Η Αργεντούλα Ιωάννου είναι μάχιμη δικηγόρος, πρόεδρος του Συνδέσμου Μονογονιών, υπέρμαχος, όπως τονίζει, της κοινωνικής δικαιοσύνης και των κοινωνικών δικαιωμάτων, κατέρχεται υποψήφια στις επερχόμενες Βουλευτικές εκλογές με το ΑΚΕΛ στη Λεμεσό.
Με αφορμή τις επερχόμενες Βουλευτικές εκλογές η κα Ιωάννου μίλησε στους ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ σχετικά με την υποψηφιότητά της τονίζοντας πως δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. «Ασχολούμαι με τα κοινά, συμμετέχοντας σε διάφορα κινήματα προσπαθώντας να συμβάλω ώστε να ακουστεί η φωνή του κόσμου σε διάφορους τομείς προβλημάτων που απασχολούν την κοινωνία, όπως είναι τα προβλήματα των μονογονεϊκών οικογενειών, μια ιδιαίτερη ευάλωτη κατηγορία πολιτών», αναφέρει. Επίσης, είναι στο Κίνημα ενάντια στις εκποιήσεις «όπου λειτουργώ και ως Νομικός διαμορφώνοντας προτάσεις νόμου για βελτίωση της νομοθεσίας και πρόσφατα είμαι στην πλατφόρμα του Δικτύου Ενάντια στη Βία κατά των γυναικών διεκδικώντας την αναμενόμενη προστασία για τα θύματα σεξουαλικής και οποιασδήποτε άλλης μορφής βίας κατά των γυναικών», δηλώνει προσθέτοντας πως «πιστεύω ότι ασχολούμαι μ’ ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών ζητημάτων και έμφυλων και άλλων αδύνατων ομάδων της κοινωνίας που με νομιμοποιεί να διεκδικώ μια θέση στη Βουλή, έτσι ώστε να ακούγεται καλύτερα η αυθεντική φωνή της κοινωνίας και συμμετέχοντας στο ψηφοδέλτιο του ΑΚΕΛ Αριστερά – Νέες Δυνάμεις, και πιστεύω ότι είναι το πιο προοδευτικό αριστερό κόμμα του τόπου, είναι και το πιο έτοιμο, η πιο κατάλληλη πλατφόρμα θα έλεγα για ν’ αφομοιώσει και ν’ ακούσει τις φωνές των κοινωνικών κινημάτων και να διαμορφώνει αντίστοιχα πολιτικές και διεκδικεί σε επίπεδο Πολιτικής και Βουλής και να συν διαμορφώνει ακόμα και το δικό του πρόγραμμα ακούγοντας τη φωνή της κοινωνίας».
Επιπρόσθετα, τονίζει ότι πιστεύει πως αυτός είναι ο σωστός τρόπος εκπροσώπησης του λαού, «να συμμετέχουν στη Βουλή άνθρωποι που πραγματικά έχουν επαφές με την κοινωνία και τα προβλήματα της, μεταφέροντας τη φωνή της κοινωνίας διεκδικώντας λύσεις για επίλυση αφού τα γνωρίζουν καλύτερα», προσθέτοντας πως τα προβλήματα τα έχουν ήδη ψηλαφίσει και είναι έτοιμοι να προτείνουν και λύσεις θεσμικές, νομοθετικές και άλλες.
