπορεί να αισθάνεται καταβεβλημένος, απηυδισμένος με όλα όσα πάνε στραβά με την Πολιτική, με τα λάθη και τα μελανά σημεία του Πολιτικού συστήματος, ανεξάρτητα από το κόμμα το οποίο βρίσκεται στην εξουσία κάθε φορά. «Γνωρίζω επίσης ότι είναι δύσκολο να συζητάει κανείς στις μέρες μας για την Πολιτική χωρίς να αισθάνεται μια κάποια δυσφορία, όμως, το γεγονός ότι ως πολίτες έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μας στους πολιτικούς δεν προοιωνίζει ένα καλό μέλλον για την χώρα μας. Η Δημοκρατία απαιτεί ισχυρή αίσθηση της ατομικής ευθύνης απέναντι στην κοινότητα, ακόμη και αν, την ίδια στιγμή, η πίστη του πολίτη στους πολιτικούς που τον εκπροσωπούν μπορεί να ταλανίζεται. Το βέβαιο είναι ότι εμπρός στην κάλπη, την καθεμία και τον καθένα μας θα έπρεπε να τον διέπει η αισιοδοξία και η πίστη ότι κάτι εντέλει θα αλλάξει προς το καλύτερο».
Καταλήγοντας η κα Χριστοδούλου υπογραμμίζει πως το μέλλον της χώρας μας έχει απαραίτητη προϋπόθεση να είμαστε αφοσιωμένοι πολίτες. «Πιστεύω ότι, η αγωνία για το ποιο πρέπει να είναι το μέλλον το οποίο μας αξίζει, το όραμα για το πώς τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα είναι απαραίτητα χαρακτηριστικά του σύγχρονου πολίτη και του νέου πολιτικού», τονίζοντας πως αυτά θα πρέπει να έχουμε ως οδηγό μας αν θέλουμε να εργαστούμε για τη θετική αλλαγή στη ζωή μας και στον κόσμο γύρω μας. «Ναι συμφωνώ ότι οι λέξεις «Πολιτική» ή «πολιτικός» έχουν καταντήσει δυσάρεστες ή χειρότερα απεχθείς, όμως η ευθύνη να αλλάξει αυτό ανήκει επίσης σε εμάς. Τι οφείλουμε να κάνουμε; Θα πρέπει να πάψουμε να αισθανόμαστε ότι η ψήφος μας δεν έχει σημασία, αφού πάλι αυτοί, οι ίδιοι διεφθαρμένοι θα αποφασίσουν για εμάς, για την τύχη και για το μέλλον μας. Θα πρέπει να κινητοποιηθούμε και να συμμετέχουμε στις εκλογές, ψηφίζοντας πολιτικούς μίας νέας γενιάς», σημειώνει.