Η Μαρία Πανασέτη, είναι μία γυναίκα 28 ετών.
Πλούσια από εμπειρίες και με μία τεράστια δύναμη ψυχής. Η Μαρία είναι Compliance Officer και παράλληλα δασκαλα γιόγκα. Στα 26 της χρόνια, το κορίτσι με το τεράστιο χαμόγελο και τη μεγάλη καρδιά, ήρθε αντιμέτωπη με τον καρκίνο. Του χαμογέλασε και τον ξεπέρασε.
Όταν βρισκόταν στην περίοδο των χημειοθεραπειών, παρά τις παρενέργειες των φαρμάκων, δε σταμάτησε, να είναι αληθινή φίλη και να είναι δίπλα στα δικά της πρόσωπα, όταν αυτά το είχαν ανάγκη, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε από τις παρενέργειες των φαρμάκων.
Σήμερα, παγκόσμια μέρα κατά του Kαρκίνου, η Μαρία Πανασέτη, ξετυλίγει τη δική της ιστορία στους ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ και στέλνει το δικό της μήνυμα για τη ζωή.
«Η δική μου ιστορία είναι απλή και πιστεύω παρόμοια με πολλές άλλες. Από λάθος γιατρού δεν διαγνώστηκα εγκαίρως. Από λάθος δικό μου το αμέλησα για ένα χρόνο μέχρι που το σώμα μου άρχισε να μου δίνει τα δικά του στοιχεία. Ήταν σαν ένα παιχνίδι κρυμμένου θησαυρού που έπρεπε να βρω το πρώτο στοιχείο για να περάσω στο δεύτερο και ου το κάθε εξής για να φτάσω μέχρι το τέλος. Ο θησαυρός σε αυτή την περίπτωση είναι η υγεία, κάτι που συνήθως το έχουμε δεδομένο γιατί “αποκλείεται να συμβεί σε εμένα”. Και να που η δική μου δοκιμασία μου χτύπησε την πόρτα στις 21 Νοεμβρίου 2018 όταν έμαθα τα αποτελέσματα της πρώτης βιοψίας. Στο επόμενο ραντεβού μου, στο Ογκολογικό μου είπε ότι πρέπει να εγχειριστώ ξανά εντός τριών εβδομάδων. Αυτή η φράση ήταν κι η μόνη που με φόβισε σε όλη την διαδικασία. Ακολούθησαν τρεις δύσκολες εβδομάδες με επισκέψεις σε γιατρούς για περισσότερες εξετάσεις μέχρι να βρω τον γιατρό που θα εμπιστευόμουν αυτή την τεράστια αλλαγή στο σώμα μου που θα επέφερε η επικείμενη επέμβαση. Στάθηκα τυχερή σε αυτό το στάδιο. Βρήκα τον γιατρό μου με ένα τρόπο παράξενο (που δεν θα ήθελα να επεκταθώ) κι ανάλαβε να με δει και να με χειρουργήσει στις τρεις εβδομάδες και μία ημέρα στο Λονδίνο. Τι ακολούθησε; Είναι μια ρουτίνα στο άκουσμα «καρκίνος» δηλαδή χημειοθεραπείες, αλλοίωση γεύσης, αναγούλες, φούσκωμα κτλ,» αφηγείται η Μαρία Πανασέτη.
Και συνεχίζει:
«Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από το να γνωρίζεις τα ακούσματα του σώματος σου. Η πρόληψη είναι πολύ σημαντική όπως και η αυτοεξέταση. Όταν δεν είσαι σίγουρος για μια διάγνωση από γιατρό, δεν είναι κακό να ζητήσεις και δεύτερη γνώμη. Τα ανθρώπινα βιώματα είναι ξεχωριστά και μοναδικά για τον κάθε ένα. Έτσι και οι γιατροί βλέπουν τον κάθε ασθενή σαν ατομική οντότητα και κρίνουν με τα δεδομένα που έχουν μπροστά τους (ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω πως θα έπρεπε να είναι).