Όπως επισημαίνει η κα Ιωάννου, «όλα τα κοινωνικά προβλήματα άπτονται του κοινωνικού Κράτους και ο βαθμός επίλυσής ή έξαρσής τους αντανακλά το τι κοινωνικό Κράτος έχουμε και η αλήθεια είναι ότι η κοινωνική συνισταμένη όλων των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε σήμερα, της φτώχειας και των εκποιήσεων και της βίας κατά των γυναικών και των ζητημάτων ισότητας σε όλα τα επίπεδα αντανακλούν ένα ανύπαρκτο ουσιαστικά κοινωνικό Κράτος το οποίο έχει αφήσει την κοινωνία σε εγκατάλειψη». Τονίζει επίσης πως υπάρχουν τα προβλήματα, παραμένουν άλυτα και αυτό το οποίο βιώνουμε «είναι η έξαρση και ο πολλαπλασιασμός του προβλήματος και η άρνηση από το Κράτος να το αντιμετωπίσει και να δώσει λύσεις. Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή φιλελεύθερων πολιτικών και ιδιαίτερα μετά την κρίση του 2013, αυτός που έχει πληρώσει βαρύ τίμημα είναι ο λαός, η κοινωνία, αφού οι πολιτικές λιτότητας έχουν πλήξει το κοινωνικό Κράτος, με αποτέλεσμα η κοινωνία σήμερα να ασφυκτιά σε όλα τα επίπεδα».
Η ίδια φέρει ως πρώτο παράδειγμα τις τράπεζες, που όπως υποστηρίζει έχουν αφεθεί ελεύθερες κάνοντας εκποιήσεις κατοικιών με αποτέλεσμα ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα, «αφού το Κράτος δεν έχει αναπτύξει αντίστοιχες Πολιτικές στέγασης, με μόνο κριτήριο τη ρευστοποίηση των υποθηκών για την πληρωμή δανείων χωρίς καμία έγνοια αν αυτός ο άνθρωπος φτωχοποείται, αν του παίρνουμε την κατοικία του αν δεν έχει πού να μείνει».
Επιπρόσθετα, αναφέρει ως δεύτερο παράδειγμα τις ευάλωτες ομάδες, τις πιο φτωχές ομάδες του πληθυσμού οι οποίες είναι ευάλωτες σε οποιαδήποτε οικονομική κρίση να φτωχοποιηθούν ακόμα περισσότερο να περιθωριοποιηθούν κοινωνικά και οικονομικά. «Μια πολύ μεγάλη ομάδα τέτοια είναι οι μονογονιοί οι οποίοι ζουν με πενιχρά εισοδήματα, δεν υπάρχει δεύτερο εισόδημα στο σπίτι, στη συντριπτική πλειοψηφία είναι γυναίκες». Πιο συγκεκριμένα αναφέρει πως βρίσκονται άνεργες «με πολύ πενιχρές διατροφές ή και διατροφές που δεν εισπράττονται αναμένοντας το επίδομα μονογονιού, 180ευρώ ανά παιδί, το οποίο ακόμα και αυτό πολλές φορές με πολύ αυστηρά κριτήρια αποκόπτεται από το Κράτος και οδηγούνται σε κατάσταση εξαθλίωσης, το ίδιο το Κράτος συμπεριφέρεται με μια σκληρότητα, ακολουθώντας κάποια κριτήρια τα οποία είναι τιμωρητικά τις πλείστες φορές», τονίζοντας πως φεύγουμε από ένα μοντέλο Κοινωνικού Κράτους που να έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο. «Η έγνοια του Κράτους σήμερα είναι οι περικοπές των κοινωνικών κονδυλίων και όχι η διάθεση στήριξης της κοινωνίας που ζει κάτω από τα όρια της φτώχιας», αναφέρει.
Όπως δηλώνει, το ίδιο συμβαίνει και με τη βία κατά των γυναικών «όπου δεν υπάρχουν σε θεσμικό επίπεδο όργανα καταρτισμένα έτοιμα ν’ αντιμετωπίσουν με αποφασιστικότητα τα θέματα της βίας κατά των γυναικών αφού ούτε το γραφείο ευημερίας έχει δομές στήριξης των θυμάτων βίας, ούτε η Αστυνομία μπορεί με αποτελεσματικό τρόπο ν’ αντιμετωπίσει τη βία κατά των γυναικών και συνεπώς δεν υπάρχει περίπτωση ένα θύμα βίας να καταγγείλει τον θύτη». Η κα Ιωάννου αναφέρει πως για ν’ αντιμετωπίσουμε τη βία κατά των γυναικών είναι απόλυτα απαραίτητο «ένα Κράτος με κοινωνικές δομές και προγράμματα τα οποία δεν υπάρχουν σήμερα γιατί το κοινωνικό Κράτος ήταν το πρώτο και το μεγάλο θύμα της κρίσης και των μέτρων λιτότητας που επέβαλε η Κυβέρνηση».