Για εμένα τα πρώτα συναισθήματα δεν ήταν ούτε πανικός αλλά ούτε και φόβος. Είχα μια αστείρευτη ηρεμία και με κυρίευσε η λογική. Είχα τα δεδομένα μπροστά μου και είπα “Εντάξει τώρα τι πρέπει να κάνω γιατρέ;”. Και άφησα τον γιατρό μου να με καθοδηγήσει. Δεν ένιωσα ούτε στιγμή ότι καταρρέει το σύμπαν και ο κόσμος μου. Αντιθέτως όλα φαίνονταν πιο καθαρά. Ξαφνικά συνειδητοποιείς τι πραγματικά αξίζει. Πέρα από αυτά, το γουργούρισμα στο στομάχι , που μου έλεγε ότι στις πρώτες θέσεις για τις αξίες της ζωής έρχεται το φαΪ, άλλωστε νηστικός δεν μπορείς να σκεφτείς καθαρά, ζήτησα από τον μπαμπά μου να έχει έτοιμα σουβλάκια μέχρι να επιστρέψω από τον γιατρό!
Η δύναμη του κάθε ανθρώπου πηγάζει από την ψυχή του. Όταν αυτή η δύναμη νιώθεις ότι τρεμοσβήνει τότε η οικογένεια και οι φίλοι σου δυναμώνουν την φλόγα της θέλησης με την αγάπη και τη συμπαράσταση. Υπάρχουν άτομα που περνάνε μόνοι κάποιες δοκιμασίες. Θαυμάζω αυτά τα άτομα. Για αυτούς τους ανθρώπους η δύναμή τους είναι μόνο ο εαυτός τους.
Έχω καταλάβει πως «αll we need is love, and that’s about it» γι’αυτό και η δική μου πόρτα είναι πάντα ανοιχτή για όποιον θέλει να συζητήσει μαζί μου το οτιδήποτε».
Προσθέτει:
«Το δώρο μου, μέσα από αυτή την εμπειρία είναι η δεύτερη ευκαιρία που μου δόθηκε για ζωή. Και αυτή η ζωή είναι πιο όμορφη, πλημμυρισμένη από αγάπη κυρίως από τον σύντροφο μου.
Φυσικά υπήρξαν και στιγμές που λύγισα. Όλοι σε κάποια φάση λυγίζουμε. Μπροστά στην απώλεια και την μόνιμη αλλαγή είτε του σώματος μας είτε από τον χαμό κάποιου αγαπημένου προσώπου λυγίζουμε. Ποτέ όμως δεν ρώτησα ούτε σκέφτηκα το “γιατί”. “Γιατί σε εμένα;” είναι μια ερώτηση που ποτέ δεν έκανα στον εαυτό μου για το οτιδήποτε».
Σημειώνει:
«Η ζωή ανατρέπεται και συνεχίζεται. Είναι στη δική μας κρίση να διαλέξουμε πως θα συνεχίσουμε σε αυτή. Μόνο να μην ξεχνάμε να ζούμε στο παρών. Το παρελθόν δεν αλλάζει και το μέλλον είναι για τα όνειρα και τους στόχους. Το παρών είναι αυτό που έχει πρωταρχική σημασία.
Έτσι λοιπόν, αν μπορώ να δώσω ένα μήνυμα μέσα από τη δικιά μου εμπειρία, σε έναν άλλον συνάνθρωπο μου, που σήμερα βιώνει κάτι ανάλογο, είναι, να ζεις τη ζωή σου όπως εσύ επιθυμείς. Είναι ανθρώπινο να λυγίζουμε. Η ομορφιά της ζωής και η θέληση μας να ζήσουμε κρύβεται μέσα μας. Να χαμογελάς πάντα έστω και εάν μια μέρα ξυπνήσεις “λίγο περίεργα”. Ένα χαμόγελο πάντα αλλάζει τη διάθεση. Και κάτι που όλοι ξεχνάνε, είσαι ένας μοναδικά όμορφος άνθρωπος με τις δικές σου ιδιαιτερότητες. Αυτό να αγαπάς».