Ερωτηθείς γιατί πιστεύει ότι υπάρχει η παρούσα κατάσταση ανοργανωσιάς, δηλώνει πως «δεν είναι θέμα ανοργανωσιάς αλλά είναι συνειδητές επιλογές περικοπής προγραμμάτων λόγω της φιλοσοφίας της Κυβέρνησης που στο κέντρο της προσοχής της είναι το κεφάλαιο και οι τράπεζες». Πιο συγκεκριμένα υποστηρίζει πως «δεν είναι τυχαίο ότι το μόνο «αναπτυξιακό πρόγραμμα» ήταν το πρόγραμμα των χρυσών διαβατηρίων, από το οποίο στόχος του ήταν από την αρχή το όφελος των ολίγων. Αποτέλεσμα αυτού ήταν την ώρα που κάποιοι πλούτιζαν με ασύλληπτο τρόπο πολίτες να οδηγούνται την ίδια ώρα σε περεταίρω φτωχοποίηση και να μεγαλώνει το χάσμα, αφού το συγκεκριμένο πρόγραμμα δεν ήταν ούτε και αυτό σωστά θεσμικά στημένο αλλά ήταν ένα πλιάτσικο και δεν τροφοδότησε στο Κοινωνικό Κράτος δηλαδή να υπάρχει ανακατανομή αυτών των εσόδων του Κράτους», σημειώνει.
Η ίδια επισημαίνει πώς η νέα Βουλή πρέπει να επαναφέρει στο προσκήνιο τα θέματα για τα οποία υποφέρει η κοινωνία ούτως ώστε να βρεθούν τρόποι σαν Κράτος και σαν Βουλή «να επαναφέρουμε την αξιοπρεπή διαβίωση των ανθρώπων με σεβασμό στις συνταγματικές ελευθερίες και στα δικαιώματα των ανθρώπων, στο δικαίωμα της στέγης, στην αξιοπρεπή Υγεία», ενώ παράλληλα τονίζει πως «ο λόγος που διεκδικώ στη Βουλή είναι επειδή δεν κοιμάμαι τα βράδια».
Καταλήγοντας αναφέρεται στο θέμα της αποχής τονίζοντας πως διαφωνεί με τη μη άσκηση του εκλογικού δικαιώματος από οποιονδήποτε πολίτη ο οποίος ζει τα προβλήματα της σημερινής κοινωνίας και έχει άποψη, «θεωρώ ότι αρνείται ν’ αποφασίσει για τη δική του ζωή και επιτρέπει ν’ αποφασίζουν άλλοι για τον ίδιο, διότι είτε πάει να ψηφίσει είτε δεν πάει κάποιοι 56 θα εκλεγούν και θα τον εκπροσωπούν και δεν θα έχει εγείρει τη δική του ψήφου είτε διαμαρτυρίας είτε συμφωνίας στα όσα συμβαίνουν», ενώ προσθέτει πως υπάρχουν τόσοι πολιτικοί σχηματισμοί που υπάρχει δυνατότητα στον οποιονδήποτε ψηφοφόρο να επιλέξει κάποιον που τον εκφράζει για να καταθέσει με τη ψήφο του. «Καλώ τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν προοδευτικά για το καλό του λαού, για πολιτικές που θα στηρίζουν τον λαό και την κοινωνία σήμερα», αναφέρει.